آپدیت سرویس پک hp:

ابتدا اول در رابطه با Firmware صحبت کنیم که اصلا چی هست؟ در واقع فریمور برنامه نرم ‌افزاری است که روی بورد سیستم یا کنترلر قرار دارد. Firmware مسئول رفتارهای سیستم هنگام روشن شدن آن است. در این مقاله قصد داریم نحوه ی اپدیت firmware های سرور hp را شرح دهیم:

شرکت hp هر چند وقت یکبار پکیج هایی را برای بروزرسانی firmware های سرور با نام service pack for proliant (SPP) ارائه می دهید که می توانید آن را از سایت HPE دانلود کنید. توجه داشته باشید که معمولاً ورژن هر SPP به صورت یک تاریخ نشان داده می شود که این تاریخ، زمان ارائه آن می باشد.

هر SPP می تواند شامل بسیاری از آپدیت ها برای بروزرسانی چند سرور باشد اما باید به این نکته توجه کرد که هرچه سرورها قدیمی تر شوند سهم آنها از این بروزرسانی کمتر خواهد شد. شما برای اینکه دستگاه خود را آپدیت کنید باید بدانید از کدام ورژن های ارائه شده استفاده کنید. بعضی از ورژن ها به صورت full هستند و تمامی ابزارها را آپدیت می کنند، اما در بعضی دیگر ممکن است لازم باشد شما ابزار ها را به صورت جدا آپدیت کنید.

Firmware چیست و چگونه کار میکند؟

Firmware یک برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورالعمل های برنامه ریزی شده روی یک دستگاه سخت افزاری است. این دستورالعمل های لازم برای نحوه ارتباط دستگاه با سخت افزار دیگر را ارائه می دهد. در واقع فریمور امکان کنترل کردن دستگاه را برای شما فراهم می کند.

اما چگونه می توان نرم افزار را بر روی سخت افزار برنامه ریزی کرد؟

سیستم عامل معمولاً در فلش ROM یک دستگاه سخت افزاری ذخیره می شود. در حالی که ROM “حافظه فقط خواندنی” است، ROM فلش را می توان پاک کرد و دوباره نوشت، زیرا در واقع نوعی حافظه فلش است.

می توان firmware را “نیمه دائمی” دانست زیرا در همان حالت باقی مانده است مگر اینکه توسط به روزرسانی، به روز شود. برای اینکه بتوانید با سیستم عامل جدید کار کنید شاید لازم باشد سیستم عامل برخی از دستگاه ها مانند هارد درایو ها و کارت های ویدیو، کارت های گرافیکی، کنترلر های RAID را به روز کنید. سازندگان درایو CD و DVD اغلب به روزرسانی سیستم عامل را در اختیار شما قرار می دهند که به درایوها امکان خواندن رسانه های سریعتر را می دهد. گاهی اوقات تولیدکنندگان به روزرسانی firmware را ارائه می دهند که به راحتی دستگاه های آنها کارایی بیشتری دارند.

SPP چیست؟

سرویس پک HP یا Service Pack for ProLiant یا SPP یکی از سیستم های ارائه شده توسط شرکت HPE است که برای بروزرسانی سرورهای Proliant استفاده میشود. مجموعه ای از فریمورها، درایورها و smart component هاست که از طریق ابزار sum در محیط شما اجرا می شود. SPP در واقع پکیجی از ISO است. این راهکار، از نرم افزار SUM به عنوان ابزار پیاده سازی استفاده می کند.

Smart Update Manager (SUM) چیست؟

Smart Update Manager (SUM) و Service Pack for ProLiant (SPP) با همدیگر ایجاد Hewlett Packard Enterprise Smart Update Technology می کنند، برای حل مشکل به روزرسانی های وقت گیر، گرانی قیمت و خطا.

SUM ابزاری نوآورانه برای به روز نگه داشتن سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم HPE ProLiant ، HPE Synergy ،HPE BladeSystem و HPE Moonshot زیرساخت ها و گزینه های مرتبط با آن است. سخت افزار نصب شده و نسخه های فعلی سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم را کشف می کند، یک توصیه به روز رسانی ارائه می دهد و به روزرسانی ها را به منظور کارآمد برای کاهش تأثیر بر عملیات اعمال می کند.

 رابط های مختلفی برای اعمال به روزرسانی ها فراهم می کند، بنابراین می توانید رابط متناسب با نیازهای خود را انتخاب کنید. سرورها را در حالت آفلاین یا آنلاین، به صورت محلی یا از راه دور از طریق مرورگر وب یا تعاملی یا خودکار به روز کنید.

ویژگی های کلیدی HPE SUM:

1. سهولت مدیریت سرور را افزایش می دهد: Smart Update Manager (SUM) اجازه می دهد تا تعمیر و نگهداری ادمین ها از طریق کنسولی که دارایGUI ، CLI یا تعاملی مبتنی بر مرورگر انجام شود، بنابراین زمان سفر کارکنان کاهش می یابد.
2. در ترکیب با Service Pack برای ProLiant (SPP)، یک راه حل کامل برای روشن و فعال نگه داشتن سیستم های HPE با جدیدترین سیستم عامل و درایورها ارائه می دهد.
3. ادغام های SUM با HPE OneView و HPE iLO Amplifier Pack اجازه می دهد سیستم عامل، درایور و نرم افزار سیستم را از داخل HPE OneView و HPE iLO Amplifier به روز کنید.
4. اطلاعات یکپارچه در مورد وابستگی ها، از جمله HPE Onboard Administrator و HPE Virtual Connect، براساس آزمایش گسترده هر Service Pack برای ProLiant (SPP)
5. ویژگی های استقرار از جمله گزارش های زنده که اطلاعات دقیق فرآیند به روزرسانی هدف را ارائه می دهند.
6. افزایش عملکرد، انعطاف پذیری و امنیت: (SUM) بدون نیاز به عوامل یا سایر نرم افزارهای نصب شده دائمی در گره های هدف فعالیت می کند.
7. عملکرد پایه شامل اعتبار سنجی، اختصاص خطوط اصلی در به روزرسانی هدایت شده، فیلتر پویا، فیلتر کردن با مدل سرور و امکان بارگیری خطوط اصلی از سرور
8. به روزرسانی های ضد دستکاری ارائه می دهد، زیرا به روزرسانی سیستم عامل فقط از طریق HPE iLO قابل دسترسی است و به صورت دیجیتالی معتبر است.
9. معماری بسیار کارآمد فناوری Smart Update به یک برنامه قدرتمند و در عین حال سبک با مقیاس پذیری عالی و همچنین مستقل و همچنین یکپارچه با HPE OneView ،HPE iLO Amplifier Pack و Intelligent Provening منجر می شود.
10. پشتیبانی گسترده از سیستم عامل آنلاین و به روزرسانی درایور، برای فعال شدن فقط به یک راه اندازی مجدد نیاز دارید که منجر به کاهش زمان خرابی می شود.
11. فهم و استفاده از اسناد با قالب و محتوای سازگار آسان است.

Smart Update (SUT) چیست؟

یکی دیگر از ابزار های بروزرسانی فریمور ها و درایو ها ی سرور hp در کنار sum است. ابزارهای Smart Update (SUT) یک افزونه SUM است که HPE OneView و سرورهای HPE iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به صورت خودکار به روزرسانی ها را انجام دهند تا عملیات IT را کاهش دهند.

SUT یک ابزار سیستم عامل (OS) است که توانایی انجام آنلاین سیستم عامل و یا به روزرسانی درایور را از طریق شبکه مدیریت HPE iLO سرورها بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل فراهم می کند. SUT از ویندوز، لینوکس (RedHat و VMware ESXi) پشتیبانی می کند.

HPE Smart Update Tools (HPE SUT) توانایی انجام هر دو سیستم عامل و به روزرسانی درایورهای سیستم عامل را بصورت آنلاین و بدون نیاز به داشتن مدارک در HPE OneView و بدون تخریب سرعت شبکه تولید فراهم می کند.

ویژگی های HPE Smart Update Tools:

1. سهولت مدیریت: HPE OneView و iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به طور خودکار به روزرسانی ها را انجام دهد تا عملیات IT را کاهش دهد.
2. پشتیبانی از وابستگی و مدیریت توالی بین درایورها و سیستم عامل.
3. به روزرسانی ها با استفاده از SUT از طریق شبکه مدیریت HPE iLO بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل انجام می شود.
4. زمان خرابی را کاهش می دهد: Smart Update Tools (SUT) تعداد راه اندازی مجدد مورد نیاز برای فعال سازی را محدود می کند.
5. به روزرسانی آنلاین برای نصب سریع و به روزرسانی در دسترس است.

ویدئو آموزشی Service Pack For Proliant (SPP):

در ادامه قصد داریم آموزش تصویری Service Pack Proliant را توضیح دهیم:

پس از دانلود ورژن SPP موردنظر خود به صورت فایل ISO باید ان را در فلش بوتیبل شده کپی کنید. توجه داشته باشید که گاهی اوقات لازم است برای نصب یک سری برنامه ها بر روی سرور ها و استوریج های hp از برنامه ی مخصوص سرور HP با نام USB Key Utility برای بوتیبل کردن فلش استفاده کنید.

USB Key Utility یک برنامه Windows است که محتوای Intelligent Provisioning یا SPP و سایر تصاویر CD یا DVD را در درایو فلش USB کپی می کند. پس از کپی کردن داده ها در درایو فلش USB، به جای استفاده از CD یا DVD ،Intelligent Provisioning یا SPP را از درایو فلش USB اجرا کنید. این فرایند در عملیات Headless-Server سودمند است. همچنین با اجازه دادن به کاربر برای بازیابی تصاویر خود از وب و سفارشی کردن آنها در صورت لزوم، ذخیره سازی، حمل و نقل و استفاده از مطالب را ساده می کند.

ابتدا باهم آموزش USB Key Utility را خواهیم دید:

1ـ ابتدا نرم افزار USB Key Utility را از سایت HP دانلود کنید.نرم افزار را اجرا و بر روی گزینه ی NEXT کلیک کنید.

2ـ در ادامه با قبول کردن شرایط و مقررات گزینه ی NEXT را زده و ادامه دهید.

3ـ در این مرحله با توجه به این که فلش دیسک ما بوتیبل است یا خیر یکی از گزینه ها را انتخاب می کنیم: گزینه ی اول برای زمانی است که فلش ما بوتیبل نشده است و گزینه ی دوم برای وقتی است که فلش ما بوتیبل شده است بهتر است همیشه گزینه ی اول را انتخاب کنیم تا درصورتی که از بوتیبل بودن فلش خود اطمینان نداریم این کار را مجدد انجام دهیم.

4ـ در این مرحله فایل مورد نظر را انتخاب می کنیم، گزینه ی اول برای مواردی که فایل انتخابی شما از روی CD یا DVD است، گزینه ی دوم انتخاب فایل ISO است این گزینه را انتخاب کرده و به مرحله ی بعد می رویم.

5ـ در اینجا نرم افزار هشدار میدهد که در صورت بوتیبل شدن فلش دیسک شما فرمت می شود و اطلاعات داخل ان پاک می شود OK می کنیم.

6ـ در مرحله ی اخر اطلاعات فایل ISO در داخل فلش بوتیبل شده کپی می شود. پس از پایان کار میتوانید فلش را جدا کرده و به سرور متصل کنید.

حال می توانیم Service Pack Proliant را برروی سرور نصب کنیم:

سرور را روشن یا ریستارت کرده و فلش را متصل می کنیم. پس از بوت شدن سرور با فلش تصویر زیر را مشاهده می کنیم.

1ـ با دو دستور مواجه می شویم:

ـ دستور اول بروزرسانی سرور به صورت اتوماتیک و دستور دوم بروزرسانی به صورت دستی است.

ـ گزینه ی دوم را انتخاب کرده و پیش می رویم.

2ـ اجازه می دهیم لود شود.

3ـ در این قسمت زبان موردنظر یعنی English را انتخاب می کنیم و گزینه ی accept را زده و next می کنیم.

4ـ در صفحه ی بعد دو گزینه داریم: سمت چپ (Firmware Update) و سمت راست (Smart Storage Administrator SSA).در برخی از ورژن های SPP ممکن است گزینه ی سومی به نام Insight Diagnose وجود داشته باشد که برای تست سخت افزار ها در اختیار کاربران قرار می گیرد.

5ـ Firmware Update را انتخاب می کنیم.

6ـ سه مرحله مشاهده می کنیم. بایداجازه دهیم مراحل یکی یکی طی شوند.

ـ مرحله 1 (inventory): در این مرحله کلیه سخت افزار ها بررسی می شوند تا مشخص شود کدام سخت افزار ها نیاز به بروزسانی دارند. اجازه میدهیم این مرحله کامل شود پس از اجرای کامل در پایین صفحه گزینه ی next فعال می شود. Next می کنیم.

ـ مرحله 2 (review): در این قسمت ما می توانیم لیستی از سخت افزار هایی که اپدیت انها در این SPP اورده شده است را مشاهده کنیم. در سمت راست installing version و available version یعنی نسخه ی فعلی و نسخه ی جدیدتر را مشاهده می کنیم، اگر سخت افزاری نیاز به اپدیت داشته باشد گزینه ی کنار ان فعال است. اما ما می توانیم هرکدام را که خواستیم فعال یا غیرفعال کنیم سپس در پایین صفحه گزینه ی deploy را می زنیم.

ـ مرحله 3 (Deployment): در این مرحله تمام بروزرسانی های که در مرحله ی قبل انتخاب کردیم انجام می شوند. این مرحله ممکن است کمی زمانبر باشد. پس از پایان دکمه ی Reboot را زده و اجازه میدهیم سرور ریستارت شود.

اکنون کار به اتمام رسیده وسرور ما اپدیت شده.

توجه داشته باشید در حالی که گزینه ی اول که اپدیت به صورت اتوماتیک است را انتخاب کنید، مستقیم به مرحله 3 می روید و سیستم به طور خودکار تمامی سخت افزارهای در دسترس را شناسایی کرده و اپدیت می کند.

منبع : نحوه به روز رسانی سرويس پک hp 

سرور چیست؟

به صورت کلی می توان گفت سرور، سیستمی است که وظیفه سرویس دهی و ارائه خدمات به سایر سیستم های دیگر را بر عهده دارند. سیستم هایی که از سرور خدمات دریافت می کنند، تحت عنوان خدمات گيرنده يا کلاینت (Client) شناخته می شوند. دواقع این سرورها یا سیستم های سرویس‌دهنده، کامپیوتری هستند که در طول شبانه‌روز به‌طور مداوم به شبکه جهانی اینترنت متصل بوده و دارای سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای اختصاصی است.

یک کامپیوتر خانگی هم که سیستم های دیگر به آن متصل هستند و خدمات دریافت می کنند، یک سرور به شمار می آید. در حقیقت تنها تفاوت آن با سایر کامپیوتر های خانگی امکان اتصال آن به شبکه و ارائه خدمات به سایر سیستم ها است. این کار به کمک برنامه ها و تنظیماتی که بر روی آن پیاده شده اند، امکان پذیر می شود.

برای مثال زمانی که شما سایت های مختلفی را در مرورگر خود وارد می کنید و به استفاده از خدمات آن ها می پردازید، در واقع شما نقش سرویس گیرنده یا همان کلاینت را بازی می کنید.همچنین سیستمی هایی که تحت شبکه به شما این خدمات را ارائه می کنند، سرور یا سرویس دهنده نام دارند.

انواع سرورهای بر اساس زیرساخت:

ـ سرور اشتراکی: 

این نوع سرورها همانطور که از نامش پیداست دارای منابع اختصاصی نبوده و دارای محدودیت سخت افزاری هستند. در واقع در این سرورها ممکن است چندین سایت یا هاست وجود داشته باشد و مشکل سایت‌ها ممکن است بر روی سایت‌های دیگر تاثیر بگذارد. به طور کلی این سرورها به‌صورت مشترک در اختیار کاربران قرار می‌گیرند.

از معایب سرورهای اشتراکی می توان به محدود بوده منابع و همچنین امنیت پایین اشاره کرد. به همین دلیل این سرورها برای شرکت ها و سازمان های بزرگ مناسب نیستند. در واقع تنها زمانی می توان از این سرورها استفاده کرد که شرکت کوچک و یا تازه تاسیس است و می خواهد در هزینه های خود صرفه جویی نماید. 

ـ سرور مجازی: 

در این نوع سرورها یک سرور فیزیکی با استفاده از نرم افزاری های مجازی سازی به بخش های کوچکتر تقسیم می شود. هر کدام از این بخش ها به طور مستقل به همراه سیستم عامل و اپلیکیشن های خود اجرا می شوند. 

البته لازم به ذکر است که منابع این نوع سرورها بسته به نوع سیستم مجازی ساز می تواند اختصاصی و یا اشتراکی باشد. البته نوع سخت افزار در این نوع سرورها نیز اهمیت دارد. در واقع این نوع سرورها حد واسط میان سرورهای اشتراکی و اختصاصی می باشد که در این صورت شما به منابع بیشتری دسترسی دارید.

در سرورهای مجازی، سایت‌هایی که روی یک سرویس‌دهنده و یا وب سرور قرار می‌گیرند، به مراتب کمتر از سایت‌های موجود در سرورهای اشتراکی هستند. به‌همین دلیل فضای بیشتری را در اختیار خواهید داشت. بسته به نوع مجزای ساز، منابعی که در اختیار مشتریان قرار می‌گیرد می‌تواند کاملاً اختصاصی و یا مشترک باشد. هدف از ارائه سرور مجازی در واقع کاهش هزینه‌ها می‌باشد.

ـ اختصاصی:

این نوع سرورها بر خلاف سرورها اشتراکی برای وب سایت‌های پربازدید، شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ مانند فروشگاه‌های آنلاین که نیاز به امنیت، سرعت‌بالا، پهنای باند مناسب و دسترسی بالا برای نصب هرگونه نرم‌افزار یا ایجاد تغییرات دارند، مناسب می باشند.

کاربران این سرورهای اختصاصی در CPU، رم، فضای ذخیره سازی و پهنای باند کاملا اختصاصی میزبانی خواهند شد. خرید سرور اختصاصی برای توسعه دهندگان وب و اپلیکیشن یک انتخاب مناسب به حساب می آید زیرا برای نصب نرم‌افزار و ایجاد تغییرات محدودیتی ندارند. مورد دیگری که باید در رابطه با این سرورها بدانید این است که هزینه سرورهای اختصاصی با توجه به نوع سیستم‌عامل، منابع و منطقه جغرافیایی متغیر است. این نوع سرور‌ها به علت انعطاف بالایی که دارند می‌توانند پاسخگوی نرم افزارهای متعدد و گوناگونی باشند که بر روی آنان نصب می‌شوند.

ـ سرور کولوکیشن یا دیتاسنتر:

سرور Colocation به امکان ارائه فضای رک،IP مورد نیاز، پهنای باند و تامین برق مورد نیاز تجهیزات شبکه و سرورها، گفته می شود که همه این خدمات برای نگهداری سخت‌افزار در دیتاسنتر است که توسط شرکت های ارائه کننده هاستینگ ارائه می شود.

در خدمات Co-Location (کولوکیشن)، سخت‌افزار و تجهیزات سروری شما به شرکت های هاستینگ تحویل داده خواهد شد، آنها نیز پس از تحویل آن ‌را در بستر شبکه دیتاسنتر نصب نموده و دسترسی‌ های لازم برای کنترل سرور را در اختیار شما قرار خواهند داد. با ارائه این خدمات از سوی شرکت های هاستینگ، ماهانه مبلغی به عنوان هزینه اجاره رک و همچنین در صورت انجام سایر خدمات از سوی خدمات گیرنده دریافت خواهد شد.

همانطور که گفته شد در این نوع سرور، سخت افزار‌ها مانند، هارد سرور، رم سرور و CPU سرور توسط کاربر خریداری شده و به دلخواه او نصب می‌گردد. تمامی نیازهای نرم افزاری سرور مانند نصب سیستم عامل و نصب نرم افزارها هم توسط کاربر صورت می‌پذیرد. همچنین مالک سرور اجازه دسترسی به سرور را دارد. لازم به ذکر است که در کولوکیشن تنها هزينه‌های مربوط به نگهداری سرور از كاربر دريافت می‌شود که طبيعتاً هزينه‌ها به شكل چشمگيری كاهش می‌يابند. 

ـ سرور Cloud یا ابری:

این سرورها که از قابلیت اطمنیان بالایی برخوردار بوده همان سرورهای مجازی اختصاصی هستند که در زیرساخت رایانش ابری ایجاد و مدیریت می شوند. فضای کلود به تعداد نامحدودی از دستگاه‌ها اجازه می‌دهد تا به عنوان یک سیستم واحد عمل کنند. این سرورها مقیاس‌پذیری و هزینه کمتری نسبت به سرورهای دیگر مانند سرور اختصاصی دارند.

سرور ابری از مشکلات سخت افزاری که ممکن است در سرورهای فیزیکی رخ دهد به دور بوده و پایدارترین گزینه برای شرکت هایی است که می خواهند هزینه کمتری داشته باشند. سرورهای ابری سرویس سریع‌تری ارائه می‌دهند در نتیجه با هزینه مشابه سرور فیزیکی منابع و خدمات سریع‌تری دریافت خواهید کرد. همچنین بروزرسانی آن بسیار آسان و سریع است.

انواع سرور :

ـ Web سرور:

وب سرورها نرم افزارها یا سخت افزارهایی هستند که امکان دسترسی به محتوا را از طریق اینترنت فراهم می کند. این نوع سرور، همانطور که از نامش پیداست، مخصوص میزبانی وب سایت ها می باشد و با استفاده از سرویس های خاص ارتباط بین آدرس ها و کاربران شبکه های اینترنتی را با صفحات وب فراهم می نماید. درواقع کاربرد آن به طور ویژه در حوزه ی وب هاستینگ و راه اندازی سایت می باشد.

ـ Standelone سرور:

به سروری گفته می شود که هیچ وابستگی به منبع خارجی ندارد و بدون این وابستگی به کاربران خود خدماتی را ارائه می نماید. در واقع این سرورها زیرشاخه و یا زیرساخت یک شبکه بزرگتر محسوب نمی شود.

ـ Name سرور:

Name Server ها قسمت مهم Domain Name System یا DNS هستند که وب سایت ها با استفاده از آنها امکان استفاده از نام دامنه را به جای آی پی آدرس ها می دهند.

ـ Printer سرور:

کامپیوتر یا دستگاهی است که از طریق شبکه به یک یا چند پرینتر و تعدادی کلاینت متصل شده و پس از دریافت فرمان پرینت از کلاینت ها آن را به پرینتر مناسب منتقل می کند. Fax Server نیز مشابه با این سرور است که تفاوت آن ارتباط با دستگاه های فکس بجای پرینتر است.

ـ Fax سرور:

همانطور که گفته شد دقیقه مشابه Printer Server می باشد.

ـ Proxy سرور:

این سرورها در واقع واسط میان کلاینت ها و سرورهای دیگر هستند و هنگامی که کاربر بخواهد اطلاعاتی چون فایل، صفحات وب و سایر منابع را از سرور دیگری دریافت کند، به  proxy server متصل می شود. 

ـ Sound سرور:

سروری که دسترسی و استفاده از ابزارهای صوتی همچون کارت صدا را مدیریت می کند.

ـ Application سرور:

سروری است که توانایی اجرای برنامه های نرم افزاری خاصی را داشته و کاربران از روی کامپیوتر های خود می توانند به نرم افزارها دسترسی داشته باشند.

ـ Database سرور:

 این مدل معمولا در اختیار سازمان های بسیار بزرگ قرار داده می شود و به صورت است که Database مورد استفاده یک نرم افزار یا سرویس که توسط کاربران بر روی کامپیوتر های آن ها مورد استفاده قرار می گیرد، بر روی سرور قرار می گیرد و تمام کاربران و کامپیوتر های متصل از یک دیتابیس مشترک که بر روی سرور می باشد، استفاده می کنند و اطلاعات نیز به صورت یکپارچه و متمرکز ذخیره سازی و پردازش می گردد.

ـ File سرور:

فایل سرور، سیستم مدیریت و ذخیره سازی فایل است و سروری است که دسترسی به فایل‌ها را فراهم می‌کند یعنی به عنوان مکان ذخیره سازی مرکزی فایل است که چندین سیستم می‌توانند به آن دست یابند. در واقع فایل های مورد نیاز یک مجموعه بر روی سرور قرار می گیرد و کاربران مختلف از کامپیوتر های مختلف می توانند به فایل ها دسترسی داشته باشند که امکان محدود کردن دسترسی ها برای هر کاربر به صورت ویژه نیز وجود دارد.

ـ Game سرور:

علاقه مندان به بازی های کامپیوتری می توانند به این سرورها متصل شده و به صورت آنلاین به انجام بازی های گروهی بپردازند. این نوع سرور درواقع Application Server هایی هستند که تنها برای بازی استفاده می شوند.

ـ Home سرور:

سروری برای منازل مسکونی است که از طریق یک شبکه خانگی و اینترنت به سایر دستگاه های داخل خانه خدمات ارائه می دهد.

ـ Media سرور:

این نوع از سرور مربوط به اشتراک Media می باشد. برای مثال یک ویدیو یا فایل صوتی بر روی سرور قرار می گیرد و کاربران می توانند بدون نیاز به دانلود فایل آن را بر روی کامپیوتر خود مشاهده کنند.

ـ Communication سرور:

از این سرور برای راه اندازی سرویس های ارتباطی استفاده می شود. که در آن هر کاربر و یا کامپیوتر به عنوان یک end point می توانند با اتصال به سروری که برای این منظور راه اندازی شده است با دیگر کاربران در ارتباط باشد و متن ها موارد مورد نیاز را به کاربر یا end point مقابل خود ارسال کند، که میزان دسترسی ها و ارتباطات هر فرد با افراد دیگر نیز توسط سرویس های  امنیتی کنترل می گردد.

ـ Computing سرور:

این سرور برای انجام پردازش و محاسبه استفاده می گردد، به این صورت که در زمانی که پردازنده های یک کامپیوتر برای پروسه یا کاربری خاصی کافی نمی باشند، می توان با اتصال این کامپیوتر به یک سرور دیگر از پردازنده های سرور نیز در کنار پردازنده های کامپیوتر کاربر استفاده نمود.

ـ Mail سرور:

این سرورها همانطور که از نامشون پیداست برای ارسال ایمیل استفاده می شوند. به این صورت که بر روی سرور یک سرویس ارسال ایمیل یا WebMail قرار می گیرد و خدمات و تراکنش های ارسال ایمیل از طریق آن سرور انجام می گردد.

سیستم عامل سرور و انواع آن:

سرور ها دارای نرم افزار و سیستم عامل های مختص به خود هستند که بر روی این کامپیوتر ها نصب می شود. از این جمله سیستم‌ عامل‌‌ سرور می توان به سیستم عامل های های مختلف Linux و Windows Server اشاره کرد. به همین دلیل در هنگام نصب سیستم عامل سرور باید به کاربرد سرور و نرم افزار هایی که بر روی آن نصب شده است توجه داشت. از جمله این سیستم عامل ها می توان به: 

ـ لینوکس: پر استفاده ترین سیستم عامل در دنیای میزبانی وب به حساب می آید و از دلایل آن می توان به رایگان بودن و متن باز بودن آن اشاره کرد. این حالت باعث می شود که ارتقای نرم افزاری و کارهای مدیریتی به سادگی و بدون نیاز به موارد اضافی انجام شود. و تمامی توزیعات لینکوس مانند CentOS، Fedora Core و Debian را شامل می شود.

ـ ویندوز: مطمئنا اکثراً با این سیستم عامل آشنایی دارید و با یک رابط گرافیکی رو به رو هستید که شباهت زیادی به کامپیوتر خانه تان دارد. اگر شما پروژه ای دارید که آن را با استفاده از تکنولوژی ASP.NET نوشته اید شما نیاز دارید برای اجرای آن از ویندوز سرور استفاده کنید. تمامی ورژن های مختلف ویندوز مانند windows 7 , 8 , 10 وwindows server  را شامل می شود .

منبع : سرور چیست

هارد سرور چیست؟

مطمئنا شما تا به حال تعداد زیادی هارد را جهت مصرف شخصی خریداری کرده اید و با نحوه خرید آن ها آشنایی دارید، اما وقتی صحبت از هارد سرور به میان می آید، موضوع کمی پیچیده تر می شود. به همین دلیل نیاز است هنگام خرید هارد سرور نکات خاصی را رعایت کنید. ما در این مقاله سعی داریم تا شما را با این نکات آشنا نماییم، زیرا هارد یکی از اجزاء ضروری و مهم در سرورها به شمار می رود، به طوری که می بایست با کمترین تأخیر به درخواست ها پاسخ داده و سطح بالایی از یکپارچی را برای داده فراهم نماید.

در واقع هارد سرور به هاردی گفته می شود که بر روی سرور قرار گرفته و از آنجا که سرورها به عنوان هسته اصلی ذخیره دیتا در شبکه به حساب می آیند، هاردهای نصب شده بر روی آنها نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند.

به طور کلی هاردها به طور مداوم داده ها را می خواند و می نویسد بنابراین باید حداقل تأخیر، حداکثر قابلیت اطمینان، سرعت و عملکرد را فراهم نماید. در زیر به مهمترین علل وجود هارد سرور می پردازیم:

ـ قابلیت اطمینان: از دست دادن داده های غیر قابل بازیابی می تواند ضررهای چند میلیونی را به یک کسب و کار وارد نماید.
ــ عملکرد: سرورها برای رسیدگی به چندین درخواست طراحی شده اند که باید سریع پردازش شوند.
ـ زمان پاسخ: کاربران مجبور نیستند منتظر بمانند تا درخواست های آنان پردازش شود.

شما می توانید برای خرید هارد سرور بر روی لینک کلیک کنید.

آیا می توان از هاردهای معمولی به جای هارد سرور استفاده کرد؟

مطمئناً استفاده از این هارد ها ارزان تر و مقرون به صرفه تر خواهد بود اما نکته قابل توجه این است که آن ها برای استفاده در سرور طراحی نشده اند. حالا بریم به بررسی چند دلیل برای رد این موضوع:

به عنوان مثال، یک HDD معمولی مقاومت کمی در برابر لرزش هایی که ممکن است سرور به آن وارد نماید دارد. به عبارت دیگر، شوکی که HDD سرور می تواند بدون هیچ گونه صدمه ای تحمل کند را به هیچ وجه یک هارد معمولی نمی تواند تحمل کرده و صد در صد صدمه خواهد دید. علاوه بر این، HDD های معمولی دارای سطح بالایی از خطاهای غیر قابل بازیابی هستند و از دستورات کنترل کننده RAID پشتیبانی نمی کنند.

یک HDD معمولی در خانه بسیار خوب کار می کند، بنابراین فقط برای ایجاد فضای ذخیره سازی کوچک مانند تصاویر یا فیلم های خانگی مناسب هستند.

پس تفاوت هارد سرور با هارد معمولی شامل: 

1. مکانیزم خنک کردن، سنسورهای تشخیص و تصحیح لرزش و کنترل جریان هوا در هارد سرور با هارد معمولی فرق دارد.
2. ویژگی‌های بیشتری در زمینه error detection and correction دارد.
3. هارد سرور در دو نوع simple swap and hot swap وجود دارد. هارد سرور hot swap را می‌توان بدون خاموش کردن سرور، از سرور خارج و یا تعویض کرد. این هاردهارا هات پلاگ هم می‌نامند و معمولا اینترفیس SAS دارند. هارد Simple swap هارد معمولی است که شلف آبی رنگ دارد.
4. هارد سرور در زمینه پیکربندی RAID ویژگی‌های بیشتری دارد.
5. فریمور هارد سرور دارای error recover control (ECC) است که وظیفه کنترل خطا در محیط RAID را بر عهده دارد. 
6. هارد سرور، قابلیت اطمینان بیشتر و سرعت بیشتر و البته قیمت بیشتر هم دارند.
7. هارد سرور کارایی بیشتری دارد و می‌تواند همزمان چندین درخواست را پاسخ دهد.
8. زمان پاسخ به درخواست در هارد سرور کمتر است و البته طول عمر بیشتری دارد.
9. حافظه Cache بیشتری دارد.

با انواع هارد سرور که امروزه سرورها می توانند از آنها استفاده نمایند:

ـ SATA: سرعت این نوع از هارد ها بین 5400 دور در دقیقه و 7200 دور در دقیقه متفاوت است. این درایوها تقریباً مشابه HDD های معمولی هستند. 

ـ SATA RAID یا SATA RE: سرعت کار 7200 دور در دقیقه است. این درایوها از دستورات ویژه کنترل کننده RAID پشتیبانی می کنند.

ـ SAS: نوع خاصی از HDD با سرعت بسیار بالا (تا 15000 دور در دقیقه) برای ذخیره سازی داده های پر استفاده. 

حالا اولین کاری که باید انجام بدید این هست که تصمیم بگیرید چه نوع هاردی را خریداری نمایید.

SAS یا SATA:

به طور کلی هارد درایوهای SAS دارای قیمت بالاتری بوده و برای استفاده در سرورها و شبکه های بزرگ با پردازش اطلاعات بالا مناسب تر می باشند، در حالی که هارد درایوهای SATA ارزان تر بوده و برای ذخیره اطلاعات کامپیوتری مناسب می باشند. در ابتدا پهنای باند رابط SAS بیشتر از SATA بود.

اما در نسل 3 (SATA III) پهنای باند حداکثر 6 گیگابایت بر ثانیه و همچنین بیشتر از نسل دوم SAS است. امروزه سرورهایی با کنترل کننده نسل سوم SAS با پهنای باند تا 12 گیگابایت در ثانیه در دسترس هستند. در واقع درایوهای SATA برای ایجاد فضای ذخیره سازی مناسب هستند که به حداکثر عملکرد نیاز ندارند.

جهت آشنایی بیشتر به لینک مجاور مراجعه نمایید: تفاوت میان هارد درایوهای SAS و SATA

انواع هارد سرور از نظر تکنولوژی:

ـ HHD: این هاردها در وقاع دارای قطعات متحرکی هستند مانند پلاتر و هد که دیتا بر روی صفحات هارد ذخیره می شود. یکی از پارامترهای مهم در این هارد ها سرعت چرخش دیسک بوده که با RPM بیان می شود و دارای مقادیری چون 15000، 10000، 7200، 54000 هستند. هرچه RPM بیشتر باشد زمان تاخیر چرخش دیسک و زمان دسترسی کم می‌شود و نتیجه آن کارایی بالاتر و البته قیمت بیشتر است.

ـ SSD: هارد  SSD مخفف Solid State Drive است و برعکس HHD هیچ قطعه متحرکی ندارد در نتیجه هدی ندارد که برای خواندن و نوشتن دیتا حرکت کند و همین باعث افزایش طول عمر و سرعت آن می‌شود. پس سوال پیش می آید که دیتا کجا ذخیره می شود؟ SSD دیتا را روی حافظه فلش ذخیره می‌کند. ظرفیت SSD ها بین ۱۲۰ گیگابایت تا ۲ ترابایت و قیمت آنها ۲ تا ۴ برابر هاردهای SATA است.

ـ NVMe: مخفف Non-Volatile Memory Express است که در سال ۲۰۱۳ عرضه شد. NVMe نوعی SSD است که روی اسلات PCIe مادربورد نصب می‌شود. PCIe سرعت بالایی دارد و در هاردها سرعت را به ۳۲Gb/s و پهنای باند و توان عملیاتی را به ۳.۹GB/s می‌رساند. کاربرد آن در گیمینگ و ادیت ویدئو با رزولوشن بالا است.

هر آنچه در رابطه با هارد های SSD باید بدانید:

همانطور که در بالا گفته شد هاردهای SSD برعکس HHD ها هیچ قطعه متحرکی نداشته و در نتیجه از سرعت و کارایی بالاتری برخوردارند. همچنین SSD ها دارای ویژگی های خاصی هستند که سبب افزایش سرعت و کارایی سیستم خواهد شد.

از جمله مزایای هارد های SSD:

ـ کارایی بالاتر و زمان تاخیر بهتر

ـ کاهش زمان بوت شدن سیستم

ـ اجرا و بارگذاری انواع نرم افزار به صورت بی وقفه

ـ پشتیبانی از رابط ورودی / خروجی DDR4

ـ سرعت بالای کپی انواع فایل‌ها

ـ کاهش مصرف انرژی و تولید گرما

ـ قابلیت اطمینان بالا؛ پایداری و ماندگاری اطلاعات

ـ پشتیبانی از RAID

ـ حفاظت از سرمایه

معایب هارد های SSD:

ـ از معایب این هارد های متوان به قیمت بالای آن نسبت به HHD ها اشاره کرد.

انواع هارد سرور بر اساس اندازه:

اندازه هارد سرورها که با عنوان فرم فاکتور درایو هم بیان می‌شود شامل دو دسته است ۳.۵ و ۲.۵ اینچی که به ترتیبLFF و SFF نام دارند.

اندازه ۳.۵ اینچی یا LFF رایج‌ترین اندازه برای هارد است و ظرفیت مناسبی برای ذخیره دیتا در اختیارتان می‌گذارد. این اندازه در سرورهایی که حجم دیتا زیاد است توصیه می‌شود. البته لازم به ذکر است هارد ۳.۵ اینچی در مقایسه با هارد ۲.۵ اینچی، مصرف برق بیشتری دارد. قیمت هارد ۳.۵ اینچی در کنار ظرفیت بالایی که دارند باعث می‌شود هزینه ذخیره هر گیگ دیتا، به صرفه باشد.

هاردهای SSD در اندازه ۲.۵ اینچی در بازار هستند و برای آنها می‌توانید از مبدل ۳.۵ اینچی استفاده کنید تا در سرور جای گیرد. ظرفیت هارد ۲.۵ اینچی در مقایسه با ۳.۵ اینچی کمتر است و اصولا در قیمت بیشتر و سرعت بالاتر معروفند.

آشنایی با ویژگی ها مهم در هارد سرورها:

اگر به قسمت محصولات در سایت مسترشبکه مراجعه کرده و بر روی هارد سرور اچ پی کلیک کنید با انواع مختلفی از این هاردها مواجه خواهید شد. مطمئنا شما هم می خواهید بدانید که تفاوت میان آنها چیست؟ پس به مثال زیر توجه کنید:

 همانطور که مشاهده می کنید هارد سرور اچ پی 300GB SAS 12G 15K SFF دارای اعدادی است که ممکن است با آنها آشنایی نداشته باشید پس در ادامه با ما همراه باشید.

1ـ فرم فاکتور هارد:

فرم فاکتور هارد به طور مستقیم ظرفیت سرور و بهره وری انرژی شما را تعیین می کند. در حال حاضر، فقط دو اندازه دیسک در دسترس است یعنی 3.5 ″ و 2.5 ″ ،که به عنوان LFF و SFF شناخته می شوند. نوع 3.5 ″ آن پرکاربردترین اندازه است که به شما این امکان را می دهد تا حداکثر مقدار داده را قرار دهید. هارد دیسک های 4 ترابایتی 3.5 اینچی معمولاً برای سرورهایی که نیاز به حافظه بیشتری دارند توصیه می شود.

اما نکته منفی این است که آنها مصرف انرژی بیشتری نسبت به درایوهای 2.5 اینچی دارند. همچنین توجه داشته باشید که هارد SSD در این فرم وجود ندارد اما می توانید از یک آداپتور 3.5 اینچی مخصوص استفاده کنید. 

2.5 ″ یک اندازه معمول برای HDD لپ تاپ و یک SSD مبتنی بر SATA معمولی است، اگرچه اندازه این درایوها فقط یک اینچ کوچکتر است، اما در مقایسه با نوع 3.5 اینچی مصرف بسیار کمتری دارد. در حال حاضر، حداکثر حجم این درایوها در حدود 2 ترابایت است. در این مثال هارد ما از نوع 2.5 اینچی یعنی SFF است.

2ـ سرعت چرخش هارد دیسک یا RPM:

RPM مخفف Revolutions per minute به معنی چرخش در دقیقه و برای بررسی سرعت یک هارد درایو است. یک هارد دیسک استاندارد، درون خود یک دیسک چرخان دارد و RPM چرخش این دیسک در دقیقه را اندازه گیری می کند. هرچقدر این سرعت چرخش بالاتر باشد، سرعت خواندن و نوشتن اطلاعات در هارد بالا خواهد رفت. پس در حین خرید هارد دیسک باید به این موضوع دقت کافی داشته باشید. با افزایش دور در دقیقه ، سرعت هارد دیسک شما نیز افزایش می یابد. بنابراین یک هارد دیسک با RPM بالاتر نشان دهنده هارد دیسک سریعتر است.

برای مثال در اینجا ما هارد سروری با سرعت چرخش هارد دیسک 15k را داریم، یعنی دیسک این هارد 15000RPM (دور در دقیقه) سرعت دارد.

3ـ نرخ انتقال اطلاعات: 

این بخش عدد نشان دهنده سرعت انتقال اطلاعات توسط Interface درایو می باشد. برای مثال در این هارد سرعت انتقال اطلاعات 12G می باشد. عموماً هارد ها با دو سرعت 6G و 12G یافت می شوند.

4ـ نوع هارد: 

این بخش نشان دهنده نوع هارد می باشد که در بالا به طور کامل در رابطه با آن توضیح داده شد.

5ـ ظرفیت هارد: 

این مهمترین مشخصه هر درایو است یعنی ظرفیت هارد. مهم نیست که هارد شما از نوع HDD باشد یا SSD ، خانگی یا سازمانی. درایوهای 3.5 اینچی تا 14 ترابایت اطلاعات ذخیره می کنند، در حالی که درایوهای 2.5 اینچی در حدود 2-4 ترابایت می توانند اطلاعات ذخیره نمایند. لازم به ذکر است که اصلا خرید بیشترین ظرفیت مزیت محسوب نمی شود.

برای مثال برای یک سرور 4 ترابایتی بهتر است، 4 هارد 1 ترابایتی و یا 2 درایو 2 ترابایتی خریداری شود. زیرا با این کار قابلیت اطمینان و افزونگی ایجاد شده و به شما این امکان را می دهد تا RAID ایجاد کنید و سرعت خواندن / نوشتن را افزایش دهید یا برای جلوگیری از از دست دادن اطلاعات، یک درایو پشتیبان تهیه کنید.

طبقه بندی هارد دیسک ها بر اساس حجم کاری:

1ـ حجم کاری (Enterprise (performance optimized:

هارد سرورهای  Enterprise یعنی SAS 15K & 10K می‌توانند بالاترین سطح از کارایی و قابلیت اطمینان را برای اپلیکیشن‌های mission-critical و I/O-intensive فراهم کنند.

2ـ حجم کاری (Midline (capacity optimized:

هارد سرورهای Midline یعنی SAS/SATA 7.2K می‌توانند ظرفیت، کارایی و قابلیت اطمینان بالایی را برای اپلیکیشن‌های business-critical و I/O-intensive فراهم کنند. این هارد سرور hp علاوه بر صرفه اقتصادی، بیشترین ظرفیت سخت‌افزاری را با قابلیت اطمینان فراهم می‌کند.

اگر برای سرورهای خود و تامین نیازهای حجم ذخیره‌سازی رو به رشدتان، به هارد درایوهای قابل اطمینان، مقرون‌به‌صرفه و ظرفیت بالا نیاز دارید، اچ پی، هارد درایوهای سروری Midline را با بالاترین ظرفیت، کارایی و قابلیت اطمینان برای اپلیکیشن‌های دیتاسنترها پیشنهاد می‌دهد که حجم زیادی از اطلاعات را ذخیره می‌کنند.

3ـ حجم کاری Entry:

HDDهای Entry برای اپلیکیشن‌های non-critical مناسبند که ظرفیت بالایی را با کمترین هزینه به ازای هر گیگابایت فراهم می‌کنند.

کدام برند هارد سرور برای خرید مناسب تر است:

هارد سرورها در برندهای مختلفی از جمله، HP، Dell، IBM و Seagate تولید و به بازار عرضه می شوند. در ایران از هارد سرورهای Seagate و HP بیشتر از سایر برندها استفاده می شود. از آنجا که سرورهای HP یکی از پرطرفدارترین سرورها در ایران است، این هاردها در انواع مختلفی برای انواع سرور HP تولید شده اند.

اما همانطور که می دانید یکی از پر طرفدارین سرورها در جهان سرورهای HP هستند و به همین دلیل بهتر است از هارد سرور مخصوص به خود استفاده نمایید. زیرا این هاردها پس از تولید تحت سخت ترین آزمایشات با سایر تجهیزات ساخته شده در شرکت HP قرار گرفته اند.

آشنایی با تجهیزات ذخیره سازی HP:

محصولات اچ پی در زمینه ذخیره سازی و استوریج عبارتند از:

1. HDD ها
2. SSD ها
3. کنترلرهای اچ پی
4. HBA های اچ پی

ویژگی های HP HHD:

به طور کلی هارد درایوهای HPE برای ارائه‌ی بهینه‌ی عملکرد، قابلیت اطمینان، سازگاری و امنیت داده‌ها در پلتفرمهای سرور و ذخیره‌ساز storage) HPE) طراحی شده‌اند تا برای هر نوع کاری در شرکتهای کوچک گرفته تا شرکت های بسیار بزرگ، انتخاب ارجح هر شخصی باشند.

در واقع این هارد ها به منظور به حداکثر رساندن هر دو مورد عملکرد (functionality) و سازگاری (compatibility) با سرورهای HPE ProLiant Rack و Tower، پلتفرمهای خانواده‌ی Apollo، Blade وSynergy طراحی شده است. رد درایوها که در ابعاد ۳.۵ اینچی (LFF) و ۲.۵ اینچی (SFF) هستند، طبق استانداردها عمر مفید یک سال دارند. بسته به نوع استفاده از هاردها و حساسیت محیطی که از آنها استفاده می‌کنید، باید عمر مفید هارد درایوها را همواره مورد توجه قرار دهید.

از جمله ویژگی های این هارد سرورها می توان به: 

ـ افزایش عملکرد: این هاردها با هدف ارائه بهترین کارایی در سرورهای HPE، توسعه یافته‌ و تحت پروسه سخت‌گیرانه‌ای، ناسازگاری آن‌ها با فریمور و سیستم‌عامل نیز برطرف شده است.

ـ قابلیت های استاندارد: این هاردها از پروسه کنترل کیفیت بهره می‌برند که کارایی و اطمینان مورد نیاز شما را در حجم‌های کاری مختلف فراهم می‌کنند.

ـ قابلیت اطمینان و امنیت: هارد درایو های سروری اچ پی دارای ویژگی HPE Digitally Signed Firmware یا HPE DS هستند که با استفاده از آن می‌توانید از دسترسی غیر مجاز به اطلاعات خود جلوگیری کنید. HPE DS این امنیت و اطمینان را فراهم می‌کند که Firmware درایو از منبع معتبری تامین شده و خطری آن را تهدید نمی‌کند و از سیستم در مقابل حملات مخرب محافظت می‌کند و از دسترسی‌های غیرمجاز به داده‌های شما جلوگیری می‌کند. 

برای محافظت پیشرفته از داده‌ها و همچنین رمزگذاری آنها، مشتریان باید کنترلرهای HPE Smart Array خود را با HPE Smart Array Secure SR Encryption استفاده کنند. این راهکار رمزگذاری کنترلرمحور برای سرورهای اچ پی در نظر گرفته شده که داده‌های موجود در هر نوع استوریج متصل به سیستم، محافظت می‌کند. این راهکار با مقررات سختگیرانه HIPAA و Sarbanes-Oxley مطابقت دارد.

ـ هشدار قبل از خرابی: با ارتباطی که بین SMART Array Controller و Systems Insight Manager وجود دارد، SMART در هارد درایوهای HPE قادر به پیش‌بینی خرابی‌های احتمالی می‌شود. پس اگر در یکی از درایوها خطایی رخ دهد، Smart Array Controller و System Insight Manager و یا SMART hard disk drive، شما را از آن باخبر خواهند کرد تا بتوانید قبل از خرابی و Fail شدن هارد، اقدام به جایگزینی هارد درایو کنید.

ـ سازگاری: ساده‌سازی طرح‌ریزی درایوهای هارد و استانداردسازی درایوهای هارد در سرور HPE و راه‌های ذخیره‌سازی حاملهای (carrier) درایوهای هارد معمول

ـ Smart Carrier: درایوهای هارد HPE با Smart Carrierها برای ایجاد واسط جهت برقراری ارتباطهای حیاتی و مدیریت اطلاعات طراحی شده‌اند. آیکونهای LEDهای نشاندهنده‌ی وضعیت سیستم و یک حلقه‌ی فعالیت در حال چرخش که فرآیند نوشتن داده (data-writing) را منعکس می­ کند، وضعیت فعلی سیستم را به کاربران نشان می­ دهند.

یک چراغ LED آبی واقع در پشت دسته (handle) می­تواند به شکل remotely و از راه دور فعال شود تا در حالی که یک آیکون حذف نشدنی (do-not-remove) که در دکمه‌ی eject محل جایگذاری درایو (tray) قرار دارد روشن می­شود تا به کاربران هشدار دهد که حذف درایو باعث از بین رفتن داده‌ها یا اصطلاحاً data loss می­ شود، کاربران را به سمت یک محل خاص جایگذاری درایو (tray) هدایت کند.

انواع HPE HHD ها بر اساس حجم کاری: 

هارد سرورها  اچ پی برای هر حجم کاری، کارایی را به همراه یکپارچگی داده و امنیت فراهم می‌کنند و کمترین هزینه را به ازای هر گیگابایت دارند. این هارد درایوها دو رابط کاربری دارند: (SAS 12G) و (SATA 6G) و همچنین در دو شکل ظاهری (SFF 2.5″) و (LFF 3.5″) در دسترس هستند.

منبع : راهنمای خرید هارد سرور 

در این مقاله قصد داریم در رابطه با تعریف Raid، انواع، مزایا و کاربردهای آن صحبت کنیم. پس در ادامه همراه ما باشید.

تاریخچه Raid:

تاریخچه ریدها به سال 1978 برمی گرده و توسط سه دانشمند با نام های دیوید پترسون و رندی کتز و گارث آلن گیبسون برای اولین بار مطرح شد. Gus German و Ted Grunau از شرکت Geac Computer Corp برای اولین بار به چنین ایده‌ای تحت عنوان MF-100 اشاره کرده بودند. البته Norman Ken Ouchi از IBM هم در سال ۱۹۷۷، تکنولوژی که بعدها به عنوان RAID 4 شناخته شد، به ثبت رسانده بود.

در سال ۱۹۸۳ شرکت Digital Equipment Corp درایوهایی را وارد بازار کرد که RAID 1 بودند و در سال ۱۹۸۶، IBM بار دیگر اختراعی را به ثبت رساند که عنوان RAID 5 را پیدا کرد. و در نهایت پترسون و کتز و گیبسون با توجه به آنچه که شرکت‌هایی چون Tandem Computers و Thinking Machines و Maxstor انجام داده بودند، موفق به ارایه رده‌بندی RAID خود شدند.

زمانی که در سال ۱۹۸۸ سطوح و انواع RAID لیست شد و بر تکنولوژی‌هایی که قبلا هم استفاده شده بود نامی نهاده شد، تکنولوژی محبوبی ایجاد شد که دست تولیدکنندگان عرصه ذخیره سازی داده را برای تولید محصولات بیشتری در زمینه RAID باز گذاشت.

Raid چیست؟

RAID فن آوری است که برای افزایش کارایی و قابلیت اطمینان در ذخیره سازی داده ها استفاده می شود. RAID مخفف (Redundant Array of Inexpensive Disks) و یا (Redundant Array of Independent Drives) می باشد. یک سیستم RAID از دو یا چند درایو که به صورت موازی کار می کنند تشکیل می شود. این درایوها می توانند به صورت هارد دیسک بوده و یا از SSD ها تشکیل شوند. به طور کلی سطوح مختلفی از RAID وجود دارد که هر یک از سطوح RAID ویژگی های خاص خود را دارد که شامل:

1ـ تحمل خطا: ادامه فعالیت با یک یا دو خرابی دیسک

2ـ کارایی: که تغییر در سرعت خواندن و نوشتن کل آرایه را در مقایسه با یک دیسک واحد نشان می دهد.

3ـ ظرفیت: ظرفیت آرایه بستگی به سطح RAID دارد و همیشه به اندازه دیسک های عضو RAID مطابقت ندارد. برای محاسبه ظرفیت نوع RAID خاص و مجموعه ای از دیسک های عضو می توانید از یک ماشین حساب آنلاین RAID استفاده کنید.

مزایای RAID بندی: 

ریدبندی مزایایی دارد که به شرح زیر است:

• صرفه‌جویی در هزینه: امکان استفاده از هارد دیسک های ارزان وجود دارد.
• استفاده از چند هارد در قالب یک RAID: سبب افزایش عملکرد خواهد شد.
• افزایش سرعت و قابلیت اطمینان

رید کنترلر (RAID controller) چیست؟

در واقع رید کنترلر یک کارت و یا تراشه است که بین سیستم عامل و درایوهای ذخیره سازی که معمولا هارد دیسک ها می باشند، قرار می گیرند. این رید ها می توانند حجم زیاد داده را مدیریت کرده و یا عملکرد هارد دیسک را بهبود بخشند. البته لازم به ذکر است اکثر رید کنترلر ها توانایی انجام هر دو کار را دارند.

رید کنترلر های معمولی سبب redundancy در SSD ها می شود اما عملکرد آن را بهبود نمی بخشند. اما رید کنترل هایی که مخصصوص SSD ها می باشند سبب بهبود عملکرد redundancy و عملکرد می شوند. Raid controller ها می توانند یک هارد درایو را به چندین هارد درایو تقسیم کنند. این کار سبب حفاظت از داده و همچنین redundancy خواهد شد. برای ارتباط بین سرورها و تجهیزات ذخیره سازی مانند ATA, SCSI, SATA, SAS و کانال های فیبر در سرور ها از کارت HBA استفاده می کنند.

رید کنترلر ها بر اساس نوع درایو SAS یا SATA، تعداد پورت، تعداد درایوهایی که می تواند پشتیبانی کنند، سطح RAID، سبک معماری رابط و مقدار حافظه طبقه بندی می شوند. به عنوان مثال ، این بدان معنی است که یک رید کنترلر SATA روی یک SAS کار نمی کند و یک کنترلر Raid 1 نمی تواند به یک Raid 10 تغییر یابد.

روش های ذخیره سازی رید:

روش های اصلی ذخیره داده در Array عبارتند از: 

ـ Striping :

 تقسیم جریان داده به بلوک های (Blocks) با اندازه مشخص (به نام اندازه بلوک سایز (Block size)) و سپس نوشتن این بلوک ها در یک RAID یک به یک. این روش ذخیره سازی داده ها روی عملکرد تأثیر می گذارد.

ـ Mirroring:

Mirroring یک روش ذخیره سازی است که در آن نسخه های یکسان داده به طور همزمان در اعضای RAID ذخیره می شوند. این نوع قرارگیری داده ها روی تحمل خطا و همچنین عملکرد تأثیر می گذارد.

ـ Parity:

یک روش ذخیره سازی است که از روش های نواری و کنترل استفاده می شود. در این تکنیک از تابعی استفاده می‌شود که هنگام بروز خرابی در یک هارد، بلاک از بین رفته را به کمک چکسام دوباره محاسبه می‌کند. البته لازم به ذکر است امکان ترکیب این سه روش ذخیره سازی در رید وجود دارد و می‌توانید بر اساس نیازتان در رابطه با امنیت و کارایی، از ترکیب آنها استفاده کنید.

انواع سطوح RAID:

هفت سطح مختلف RAID وجود دارد که از RAID 0 تا RAID 6 را شامل می‌شود:

ـ RAID 0 چیست؟

در سیستم RAID 0 که دارای پیکربندی Striping یا نواری است داده ها به بلوک هایی تقسیم می شوند که در تمام درایوهای موجود در Array نوشته می شوند. با استفاده از چندین دیسک (حداقل 2) به طور همزمان، عملکرد عالی را در I/O (ورود و خروج داده) ارائه می دهد. در حالت ایده آل می توان با استفاده از چندین کنترلر و یک کنترل کننده در هر دیسک عملکرد را افزایش داد.

RAID 0 برای ذخیره داده‌هایی که حساس و مهم نیستند و و برای مواردی که به سرعت بالا در خواندن و نوشتن نیاز دارند، مناسب است مثل live streaming video و ادیت ویدئو که کارایی و سرعت مطرح است.

یکی دیگر از کاربردهای RAID 0 این است که Striping بدون ریداندنسی برای داده‌های موقتی، فضای چرک نویس فراهم می‌کند. همچنین در مواردی که کپی اصلی از داده موجود است و به راحتی از دستگاه‌های استوریج دیگر قابل ریکاوری است می‌توان از RAID 0 را استفاده کرد.

مزایا:

1ـ RAID 0 هم در کارهای خواندن و هم در نوشتن عملکرد عالی دارد.

2ـ از تمام ظرفیت ذخیره سازی استفاده می شود.

3ـ اجرای این فناوری آسان است.

مضرات:

1ـ RAID 0 تحمل خطا را ندارد. برای مثال اگر یک درایو خراب شود، تمام داده های موجود در RAID 0 از بین می روند. نباید از آن برای سیستم های مهم استفاده کرد.

موارد استفاده:

RAID 0 برای ذخیره سازی داده هایی کم اهمیت که باید با سرعت بالا خوانده و یا نوشته شوند، مانند ایستگاه روتوش تصویر یا ویرایش فیلم ایده آل است.

ـ RAID 1 چیست؟

داده ها در دو درایو به صورت آینه ای ذخیره می شوند یعنی دارای پیکربندی Mirroring است که این عامل سبب می شود، اگر یک درایو از کار بیافتد، کنترلر از درایو داده یا درایو آینه برای بازیابی داده استفاده می کند و به کار خود ادامه می دهد. برای ایجاد RAID1 حداقل به دو درایو نیازمند هستید.

RAID 1 برای محیط‌هایی مناسب است که به کارایی و دسترس پذیری بالا نیاز دارند مانند اپلیکیشن‌های Transactional و سیستم عامل ها و ایمیل ها. RAID 1 همچنین در اپلیکیشن هایی که به سرعت خواندن بسیار سریعی نیاز دارند مناسب است. اگر درایوهای اصلی آرایه خراب شود، ترافیک به درایوهای ثانویه یا میرور شده و بکاپ شده سوییچ می‌کند.

یکی دیگر از کاربردهای RAID 1 استفاده در آرشیو داده است یعنی جایی که از دست رفتن اطلاعات، غیرقابل قبول است.

مزایا:

1ـ RAID1 سرعت خواندن و نوشتن عالی را ارائه می دهد که قابل مقایسه با یک درایو منفرد است.

2ـ در صورت خرابی درایو، داده ها باید در درایو تعویض کپی شوند.

3ـ RAID1 یک فناوری بسیار ساده است.

مضرات:

1ـ نقطه ضعف اصلی این است که ظرفیت ذخیره سازی مؤثر تنها نیمی از کل ظرفیت درایو است زیرا همه داده ها دو بار نوشته می شوند.

2ـ راه حل های نرم افزاری RAID1 همیشه اجازه تعویض درایو خراب را نمی دهد. این بدان معناست که تعویض درایو خراب تنها پس از خاموش کردن رایانه ای که به آن وصل شده است امکان پذیر می باشد.

3ـ برای سرورهایی که به طور هم زمان به چند کاربر متصل است، ممکن است مناسب نباشد. زیرا چنین سرورهایی باید از قابلیت Hot swapping پشتیبانی کنند.

موارد استفاده:

RAID1 برای ذخیره سازی اطلاعات بحرانی به عنوان مثال سیستم های حسابداری ایده آل است. همچنین برای سرورهای کوچک که در آن فقط از دو درایو داده استفاده می شود نیز مناسب می باشد.

ـ RAID 2 چیست؟

RAID 2 که استفاده از آن امروزه منسوخ شده است دارای پیکربندی Striping است و برخی دیسک ها اطلاعات ECC یا Error Checking and Correcting را ذخیره می‌کنند. یعنی برای تامین امنیت داده از ECC استفاده می‌کند. همچنین از Hamming Code Parity استفاده می‌کند که فرم خطی از کد اصلاح خطاست.

ـ RAID 3 چیست؟

RAID 3 نیز امروزه کاربرد زیادی ندارد و از Byte Level striping  استفاده می کند و یک هارد دیسک را برای ذخیره اطلاعت parity اختصاص می دهد. رید ۳ نمی‌تواند پاسخگوی چندین درخواست همزمان باشد چون اطلاعات پریتی روی دیسک جداگانه قرار می‌گیرد و بلاک داده بین تمام هاردها تقسیم شده و روی هر هارد، روی مکان فیزیکی یکسان قرار می‌گیرد. پس در هر عملیات I/O باید روی همه دیسک ها کار انجام شود و معمولا هم نیاز به همگام سازی Spindle است.

اطلاعات ECC یه صورتی تعبیه شده است تا خطاها را تشخیص دهد. فرآیند دیتا ریکاوری با محاسبه اطلاعات ثبت شده روی دیگر درایوها انجام می‌شود. عملیات I/O همزمان روی همه درایوها انجام می‌شود و RAID 3 نمی‌تواند I/O را به صورت Overlap و هم پوشی انجام دهد و دقیقا به همین دلیل از این رو RAID 3 بهترین انتخاب برای سیستم ­­های تک کاربره با برنامه هایی است که نیاز به نواربندی بلند دارند.

RAID 3 و RAID 4 به سرعت با RAID 5 جایگزین شدند که در ادامه درباره آن توضیح خواهیم داد.

ـ RAID 4 چیست؟

این نوع رید هم مانند RAID 3 از استرایپ داده استفاده می‌کند و مشابه RAID 5 است یعنی دارای پیکربندی Parity Block-Level Striping است اما این نوارها بزرگ هستند. بدین معنی که می توان رکوردها یا نوارها را تنها از یک هارد خواند. این باعث می شود که بتوان عملیات I/O را با همپوشانی انجام داد. از آنجایی که عملیات نوشتن مجبور است هر بار درایو parity را به روز رسانی کند هیچ تداخلی در عملیات خواندن و نوشتن اتفاق نمی افتد. RAID 4 هیچ مزیتی نسبت به RAID 5 ندارد.

این رید در Random Read کارایی بالایی دارد و در Random Write کارایی به دلیل اینکه همه پریتی ها باید از یک دیسک خوانده شوند، کمتر می‌شود.

ـ RAID 5 چیست؟

RAID5 رایج ترین سطح RAID با امنیت بالا می باشد. این رید حداقل به 3 درایو نیاز دارد اما می تواند با حداکثر 16 درایو نیز کار کند.داده ها در تمامی درایو ها ذخیره می شوند. به این صورت که داده ها به صورت یکسان بین تمامی درایوها پخش و سپس ذخیره نمی شوند. بنابراین در صورتی که یکی از دستگاه ‌های ذخیره ‌سازی خراب شود، با اطلاعات موجود در هارد و اطلاعات parity ذخیره شده می‌توان اطلاعات سایر دستگاه ها را دوباره تولید نمود، در این نوع Raid استفاده از کنترلرهای سخت افزاری Raid توصیه می شود. معمولا در کنترلرهای سخت افزاری Raid در این نوع یک حافظه cache جهت افزایش بهره وری استفاده می شود.

مزایا:

1ـ ذخیره سازی داده کند اما بازخوانی داده ها سریع صورت می گیرد.

2ـ اگر درایو خراب شود، شما هنوز هم به همه داده ها دسترسی دارید، حتی در حالی که درایو خراب جایگزین شده است، کنترلر ذخیره سازی داده های موجود در درایو جدید را دوباره بازسازی می کند.

مضرات:

1ـ خرابی بر روی توان کاری تأثیر گذار خواهد بود.

2ـ این یک فناوری پیچیده است. اگر یکی از دیسک های موجود در یک Array با استفاده از دیسک های 4TB از کار بیفتد و جایگزین شود، بسته به بار روی Array و سرعت کنترلر، بازیابی اطلاعات (زمان بازسازی) ممکن است یک روز یا بیشتر طول بکشد. البته اگر در همین زمان درایو دیگری خراب شود کل داده از بین خواهد رفت.

موارد استفاده:

RAID5 یک سیستم همه جانبه خوب است که با ذخیره سازی کارآمد، امنیت عالی و عملکرد مناسب همراه است. این برای سرورهای که تعداد محدودی از درایوهای داده را دارند ایده آل می باشد.

ـ RAID 6 چیست؟

RAID6 مانند RAID5 بوده اما داده برابر بر روی دو درایو نوشته می شود. این بدان معناست که حداقل به 4 درایو نیاز دارد و می تواند 2 درایو را که از کار افتاده اند را تحمل کند. البته احتمال خرابی دو درایو به صورت همزمان بسیار اندک است. اما اگر درایو در سیستم های RAID5 از بین برود و درایو جدیدی جایگزین آن شود، بازسازی درایو تعویض شده ساعت ها یا حتی بیشتر از روز طول می کشد.

اگر در این مدت نیز رید دیگری از بین برود، داده های شما نیز از بین خواهد رفت. اما در RAID6 این مشکل کاملا حل شده است. پس تعجب نکنید اگر RAID 6 را به نام RAID با بیت افزونه دوتایی (Double Parity RAID) ببینید که این نام، برگرفته از ساختار آن است. طبیعی است که کارایی نوشتن در RAID 6 در مقایسه با RAID 5 کمتر است و البته که هزینه بیشتری هم برای آن باید بپردازیم. RAID 6 را در SSD ها هم می‌توان استفاده کرد.

مزایا:

1ـ مانند RAID5، پردازش و انتقال داده بسیار سریع صورت می گیرد.

2ـ اگر دو درایو خراب شوند، شما هنوز هم به همه داده ها دسترسی دارید، حتی اگر درایوهای خراب جایگزین شوند. بنابراین RAID6 نسبت به RAID5 از امنیت بیشتری برخوردار است.

مضرات:

1ـ ذخیره اطلاعات نسبت به RAID5 کندتر صورت می گیرد به طوری در برخی مقالات آمده است که حدوداً 20% کندتر صورت می گیرد.

2ـ خرابی درایو بر روی عملکرد تأثیر گذار می باشد اما باز هم قابل قبول است.

3ـ این یک فناوری پیچیده است. بازسازی Array ای که در آن یک درایو شکست خورده باشد می تواند مدت زیادی طول بکشد.

موارد استفاده:

RAID6  یک سیستم همه جانبه خوب است که با ذخیره سازی کارآمد، امنیت عالی و عملکرد مناسب همراه است. در سرورهایی و برنامه هایی که از بسیاری از درایوهای بزرگ برای ذخیره سازی داده استفاده می کنند، نسبت به RAID5 ارجحیت بیشتری دارد.

منبع : انواع مختلف رید

فیبر نوری چیست؟

فیبر نوری یا optical-fiber رشته باریک و بلندی از یک ماده شفاف مانند شیشه یا پلاستیک است که می تواند نوری را که از یک سمت وارد شده از سمت دیگر خارج کند. این کابل ها در یک لوله محافظ مناسب در محیطی که کابل نصب شده است، قرار می گیرند.

پهنای باند کابل های فیبر نوری بسیار بیشتر از کابل های معمولی می باشد، با فیبر نوری می توانید تلوزیون، تلفن، ویدئو کنفرانس و سایر داده ها را به آسانی با پهنای باند بالا تا حداکثر 10 گیگابیت منتقل کنید.

استفاده از کابل های فیبر نوری تقریباً روش جدیدی است که خانه و محل کار را به اینترنت متصل می نماید. وقتی اسمی از کابل های فیبر نوری به میان می آید، اولین چیزی که به ذهن هر کسی خطور می کند سرعت بالای انتقال می باشد. در واقع ، کابلهای فیبر نوری که برای اینترنت استفاده می شود دارای سرعت بالایی به خصوص در مسافت های طولانی هستند.

در واقع فیبر نوری اطلاعات را بصورت سیگنال های الکتریکی یا الکترومغناطیسی ارسال نکرده بلکه اطلاعات را بصورت نور با طول موج لیزر ارسال می کند. بنابراین، شما از یک طرف سیگنال دیتای خود را به پالس های نوری تبدیل و بصورت ۰ و ۱ نوری ارسال کرده و از طرف دیگر این صفر و یک ها را تشخیص داده و به سیگنال های الکتریکی تبدیل می کند.

تاریخچه کابل فیبر نوری:

از طرفی دیگر ایده استفاده از شکست برای هدایت نور برای اولین بار در سال 1840 توسط Daniel Colladon و Jacques  Babinet در پاریس پیشنهاد شد. شاید بتوان گفت که اولین سیر تکامیلی سیستم ارتباط نوری توسط الکساندر گراهام بل در سال 1880 صورت گرفت. گراهام بل اختراع تلفن نوری یا فوتون یا سیستمی که صدا را تا فاصله چند صد متری منتقل می کند به ثبت رساند.

کاکو و کوکهام انگلیسی برای اولین بار استفاده از شیشه را بعنوان محیط انتشار مطرح کردند. آن‌ها مبنای کار خود را دستیابی به سرعتی حدود 100 مگابیت بر ثانیه و بیشتر بر روی محیط‌های انتشار شیشه قرار دادند. که البته این سرعت انتقال با تضعیف زیاد انرژی همراه بود. این دو محقق انگلیسی، کاهش انرژی را تا آنجا می‌پذیرفتند که کمتر از 20 دسی بل نباشد.

اگر چه آنان در رسیدن به هدف خود ناکام ماندند، اما شرکت آمریکائی (کورنینگ گلس) به این هدف دست یافت. در اوایل سال 1960 میلادی با اختراع اشعه لیزر ارتباطات فیبرنوری ممکن گردید. در سال 1966 میلادی، دانشمندان در این نظریه که نور در الیاف شیشه‌ای هدایت می‌شود پیشرفت کردند که حاصل آن از کابلهای معمولی بسیار سودمندتر بود. چرا که فیبرنوری بسیار سبکتر و ارزانتر از کابل مسی است و در عین حال ظرفیت انتقالی تا چندین هزار برابر کابل مسی دارد.

توسعه فناوری فیبرنوری از سال 1980 میلادی به بعد باعث شد که همواره مخابرات نوری بعنوان یک انتخاب مناسب مطرح باشد. تا سال 1985 میلادی در دنیا نزدیک به 2 میلیون کیلومتر کابل فیبر نوری نصب شده و مورد بهره برداری قرار گرفته ‌است.

همچنین در اوایل دهه شصت فعالیت های پژوهشی در زمینه فیبر نوری صورت گرفت که منجر به برپایی مجتمع تولید فیبر نوری در پونک تهران شد و در سال 1367 کارخانه تولید فیبر نوری در یزد به بهره برداری رسید. از این رو، استفاده از کابل‌های نوری در دیگر شهرهای بزرگ ایران آغاز شد تا در آینده نزدیک از طریق یک شبکه ملی مخابرات نوری به یکدیگر بپیوندند. در همان سال نیز نخستین خط مخابراتی نوری بین تهران و کرج به کار افتاد و تا به امروز ادامه دارد.

آشنایی با ساختار کابل فیبر نوری :

ساختار کابل فیبر نوری با توجه به نوع و کاربرد دارای اجزاء مختلفی هستند که این اجزا شامل موارد زیر است:

1. فیبر نوری
2. تیوب (محل قرار گیری فیبر نوری)
3. لایه های حفاظتی
4. روکش

1.فیبر نوری:

فیبر نوری به دو بخش اصلی تقسیم می شود:

• هسته (core): فیبر نوری از جنس شیشه (یا پلاستیک) است که سیگنال های نوری در آن حرکت می کنند.
• Cladding: که از جنس شیشه یا پلاستیک می باشد و دارای ضریب شکست متفاوتی است که باعث برگشت نور منعکس شده به داخل هسته می شود. فیبر نوری معمولا توسط Coting که یک لایه ی محافظتی در برابر شرایط محیطی است، پوشیده شده است.

2. تیوب (Tube):

تیوب ها اولین لایه مرکزی کابل هستند که تارهای فیبر طبق رنگ بندی های استاندارد درون آن قرار می گیرند. تعداد تیوب ها حداکثر تعداد رشته های فیبر درون کابل را نشان می دهد.

برای مثال هر تیوب می تواند حداکثر تا 6 تار فیبر را درون خود جای دهد پس اگر کابلی با 6 تیوب که هر تیوب 6 فیبر در خود جای می دهد داشته باشیم ،این کابل از حداکثر 36 تا هسته فیبر نوری پشتیبانی می کند. همچنین اگر تعداد تیوب ها از یک میزانی بیشتر شود، از یک محوری که معمولاً از جنس پلاستیکی (FRP) یا آهنی (Steel) است، برای جلوگیری از به هم تابیدگی آن ها استفاده می شود.

3ـ لایه های حفاظتی:

لایه های حفاظتی متنوعی وجود دارد که هر کدام از آنها وظیفه ی خاصی بر عهده دارند که عبارتند از:

• مواد ژله ای: این لایه خاصیت ضد آب و ضدخورندگی توسط جانوران را داشته و از فیبر نوری در برابر آب و جویدگی جانوران موذی محافظت می کند.
• لایه ها و یا نوارهای جاذب رطوبت: الیافی است از جنس پلی استر شبیه به پارچه که مهمترین وظیفه آن جذب رطوبت و جلوگیری از نفوذ آن به لایه های بعدی می باشد.
• آرمورد: پوشش فلزی از جنس آهن یا آلومینیوم است که از فیبر در برابر ضربات و صدمات محافظت می کند.

4ـ روکش ها:

روکش ها بیرونی ترین لایه های کابل هستند که عموماً از جنس پلی اتیلن که مقاومت و انعطاف پذیری بالایی دارند و PVC که خصوصیت بارز آن انعطاف بالای آن ها می باشد، ساخته می شوند. PE ها خود از چهار نوع High Density، Middle Density، Low Density، LSZH تشکیل می شوند که هر یک دارای ویژگی های خاصی هستند:

• High Density مقاومت بالایی دارد اما انعطاف پذیری آن ها پایین است.
• Middle Density که مقاومت و انعطاف پذیری آن ها در یک سطح می باشد.
• Low Density که دارای مقاومت پایین و انعطاف پذیری بالایی هستند.
• LSZH ضد اشتعال می باشد.

انواع کابل فیبر نوری:

کابل های فیبر نوری به طور کلی به دو دسته Single mode و Multi mode دسته بندی می شوند:

• Single mode:

کابل های فیبر نوری Single mode یا تک حالته نور را به طور مستقیم و بدون شکست عبور می دهند. قطر کابل های فیبر نوری تک حالته نسبتا باریک و تقریبا برابر 8.3 تا 10 میکرون است، که اجازه انتقال تنها یک حالت یا اشعه ی نور در فاصله ی 1310nm یا 1550nm می دهد.

به همین دلیل هنگامی که نور در هسته ی فیبر نوری single mode جا به جا می شود، یک انعکاس کوتاه تولید می شود. این امر باعث می شود که ضریب استهلاک فیبر کاهش یابد و این توانایی را ایجاد می کند که سیگنال بتواند جلوتر برود.

در نتیجه کابل فیبر نوری تک حالته در مسافت های طولانی و اپلیکیشن هایی که دارای پهنای باند بالایی هستند، مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین این کابل ها پهنای باند بالاتری نسبت به کابل های چند حالته دارند و به یک منبع نوری با عرض طیفی باریک نیاز دارند. فیبرنوری تک حالته سرعت انتقال بالاتری را در اختیار شما قرار می دهد و تا 50 برابر فاصله بیشتر از کابل های فیبر نوری چند حالته ارائه می دهند، در نتیجه قیمت این کابل ها بیشتر می باشد.

• Multimode:

کابل های فیبر نوری چند حالته یا Multimode ازالیاف شیشه ای ساخته شده اند که  قطر هسته آن ها تقریبا برابر 50 تا 100 میکرون است و سایز معمول آن ها تقریبا برابر 62.5 است. این نوع کابل ها، چند حالت را به صورت همزمان انتقال می دهند در نتیجه، داده های بیشتری می توانند از هسته ی کابل فیبر نوری Multimode در یک زمان عبور کنند. منبع نوری این کابل‌ها LED ها هستند و نور را در پرتوهای متفاوت با طول موج‌های متنوعی منتشر می‌کنند که این پرتوها بسته به نوع کابل، شکل انتشارهای مختلفی را در طول کابل دارند.

 کابل‌هایSingle mode  به دو دسته OS1 و OS2 تقسیم می‌شوند. که تفاوت این دو دسته در طول موج و نحوه انتشار نور در هسته آن ها می‌باشد.

کابل‌های Multi mode به پنج  دسته OM1، OM2، OM3، OM4 و OM5 تقسیم می‌شوند. در کابل‌های نوع OM1,OM2 نور با برخورد به دیواره clad شکسته می‌شود و طول کابل را طی می‌کند که تکنولوژی ساخت هسته این نوع کابل‌ها step-index نامیده می شود.
اما، در کابل‌های نوع OM3,OM4 هسته کابل با تکنولوژی Graded-index تولید می‌شود که در این نوع کابل ها نور پس از چندین بار شکست، زمانی که به پوشش clad کابل برخورد می کند، با ضریب شکست و انحراف بسیار کمی در طی طول کابل منتشر می شود. همچنین به تکنولوژی ساخت کابل‌های OM3,OM4، تکنولوژی فیبرهای متحد المرکز نیز گفته می‌شود.

انواع فیبر نوری Single Mode:

کابل Single Mode دارای هسته بسیار کوچکتر (8-9um) نسبت به کابل Multimode است و از یک مسیر (حالت) برای حمل نور استفاده می کند. تفاوت اصلی بین OS1 و OS2، ساختار کابل است نه مشخصات نوری.

-OS1 Single Mode :

هر فیبر دارای پوشش دو لایه محافظ خاص خود (کدگذاری شده برای شناسایی) است. یک لایه پلاستیکی و دیگری آکریلات ضد آب است. بافر محکم اجازه می دهد تا کابل سبک تر و انعطاف پذیرتر باشد و نسبت به خرد شدن مقاوم باشد. کاربرد این کابل های فیبر نوری در داخل ساختمان حلقه های محلی از راه دور، LAN ها و پیوندهای نقطه به نقطه در شهرها ، ساختمان ها ، کارخانه ها ، پارک های اداری یا پردیس ها می باشد

-OS2 Single Mode:

همه فیبرها به غیر از پوشش بیرونی آنها لخت هستند. هر فیبر دارای یک پوشش رنگی برای شناسایی است. به غیر از این پوشش، فیبر درون یک لوله ناهموار و مقاوم در برابر سایش ، که معمولاً با ژل نوری پر شده است و الیاف را از رطوبت محافظت می کند ، شناور می باشد. OS2 می تواند از سرعت بیش از 100G و مسافت بیش از 200 کیلومتر (124 مایل) پشتیبانی کند. کابرد این کابل های فیبر نوری در خطوط راه آهن و راه های باریک راه دور telco ، استفاده در خیابان ها و غیره می باشد.

انواع فیبر نوری Multimode:

مشخصات الیاف چند حالته توسط استاندارد ISO / IEC 11801 مشخص شده است. در کابل های نوری Multimode سیگنال های نوری هنگام حرکت به سمت هسته، نور را در چندین مسیر پراکنده می کند. این امر باعث پهنای باند بالاتر در مسافت های کوتاه تا متوسط می شود.

با این حال، در کابل های طولانی تر، چندین مسیر از نور می تواند باعث انحراف در انتهای مسیر شده و در نتیجه انتقال داده ها نامشخص و ناقص صورت گیرد. به همین دلیل، Multimode ها تنها برای مسافت های کوتاه استفاده می شود.

ـ OM1:

رنگ کاور: نارنجی

اندازه هسته: 62.5میکرومتر

نرخ داده: طول موج 1Gb  850nm

فاصله: تا 300 متر

کاربرد: شبکه های مسافت کوتاه ، شبکه های محلی (LAN) و شبکه های خصوصی

ـ OM2:

رنگ کاور: نارنجی

اندازه هسته: 50میکرومتر

نرخ داده: طول موج 1Gb  850nm

فاصله: تا 600 متر

کاربرد: شبکه های مسافت کوتاه ، شبکه های محلی (LAN) و شبکه های خصوصی

عموماً برای مسافت های کوتاهتر مورد استفاده قرار می گیرد. و فاصله ای که می تواند طی کند دو برابر OM1 می باشد.

ـ OM3:

رنگ کاور: آبی

اندازه هسته: 50میکرومتر

نرخ داده: طول موج 10Gb  850nm

فاصله: تا 300 متر

از نور کمتری استفاده می کند و باعث افزایش سرعت می شود.

با استفاده از اتصال MPO قادر به اجرای 40 گیگابایت یا 100 گیگابایت تا 100 متر است.

کاربرد: شبکه های خصوصی بزرگتر

ـ OM4:

رنگ کاور: آبی

اندازه هسته: 50میکرومتر

نرخ داده: طول موج 10Gb  850nm

فاصله: تا 550 متر

با استفاده از اتصال MPO قادر به اجرای 100 گیگابایت تا 150 متر هستید

کاربرد: شبکه های پر سرعت ، مراکز داده ، مراکز مالی و شرکت های بزرگ

ـ OM5:

رنگ کاور: سبز لیمویی

کاملاً با کابل کشی OM3 و OM4 سازگار است.

از طیف وسیع تری از طول موج بین 850nm و 953nm استفاده می کند.

طراحی شده برای پشتیبانی از چند طول موج کوتاه (SWDM).

می تواند 40 گیگابایت بر ثانیه و 100 گیگابایت بر ثانیه را انتقال دهد.

کاربرد: شبکه ها و مراکز داده با سرعت بالا که نیاز به مسافت بیشتر و سرعت بالاتری دارند.

نحوه انتخاب صحیح کابل فیبر نوری Single mode و Multimode:

این امر به فاصله انتقال تحت پوشش و همچنین بودجه کلی بستگی دارد. اگر فاصله از چند مایل کمتر باشد، کابل  فیبر نوری چند حالته انتخاب مناسبی است و هزینه های سیستم انتقال (فرستنده و گیرنده) پایین خواهد بود. اگر مسافت تحت پوشش بیش از 3 تا 5 مایل باشد، کابل فیبر نوری تک حالته گزینه ی مناسبی خواهد بود. سیستم های انتقال که برای استفاده با این فیبر طراحی شده اند ، معمولاً هزینه ی بالاتری به دلیل افزایش هزینه دیود لیزر خواهند داشت.

کابل های فیبر نوری از نظر شیوه قرار گرفتن تارها، خصوصیات کابل و پوشش به سه دسته زیر تقسیم بندی می شوند:

• (Indoor (Tight Buffer
• (Outdoor ( Loose tube
• Indoor & Outdoor

ـ کابل های (Indoor (Tight Buffer :

این دسته کابل‌هایی هستند که در درون ساختمان (Indoor) مورد استفاده قرار می گیرند. پوشش داخلی این کابل‌ها، Buffer Tight است که رشته نخ‌هایی هستند که به دور کابل پیچیده شده‌اند و قطر این روکش ها 900 میکرومتر است. هسته این کابل ها توسط پوشش دو لایه محافظت می شود، لایه اول از جنس پلاستیک است و لایه دوم از جنس اکلیریک ضد آب می باشد که به صورت مستقیم روی فیبر قرار می‌گیرند و از ضربه‌های کوچک به فیبر جلوگیری می‌کنند.

این پوشش ها باعث افزایش انعطاف پذیری کابل می‌شوند، در نتیجه استفاده از آن را برای کاربردهای مختلف آسان تر خواهد بود. همچنین این کابل ها بسیار مقاوم تر از کابل های loose-tube می باشند. کابل های Tight Buffer مناسب برای اتصالات WAN یا LAN با طول متوسط، مسافت های داخلی طولانی و برای استفاده در زیر آب مناسب می باشند.

ـ کابل های (Outdoor (Loose tube :

پوشش این دسته از کابل‌ها Loose tube است و برای استفاده در محیط های بیرونی و فضاهای باز طراحی شده اند. در روش Loose-Tube تارهای فيبر نوری در يک تيوب پلاستيکی نسبتا سفت و سخت به‌ نحوی قرار می‌گيرند که آزادانه امکان حرکت داشته باشند.

بسیاری از کابل های Loose tube دارای ژل مقاوم در برابر آب در اطراف فیبرها می باشند. این ژل از فیبرها در برابر رطوبت محافظت می کند، در نتیجه این کابل ها برای محیط هایی با رطوبت بالا ایده آل می باشند. لوله های پر شده با ژل نیز می توانند با تغییرات دما گسترش یابد یا منقبض شوند. دو نوع کابل Loose Tube وجود دارد که عبارتند از:

• Central-Tube :

این کابل ها، برای Backbone خارجی کاربرد دارد و نصب و راه اندازی این نوع کابل ها در داکت، تونل، تیوپ و شیارها آسان می باشد. کابل های Central-Tube  دارای یک لوله تو خالی هستند که فیبرهای نوری درون آن‌ها قرار دارد و اطراف آن ها با ژل پر شده است.

• Stranded-Tube :

این کابل ها، برای Backbone خارجی کاربرد دارد و نصب و راه اندازی این نوع از کابل ها در داکت، تونل، تیوپ و شیارها آسان می باشد و دارای چندین لوله تو خالی هستند که فیبرهای نوری درون آن‌ها قرار دارند که اطراف آن ها با ژل پر شده است. این کابل‌ها همچنین دارای عایق مقاوم مرکزی هستند که از Kink یا خم شدن زیاد جلوگیری می کند.

ـ کابل های Indoor & Outdoor:

این دسته کابل‌هایی هستند که هم در داخل و هم در خارج ساختمان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند و برخی از ویژگی‌های هر دو نوع کابل‌های Indoor و Outdoor را دارند.

رنگ بندی کابل های فیبر نوری:

کد رنگ کابل فیبر نوری سیستمی است که به ما کمک می کند تا نوع فیبر را به صورت بصری از رنگ روکش فیبر، کانکتور فیبر، بوت فیبر و غیره تشخیص دهیم. رمزگذاری رنگ فیبر نوری برای مهندسین فیبر نوری در حین اتصال کاربردی می باشد، زیرا فیبرهای رنگی به اطمینان از تداوم کدهای رنگی در طی اجرای کابل کمک می کنند. بنابراین، کدگذاری رنگ کابل های فیبر در ارتباطات فیبر نوری مانند کدگذاری رنگ جفت های پیچ خورده در سیستم های سیم کشی مسی ضروری و مهم می باشد. این رنگبندی شامل دو بخش بیرونی و داخلی:

ـ کد رنگ روکش خارجی:

رنگ روکش بیرونی فیبر و همچنین چاپ روی کابل فیبر نوری در انواع کابل های نوری از جمله توزیع شده، کابل های به هم پیوسته و کابل های Breakout معیار مهمی جهت شناسایی نوع فیبر، اندازه قطر تارهای نوری و تعداد فیبر می باشد.

با توجه به استاندارد EIA/TIA-598 کد رنگ فیبر، کد های رنگ روکش را برای انواع فیبر تعریف می کند. بنابراین شما می توانید کابل های فیبر نوری ای را که تنها شامل یک نوع فیبر هستند به راحتی از روی رنگ روکش آن ها تشخیص دهید.

منبع : همه چیزهایی که شما باید در مورد کابل های فیبر نوری بدانید

CPU یا پردازشگر چیست؟

هر کامپیوتر به مادربرد و هر مادربرد به CPU نیاز دارد. CPU مخفف کلمه Central Processing Unit به معنی واحد پردازش مرکزی می باشد، که تعیین می کند یک کامپیوتر چقدر می تواند همزمان پردازش کرده و با چه سرعتی می تواند آن داده ها را اداره کند. در واقع سی پی یو قلب سرور یا کامپیوتر شماست. در واقع هر آنچه که ما با رایانه ها و سرورها انجام می دهیم به خاطر وجود این پردازنده ها است.

حال پردازنده چگونه این کار را انجام می دهد؟سه عمل مهم که در تمامی کامپیوترهای رومیزی، لپ‌تاپ‌، سرور و حتی سوپرکامپیوترها بر عهده­ این واحد گذاشته شده است که به شرح زیر است:

• Fetch: واکشی
• Decode: رمز گشایی
• Execute: اجرا

تفاوتی ندارد پردازنده سرور باشد یا یک رایانه خانگی این سه عمل پیچیده، دقیقا به ترتیب عنوان شده صورت می گیرد. هنگامی که یک سرور و یا کامپیوتر کار می کند اطلاعات از سوی واحد حافظه (رم سرور و یا دیگر انواع حافظه ها) به صورت رمزنگاری شده به سمت پردازنده یا همان CPU سرور ارسال می شود. تا در آن عملیات پردازش انجام شود.حالا ما در اینجا به بررسی این سه عمل می پردازیم:

ـ مرحله اول واکشی (Fetch):

هنگامی که دستورالعمل ها از رم به سمت پردازنده ارسال می شوند، مرحله واکشی شروع می شود. در این مرحله پردازنده دستورالعمل وارد شده را توسط یک شمارشگر، نگه می دارد. سپس دستورات را در قسمت «رجیستری» ثبت می کند. فضای شمارشگر افزایش بیشتری پیدا کرده تا به دستورات بعدی برود.

ـ مرحله دوم رمزگشایی (Decode):

هنگامی که یک دستور در رجیستری پردازنده ثبت شد، رمزگشایی از آن آغاز می گردد. در این مرحله دستورات تبدیل به سیگنال هایی می شوند که برای انجام و اجرا به بخش های مختلف یک پردازنده ارسال می شود.

ـ مرحله سوم اجرا (Execute):

در نهایت سگینال هایی دریافتی در بخش های پردازشی پردازنده اجرا شده و بعد از آن نتیجه در رجیسترها مجدد ثبت می شود. تمام کار سه عملیات در ظرف مدت چند میکروثانیه (پالس ساعت) انجام می شود.

معرفی انواع CPU:

شاید برای شما پیش آمده باشد که هنگام خرید پردازنده با انواع مختلفی در بازار روبه رو شوید که شامل:

ـ پردازشگرهای دسکتاپ:

CPU های دسکتاپ برای کامپیوترها تولید شده اند. این پردازشگرها تا حدودی عملکرد شبیه پردازشگرهای مخصوص موبایل و سرور داشته و برای برطرف کردن نیازکاربران کامپیوتری استفاده می شوند. برای مثال یکی از ویژگی های این پردازنده ها، مقاومت بالا در برابر حرارت می باشد. این پردازنده ها با Overclocking ( افزایش سرعت) سازگاری بیشتری دارند.

ـ پردازشگرهای موبایل:

CPU های موبایل برای لپ تاپ و دستگاه های تلفنی مانند تلفن های همراه ساخته شده اند. این پردازشگرها دارای سرعت کمتری بوده و از طرفی برق مصرفی در آنان نیز بسیار کمتر است، به طوری که در مصرف شارژ گوشی صرفه جویی می شود.

با این حال این پردازنده ها دارای ویژگی هایی هستند که پردازنده های دستکتاپ آن را ارائه نمی دهند مانند مانند فناوری نمایش بی سیم (WiDi). به عنوان مثال این تکنولوژی سبب انتقال فایل های اطلاعاتی به تلوزیون می شود.

ـ پردازشگرهای سرور:

پردازنده های سرور برای قابلیت اطمینان بالا ساخته شده اند. این پردازنده ها در شرایط سخت از قبیل دمای و بارمحاسباتی بالا مورد آزمایش قرار می گیرند. اگر پردازنده دسکتاپ شما خراب شود ، کل کامپیوتر غیرفعال می شود. اما CPU های سرور هنگامی که خراب می شوند به دلیل قابلیت Failover سیستم بعدی سریعاً جایگزین می گردند. همچنین این پردازنده ها برای کار با فرکانسهای بسیار طراحی شده اند که به آنها امکان پردازش داده های بیشتر را ارائه می دهند.

ویژگی های مختلف پردازنده ها:

بعد از آشنایی با انواع مختلف پردازنده ها، حال مرحله بعدی شناخت ویژگی هایی است که هر کدام ارائه می دهند. همه CPU ها ویژگی های یکسانی را ارائه نمی دهند. در زیر به برخی از ویژگی های این پردازنده ها اشاره خواهیم کرد:

ـ هسته (Cores):

کمتر از یک دهه پیش، همه پردازنده ها با یک هسته واحد عرضه می شدند. امروزه پردازنده های تک هسته ای تنها یک استثناء هستند. این روزها پردازنده های چند هسته ای به دلیل دسترسی و نرم افزارهای بیشتر محبوب تر شده اند. پردازنده ها ممکن است از دو تا 8 هسته تشکیل شده باشند. هنگام تصمیم گیری در رابطه با تعداد هسته مورد نیاز ، ابتدا لازم است بدانید “چند هسته” به چه معناست.

هنگامی که پردازنده ها روی یک هسته در حال اجرا بودند، تنها آن یک هسته مسئول رسیدگی به کلیه داده های ارسال شده به پردازنده بود. اما هنگامی که تعداد هسته ها بیشتر می شوند، وظیفه‌ی ارسال داده ها به پردازنده بین هسته ها تقسیم می شوند که این عامل سبب سرعت بیشتر پردازش خواهد شد.

با این حال به یاد داشته باشید عملکرد پردازشگر به نرم افزار اجرا کننده آن بستگی دارد. برای مثال اگر یک نرم افزار تنها از 3 هسته از 8 هسته یک پردازشگر استفاده کند، 5 هسته آن بلا استفاده مانده است. برای آنکه هزینه ها را کاهش و میزان کارایی را افزایش دهیم بهتر است نیاز سیستم را با تعداد هسته ها یکسان نماییم.

ـ کش (Cache):

کش پردازنده شبیه حافظه کامپیوتر است. کش پردازنده یک حافظه کوچک و بسیار سریع است که برای حافظه موقت استفاده می شود. که سبب می شود کامپیوترها فایل هایی که در پردازنده قرار دارند را خیلی سریع بازیابی کنند. هر چه کش پردازنده بیشتر باشد، اطلاعات بیشتری در آن ذخیره می شوند.

ـ سازگاری سوکت (Socket Compatibility):

یکی از نگرانی ها، هنگام خرید یک پردازشگر سازگاری آن با سوکت می باشد. سازگاری سوکت رابط بین مادربرد و CPU را امکان پذیر می کند. اگر CPU از قبل بر روی مادربورد قرار گرفته باشد اطمینان حاصل نمایید که این کار به درستی انجام شده است.

ـ واحدهای پردازشگر گرافیکی (GPUs):

بسیاری از پردازنده های امروزی واحد پردازش گرافیکی یکپارچه دارند که برای انجام محاسبات مربوط به گرافیک طراحی شده اند. اگر CPU دارای GPU نباشد، کامپیوتر می تواند از یک پردازشگر گرافیکی مجزاء استفاده نماید. البته لازم به ذکر است اگر از یک کامپیوتر برای کارهای گرافیکی بالا استفاده می کنید یک CPU با GPU نمی تواند نیاز شما را برآورده سازد.

ـ فرکانس (Frequency):

فرکانس CPU، که با هرتز (هرتز) اندازه گیری می شود، سرعتی است که در آن عمل می کند. در گذشته، فرکانس سریعتر با عملکرد بهتر رابطه مستقیمی داشت اما امروزه این چنین نیست. در بعضی موارد CPU با فرکانس بالاتر، متناسب با زیر ساخت عملکرد بهتری را ارائه می نماید. در حالی که فرکانس هنوز دلیلی بر سرعت پردازنده است، اما دیگر تنها عاملی نیست که بر سرعت واقعی یک پردازنده تأثیر بگذارد.

ـ قدرت طراحی حرارتی (Thermal Design Power):

پردازشگرها گرما تولید می نمایند. TDP بیانگر این است که این گرما تاچه حد قابل کنترل است. در واقع این عامل رابطه مستقیمی با سیستم خنک کننده CPU دارد به طوری اگر دارای یک سیستم خنک کننده نباشد باید به صورت جداگانه نصب گردد زیرا گرمای بیش از حد خطر اصلی برای قطعات کامپیوتری به حساب می آید.

بررسی کش CPU و انواع آن:

حال کش CPU به سه سطح تقسیم می شود که شامل : 

حافظه کش پردازنده به سه سطح L1، L2 و L3 تقسیم می شود. این سطوح حافظه بر اساس سرعت و اندازه حافظه کش تقسیم بندی می شوند. حال این سوال پیش می آید که آیا اندازه حافظه کش پردازنده تفاوتی در عملکرد دارد؟

ـ حافظه کش L1:

حافظه کش (سطح 1) سریعترین حافظه ای است که در سیستم های کامپیوتری وجود دارد. از نظر اولویت دسترسی، حافظه کش L1 دارای داده هایی است که پردازنده به احتمال زیاد هنگام انجام یک کار خاص به آن نیاز دارد.

کش سطح یک یا L1 بالاترین سطح در طبقه‌بندی کش های سی پی یو، بالاترین سرعت و کمترین ظرفیت را داراست اما دارای کم‌ترین زمان تاخیر و یا Delay که تقریبا صفر است، می باشد که به دلیل نزدیکی زیاد به پردازنده و یا قرارگیری در خود تراشه CPU است.

 L1 Cache به دو بخش تقسیم می‌شود:

ـ Instruction Cach حاوی اطلاعاتی درباره عملیاتی است که پردازنده باید انجام دهد.

ـ Data Cache حاوی اطلاعاتی است که برای اجرای عملیات لازم می باشد.

پردازنده‌های چند هسته‌ای، برای هر هسته، کش جداگانه L1 دارند.

ـ حافظه کش L2:

حافظه کش L2 (سطح 2) دارای سرعت کمتری نسبت به حافظه کش L1 است اما ظرفیت آن بزرگتر است. در مواردی که حافظه کش L1 بر حسب کیلوبایت اندازه گیری می شود، حافظه کش L2 بر حسب مگابایت اندازه گیری می شود.

حافظه کش L2 بسته به نوع CPU متفاوت است، اما اندازه آن معمولاً بین 256 کیلوبایت تا 8 مگابایت است. اکثر پردازنده ها بیش از 256KB حافظه کش L2 را در خود جای داده اند و اکنون این اندازه کوچک در نظر گرفته شده است. بعلاوه، برخی از پردازنده های قدرتمند دارای حافظه کش L2 بزرگتر یعنی بیش از 8 مگابایت هستند.

وقتی نوبت به سرعت می رسد، حافظه کش L2 از حافظه کش L1 عقب می ماند اما هنوز هم بسیار سریعتر از RAM سیستم شما است. حافظه کش L1 معمولاً 100 برابر سریعتر از رم بوده این در حالی است که حافظه کش L2 حدود 25 برابر سریعتر است.

ـ حافظه کش L3:

حالا می رویم به سراغ حافظه کش L3 که در گذشته، در مادربرد یافت می شد، زمانی که بیشتر پردازنده های مرکزی فقط پردازنده های تک هسته ای بودند. اکنون این حافظه کش دارای بیشترین ظرفیت و کمترین سرعت می باشد.

همانطور که تا الان متوجه شدید براساس این تقسیم بندی هر چه به لایه های پایین تر می رسیم سرعت کمتر اما ظرفیت افزایش می باشد. پس با این توضیح می توانیم بگوییم حافظه کش L3 از حافظه کش L2 دارای ظرفیت بیشتر اما سرعت کمتری می باشد.

انتخاب CPU مناسب:

هنگامی که بخواهید یک CPU را انتخاب یا خرید نمایید، ممکن است برخی مشخصات و ویژگی ها دارای اهمیت بیشتری در مقابل با سایر مشخصات داشته باشد که این مشخصات و ویژگی های مورد نظر نسبت به نیاز شما متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال، کامپیوتری که برای بازی استفاده می شود ، به یک پردازنده متفاوت تر از یک کامپیوتری که تنها برای روزمره استفاده می شود نیاز دارد.

حال شاید این سوال برای شما پیش آید که کدام پردازنده برای من مناسب تر است؟

در زیر به گروه های مختلفی اشاره خواهیم کرد که نیازمند خرید CPU هستند که هر کدام به ویژگی های خاصی نیازمندند. این گروه ها شامل:

ـ کاربران خانگی:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ سازگاری سوکت
ـ GPU یکپارچه
ـ فرکانس

نیاز کاربران خانگی با نیاز کاربران تجاری و گیمرها (Gamer) بسیار متفاوت است. خوشبختانه از آنجا که نیازهای پردازشی یک کاربر خانگی به اندازه سایر گروه ها نیست، معمولاً CPU های معمولی و با قیمت مناسب می توانند به راحتی نیازهای آنان را برطرف نمایند.

تنها کاری که باید انجام شود بررسی تطابق پردازنده با مادربورد می باشد. این به معنای بررسی سازگاری سوکت است. همچنین در صورت انتخاب CPU ابتدا باید یک مادربرد سازگار انتخاب شود.
هنگام خرید CPU ، مدلی را در نظر بگیرید که دارای یک پردازنده گرافیکی یکپارچه است که شاید هیچ استفاده ای از آن نشود به همین دلیل خرید یک پردازنده ساده کفایت می کند. همچنین این امر خرید و نصب یک پردازنده گرافیکی جداگانه را از بین می برد.

عامل مهم دیگر فرکانس است که باید آن را در نظر گرفت. هرچه فرکانس بالاتر باشد، کامپیوتر سریعتر عمل می کند. اما کاربران خانگی نیاز به سرعت بالایی ندارند و برای آنان سرعت 1 گیگاهرتز یا بالاتر کافی خواهد بود.

ـ کاربران کسب و کارهای خانگی ( افراد دورکار):

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ حافظه
ـ فرکانس

اگر یک کسب و کار را از خانه خود اداره می کنید، نیازهای CPU شما با نیاز کاربران خانگی کمی متفاوت خواهد بود. در ابتدا باید نیازها و سپس بودجه خود را بررسی کرده تا بتوانید پردازشگر متناسب با آن را انتخاب نمایید.

تعداد هسته های مورد نیاز خود را در نظر بگیرید. بیشتر کاربران مشاغل خانگی با یک پردازنده چهار هسته ای عملکرد خوبی خواهند داشت. با این حال اگر نیازهای محاسباتی شما فشرده تر باشد، مانند برنامه نویسی و طراحی گرافیکی، باید در انتخاب نوع پردازشگر بیشتر دقت نمایید. اگر از یک نرم افزاری استفاده می کنید که هشت هسته از پردازشگر را استفاده می کند

حتما خرید یک CPU هشت هسته ای را مد نظر قرار دهید.
عامل دیگر میزان حافظه مورد نیاز است. مادربرد و نوع سیستم عامل در حال اجرا نیز می تواند بیانگر میزان پشتیبانی از رم باشد. فرکانس عامل دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد. در حالی که فرکانس تنها چیزی نیست که سرعت یک پردازنده را تعیین می کند ، اما تأثیر قابل توجهی دارد. نرم افزار مورد استفاده تاثیری مستقیمی بر میزان سرعت مورد نیاز دارد.

به عنوان مثال، هنگام استفاده از نرم افزار فتوشاپ بطور منظم ، یک CPU با سرعت حداقل 2GHz بهترین عملکرد را خواهد داشت.

ـ کاربران مشاغل کوچک:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ قیمت
ـ سازگاری
ـ BGA یا LGA

نیازهای CPU در یک تجارت کوچک از نیازهای یک کاربر خانگی متفاوت است. هنگام خرید یک CPU باید به قیمت، سازگاری و اینکه آیا CPU دارای سوکت BGA یا LGA است ، توجه کنید. برای اکثر کسب و کارهای کوچک هزینه کمتر در اولویت قرار دارد.

به همین دلیل، هزینه یکی از اصلی ترین فاکتورهایی است که هنگام خرید CPU باید در نظر گرفت. عامل دیگر سازگاری است که باید در نظر گرفت. اطمینان حاصل کنید که CPU انتخاب شده با دیگر اجزای کامپیوتر مانند مادربرد، سوکت و حافظه سیستم سازگار است.

علاوه بر این، در نظر بگیرید که آیا اتصالات سوکت BGA است یا LGA. در صورت تمایل به جایگزینی CPU در هر زمانی، باید از اتصالات LGA استفاده کرد. زیرا اتصالات BGA لحیم کاری شده اند و جایگزینی آنان کاری غیر ممکن است. از طرف دیگر اتصالات LGA اتصالات پین هستند که در صورت لزوم می توانند به برق متصل و یا از آن جدا شوند.

ـ کاربران شرکتی:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ فرکانس
ـ قدرت طراحی حرارتی

نیاز پردازشی کاربران شرکتی متفاوت است. برای این کاربران پردازشگری نیاز است که بتواند کلیه نیاز محاسباتی آنان را برطرف نماید و یا به عبارتی پردازشگری که برای حجم کاری سنگین طراحی شده اند. هنگام خرید یک پردازشگر به تعداد هسته آن توجه نمایید.

به خاطر داشته باشید که همواره تعداد هسته بیشتر بهتر نیست. برای مثال نرم افزاری که تنها از 4 هسته استفاده می کند نیاز به یک پردازنده هشت هسته ای ندارد.

علاوه بر این ، فرکانس CPU را در نظر بگیرید. فرکانس مورد نیاز به حجم کاری بستگی دارد. برخی از شرکت ها به فرکانس 2 گیگاهرتز یا کمتر و برخی دیگر به فرکانس 4 گیگاهرتز یا بیشتر نیاز دارند. در هنگام خرید CPU ، به نیازهای نرم افزاری که شرکت به طور روتین از آن استفاده می کند توجه کنید و حتماً مطابق با نیاز آنان فرکانس مورد نظر را انتخاب نمایید.

قدرت طراحی حرارتی (TDP) عامل دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد. در برخی مشاغل به دلیل حجم زیاد کاری ممکن است CPU گرمای زیادی را ایجاد نماید. حتما TDP را در CPU بررسی نمایید که سیستم خنک کننده بتواند آن را خنک نماید. این کار باعث جلوگیری از گرم شدن بیش از حد کامپیوتر و آسیب رسیدن به سایر اجزاء می گردد.

ـ گیمرها:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ فرکانس
ـ قدرت طراحی حرارتی

نیاز گیمرها در مورد قدرت پردازش یک کامپیوتر بسیار متفاوت است. اگر نمی خواهید در هنگام بازی تاخیر را تجربه کنید، به CPU ای نیاز دارید که بتواند تمام داده هایی را که باید پردازش کند، مدیریت نماید.
اولین موردی که باید در نظر بگیرید این است که به پردازشگر چند هسته ای نیاز دارید. درست است که گیمرها به پردازنده های قدرتمندی احتیاج دارند، اما لزوماً تعداد هسته بیشتر نشان دهنده قدرت بیشتر نیست. تعداد هسته های مورد نیاز یک گیمر با توجه به تعداد هسته هایی که نرم افزار بازی می تواند از آن استفاده کند تعیین می شود.

علاوه بر تعداد هسته های یک پردازنده ، فرکانس نیز دارای اهمیت می باشد. اگر فرکانس یک پردازنده کند باشد، تأثیر مستقیمی بر روی عملکرد بازی خواهد داشت. برای برخی از گیمرها فرکانس 3.8 گیگاهرتز یا بیشتر مورد نیاز خواهد بود اما برخی دیگر ممکن است به یک فرکانس پایین تری نیاز داشته باشند.

عامل دیگری که باید به آن توجه کرد TDPمی باشد. این امر به این دلیل است که CPU به سرعت گرم می شود. شما باید مطمئن باشید که دارای سیستم خنک کننده ای هستید که می تواند از گرم شدن بیش از حد اجزاء جلوگیری نماید.

ـ سرورها:

نیازهای آنان شامل :
ـ هسته
ـ قدرت طراحی حرارتی
ـ قدرت پردازش

CPU های سرور یکی از پرکارترین پردازشگرها در جهان به شمار می روند. آنها باید پردازش اطلاعات زیادی در مدت زمان كوتاه انجام دهند. به همین دلیل، قبل از خرید CPU، باید نیازهای سرور خود را مورد توجه قرار دهید.

ابتدا باید تعداد هسته های مورد نیاز خود را بررسی کنید. با وجود هسته های بیشتر، سرور می تواند دستورات بیشتری را مدیریت کند. از طرفی دیگر باید TDP را در CPUها در نظر گرفت. بیشتر CPU های سرور دارای واحدهای خنک کننده نیستند. این بدان معنی است که باید یک واحد خنک کننده مجزا را خریداری کرد.

هنگام خرید یک CPU برای سرور، توانایی های مربوط به قدرت پردازش پردازشگر را نیز در نظر بگیرید. در حالی که هسته ها اطلاعات CPU را کنترل می کنند، قدرت پردازش دقیقاً مشخص می کند که CPU در هر زمان معینی چقدر داده را پردازش می کند.

ـ کاربران تلفن همراه:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ سازگاری سوکت
ـ فرکانس

در گذشته پردازنده های تلفن همراه تک هسته ای بودند. اما امروزه تلفن های همراه با پردازنده های چند هسته ای وجود دارند. هنگام خرید پردازنده برای دستگاه تلفن همراه ، تعداد هسته هایی که پردازنده به آن نیاز دارد را در نظر بگیرید.

سازگاری سوکت یکی دیگر از عواملی است که باید هنگام خرید CPU های موبایل در نظر بگیرید. بسیاری از پردازنده های موبایل از انواع BGA هستند. این بدان معنی است که آنها روی مادربرد لحیم می شوند. به همین دلیل پردازنده ای انتخاب نمایید که سوکت آن از نوع LGA باشد.

مانند سایر کاربران دیگر، کاربران تلفن همراه نیز باید فرکانس CPU مورد نظر خود را در نظر بگیرند. اگر CPU دارای فرکانس پایین باشد، به احتمال زیاد نمی تواند انتظارات را برطرف نماید. فرکانس بالاتر به معنای سرعت بالاتر است، به این معنی که کاربر منتظر بارگذاری و اجرای برنامه ها نخواهد ماند.

منبع : معرفی انواع cpu

سوئیچ شبکه چیست؟ برای پاسخ به این سوال باید گفت که مهم ترین اساس در شبکه های کامپیوتری تشکیل سیستم شبکه ای یکپارچه و منسجم می باشد، که توانایی انتقال هر نوع داده و اطلاعات در شبکه را داشته باشد. برای تشکیل شبکه و اتصال چندین دستگاه به یکدیگر نیازمند به ایجاد راه ارتباطی می باشد که این راه های ارتباطی یا پل های ارتباطی را سوئیچ شبکه ایجاد می کند.

سوئیچ شبکه قادر به انتقال سریع و کارآمد اطلاعات و داده ها از نقاطی به نقطه ی دیگر بوده و در طی چندین سال گذشته این ارتباطات پیشرفت های چشم گیری را از لحاظ سرعت و امنیت به همراه داشته است. همین امر باعث شده تا سوئیچ ها با قابلیت های گسترده و مدل های متفاوت تولید و به بازار تجهیزات شبکه عرضه شده اند.
سوئیچ شبکه سخت افزاری است که سایر تجهیزات مانند سرور، دوربین های مداربسته، کامپیوترها و … را برای دریافت و ارسال داده، به شبکه متصل می کند. سوئیچ، بسته ها را از یک مبدأ گرفته و آن ها را به مقصد مورد نظر می رساند. این دستگاه ها بر روی لایه ی 2 یا لایه ی 3 در مدل OSI کار می کنند.

اساس کار سوئیچ ها Mac Address بوده و می توانند بر حسب مک آدرس تصمیم بگیرند یک بسته را از کدام پورت خود ارسال کنند. در حقیقت سوئیچ ها دارای جدولی از مک آدرس ها می باشند (Mac Address Table) که بر اساس این جدول بسته ها را از پورت های مشخص ارسال می کنند.

به این صورت که وقتی دستگاه ارسال کننده اطلاعاتی را به سوئیچ می‌فرستد، مک آدرس مبدا از آن خوانده شده و در صورت نبودن در جدول، به جدول اضافه می‌شود. از طرفی مک آدرس مقصد هم در این فریم وجود دارد. سوئیچ، آن را در جدول مک آدرس جستجو می‌کند و اگر تطابقی با آن در جدول پیدا کند، داده را به آن پورت می‌فرستد. اما اگر تطابقی یافت نشد بسته را به تمام پورت‌ها به جز پورت فرستنده می‌فرستد ولی فقط گیرنده، آن را دریافت می‌کند و بقیه آن را Fail می‌کنند.

به مرور زمان جدول مک آدرس به‌روز و کامل می‌شود و هرگاه دستگاه جدیدی به سوئیچ وصل شود، مک آدرس آن هم به جدول اضافه خواهد شد.

سوئیچ شبکه در مقایسه با هاب و روتر:

از لحاظ ظاهری سوئیچ های شبکه تا حدودی به هاب ها شباهت دارند اما برخلاف آنها هنگام دریافت بسته های اطلاعاتی آنها را به کلیه پورت ها منتقل می کند. به طور کلی سوئیچ ها مبدأ و مقصد هر کدام از دیتاها را مشخص کرده و آنها را به مقصد مشخص شده ارسال می کنند. به همین دلیل است که سوئیچ های شبکه بسیار کاربردی تر از هاب ها هستند.

روترها و سوئیچ های شبکه از لحاظ عمکرد بسیار به یکدیگر شباهت دارند اما روترها توانایی اتصال به شبکه های خارج از محدوده را دارند. البته در سوئیچ های لایه 3 نیز این قابلیت وجود دارد ولی با روترها قابل مقایسه نیستند.

انواع سوئیچ شبکه:

به طور کلی سوئیچ های شبکه به چند دسته زیر تقسیم می شوند:

1. سوئیچ غیرمدیریتی – Unmanaged
2. سوئیچ مدیریتی – Managed
3. سوئیچ Fixed
4. سوئیچ ماژولار – Modular Switches
5. سوئیچ Stackable
6. سوئیچ PoE
7. سوئیچ فیبرنوری
8. سوئیچ دیتاسنتر
9. سوئیچ صنعتی

1ـ سوئیچ های غیر مدیریتی (Unmanage):

از سوئیچ های غیر مدیریتی برای شبکه های کوچک مانند شبکه های خانگی استفاده می شوند. این سوئیچ ها به سایر دستگاه‌های موجود در شبکه متصل و سبب ایجاد ارتباط میان آنان می گردد این ارتباط می ‌تواند میان دو کامپیوتر و یا یک کامپیوتر با دستگاه‌هایی مانند پرینتر باشد. به طور مثال زمانی که شما نیاز به چند پورت اضافی دارید این سوئیچ ها می‌توانند انتخاب بسیار خوبی باشند.

این دستگاه همانطور که از نامش پیداست نیازی به مانیتورینگ مداوم نداشته و همچنین نیازی به هیچگونه راه اندازی اولیه ندارد. در واقع می توان گفت آنها مقرون به صرفه ترین سوئیچ های شبکه محسوب می شوند. از جمله سوئیچ هایی که در این دسته قرار می گیرند سوئیچ های سری 110 شرکت سیسکو می باشند. سوئیچ های سری 110 سیسکو نمونه های خوبی از این دسته هستند.

2ـ سوئیچ های مدیریتی (Manage):

برخلاف سوئیچ های Unmanaged این سوئیچ ها قابل تنظیم هستند؛ به همین دلیل می توانند عملکرد یک شبکه را ارتقاء دهند که البته خود به دو دسته Smart switches و Enterprise switches تقسیم می شوند.

• Smart switches:

این دسته از سوئیچ های سیسکو در مقایسه با سایر سوئیچ های مدیریتی مقیاس کمتری داشته و برای شبکه هایی که از انتقال داده و تخصیص داده های گیگابیت پشتیبانی می کند مناسب هستند.

سطح امنیتی این سوئیچ ها کم تر از سایر دستگاه های می باشد با این حال از احراز هویت 802.1x و تعداد محدودی از ACL ها استفاده می‌نمایند.سوئیچ های سری 250 و 220 سیسکو نمونه های خوبی از این دسته به شمار می روند.

• Enterprise switches:

این دسته از سوئیچ ها دارای قابلیت‌های وسیعی مدیریتی می‎ باشند و جزء سوئیچ های کاملا مدیریتی شناخته می‌شوند. این دستگاه‌ها بیشتر در شرکت‌های بزرگ که دارای تعداد زیادی اتصال ، نود ، سوئیچ و پورت هستند استفاده می‌شوند.

به دلیل همین ویژگی‌ها، این دسته از سوئیچ ها نسبت به سایرین متمایز بوده و همچنین از قیمت بالاتری نیز برخوردار می باشند. سوئیچ های سری 2960 سیسکو نمونه های خوبی به شمار می روند.

3ـ سوئیچ Fixed:

از رایج ترین سوئیچ های شبکه در بازار هستند که پورت ثابتی دارند. تعداد پورت در آنها 8، 16، 24 و .. بوده و از لحاظ سرعت انواع مختلفی دارند. اما دارای حداقل سرعت ۱Gbps هستند با انواع اتصال RJ45 هستند. ولی سوئیچ هایی با سرعت ۱۰Gbps و ۴۰Gbps هم خواهید دید.

این سوئیچ ها مدیریتی و غیر مدیریتی با هر شبکه با هر اندازه ای مانند شبکه‌های خانگی، شبکه‌های سازمانی و بزرگ، دفاتر و شعبات، شرکت‌های متوسط و کوچک و استارتاپ‌ها سازگار می باشند.

4ـ سوئیچ ماژولار:

این قابلیت در سوئیچ های شبکه سبب ارتقاء آن و افزودن پورت های بیشتر و افزایش کارایی خواهد شد. از لحاظ اندازه از سوئیچ های ثابت بزرگتر بوده و البته گران تر نیز هستند. اکثر سوئیچ های شبکه با قابلیت ماژولار بودن در لایه 3 قرار دارند و می توان از آنها به عنوان روتر نیز استفاده کرد.

5ـ سوئیچ Stackable:

این سوئیچ های شبکه ترکیبی از سوئیچ ثابت و ماژولار است یعنی برخی مدل‌های سوئیچ fixed می‌توانند با دیگر سوئیچ‌های هم مدلشان ترکیب شوند. این سوئیچ های fixed با کابل مخصوصی از قسمت پشت به هم وصل می‌شوند و با هم کار می‌کنند به طوری که انگار یک سوئیچ داریم اما با تعداد پورت بیشتر.

مثلا سوئیچ سیسکو سری ۳۵۰X از سوئیچ هایی هستند که هم می‌توانند به صورت مستقل استفاده شوند و هم به صورت stacked. شرکت‌هایی که نمی‌خواهند هزینه زیادی بابت سوئیچ ماژولار بپردازند از سوئیچ های stackable استفاده می‌کنند و بر اساس نیازهایشان آن را توسعه می‌دهند.

6ـ سوئیچ PoE:

سوئیچ‌های POE در واقع سوئیچ‌هایی هستند که از قابلیت Power over Ethernet بهره می‌برند. قابلیت Power over Ethernet به این معنی است که داده و Power (برق) از طریق همان کابل شبکه قابل انتقال هستند. پس دستگاه نیازی به تامین برق از طریق آداپتور و یا صورت‌های دیگر ندارند.

این ویژگی در شبکه‌های بزرگ که دستگاه‌های مانند آی پی فون و اکسس پوینت و دیگر دستگاه‌های POE Support را دارا می‌باشند بسیار مفید و کار آمد است، از طرف دیگر هزینه‌های کابل کشی برق اضطراری را در بسیاری از دستگاه ها کاملا از بین خواهد برد که خود باعث صرفه جویی بسیاری در هزینه‌های اولیه شبکه می‌شود.

7ـ سوئیچ فیبر نوری:

در واقع یک سوئیچ فیبر نوری سوئیچی است که با شبکه فیبر سازگار می باشد. این سوئیچ ها فناوری ایجاد یک شبکه فیبری یکپارچه را فراهم می آورند، که در حال حاضر جزء مهمترین بخش شبکه های ذخیره سازی دیجیتال محسوب می شوند.

اتصال سوئیچ ها با هم از طریق کابل های فیبر نوری و استفاده از پورت های استاندارد انجام می شود. تنها تفاوت میان این سوئیچ ها و سایر سوئیچ های اترنت در پورت آنان است، به طوری که سوئیچ های فیبر نوری دارای پورت های فیبر نوری می باشند.

از جمله سوئیچ های فیبر نوری سیسکو می توان به سوئیچ سیسکو مدل WS-C3850-12S-S، WS-C3850-12S-E، WS-C3850-12XS-S، WS-C3850-24XS-S، WS-C3750G-12S-S اشاره کرد.

8ـ سوئیچ دیتاسنتری:

سوئیچ های دیتاسنتری ویژگی‌های خاصی دارند تا بتوانند کارایی و سرعت بسیار بالا، ظرفیت بیشتر در پورت، امنیت، QoS و غیره را فراهم کنند. بهترین نمونه از سوئیچ های دیتاسنتری سوئیچ سیسکو سری Nexus است. با این سوئیچ ها می‌توان مجازی سازی و مفهوم SDN – Software Defined Network را به راحتی پیاده سازی کزد.

9ـ سوئیچ صنعتی سیسکو :

سوئیچ‌های اترنت صنعتی یکی از انواع سوئیچ شبکه است که در شبکه‌های بزرگ به کار می‌روند. این سوییچ‌ها قابلیت کار کردن در دماهای بالا را دارند. در محیط های صنعتی استفاده از سوییچ های صنعتی اترنت، شبکه‌ای قابل اطمینان را ایجاد می کنند چرا که می توانند در شرایط سخت جوی به خوبی کار کنند.

سوئیچ شبکه صنعتی در موقعیت‌های مکانی مختلف شبکه مانند طبقات مختلف یک ساختمان، کنترل ترافیک و ارسال دیتا عملکرد قابل اطمینانی دارند.

سوئیچ های صنعتی علی الخصوص برای اتصالات متفاوت شبکه همچون توزیع انرژی در شعبه های الکتریکی و همچنین نظارت و کنترل عملکرد دوربین های امنیتی استفاده می شوند. برای مثال سوئیچ صنعتی سیسکو مدل  IEM3000-4PC، سوئیچ صنعتی سیسکو مدل IE-3000-4TC و سوئیچ صنعتی سیسکو IE-3000-8TC Cisco اشاره کرد.

مهم : در واقع می توان گفت تفاوت کلیدی میان سوئیچ های مدیریتی و غیر مدیریتی همان توانایی پیکربندی آن می باشد.

منبع : سوئیچ چیست

کابل شبکه از عناصر اصلی و الزامی شبکه های کامپیوتری به شمار می رود. درواقع این کابل ها سبب ارتباط میان دستگاه های مختلف در شبکه مانند سرورها، سوئیچ شبکه، روترها، کامپیوترهای مختلف، سایر تجهیزات برای انتقال اطلاعات می گردند.

کابل شبکه به مجموعه سیم هایی از جنس مس یا شیشه گفته می‌شود که برای اتصال و انتقال داده و اطلاعات استفاده می‌شود. پس کابل ها رسانه‌ای هستند که داده‌ها در آن جریان دارند و اطلاعات از دستگاهی در شبکه به دستگاه دیگری منتقل می‌شود. 

این کابل ها دارای تنوع زیادی در رنگ و جنس با یکدیگر هستند که ما در این مقاله می خواهیم به طور کامل در رابطه با آنان صحبت کنیم.

تاریخچه کابل شبکه:

ایده ارتباطات دیجیتالی در سال ۱۸۴۴ توسط ساموئل مورس و اختراع تلگراف ارایه شد. شاید در نگاه اول با آنچه که ما امروز داریم بسیار متفاوت باشد اما اساسا یکی است. تفاوت مهم آنها سرعت آنهاست. در اواسط قرن ۱۹ در هر ثانیه حداکثر دو یا سه خط و نقطه در تلگراف ارسال می‌شد اما اکنون سرعت به بیش از یک گیگابیت رسیده است.

پس از تلگراف، مخترع فرانسوی به نام امیل بودات، ماشین چاپ تلگراف Teletypewriter را ارایه داد که در آن از کیبورد و کد پنج بیتی استفاده می‌شد و پیام های تلگرافی به صورت مجازی، ارسال و دریافت می‌شد. هنوز هم در ارتباطات سریال، از Baud Rate برگرفته از نام Baudot، استفاده می‌شود.

در سال ۱۹۶۶ کدهای ۷ بیتی که ۱۲۸ کاراکتر را پوشش می‌داد توسط شرکت‌های امریکایی ارایه شد و بعد آن IBM کد ASCII را که ۸ بیتی است ارایه داد که آن هم ۲۵۶ کاراکتر را پوشش می‌داد و و به Extended ASCII معروف شد.

در چهل سال اخیر است که سرعت ارتباطات بیشتر شده و نیاز به برقراری ارتباط سریع بین کامپیوترها بیشتر شده است. استانداردهای مختلفی در این زمینه ارایه شده اما آنچه مسلم است این است که افزایش سرعت به تجهیزات بهتر و سریعتر شبکه و کابل ها و سخت افزارهای ارتباطی بهتر نیاز دارد. هر آنچه در زمینه تمام تجهیزات شبکه لازم دارید را از فالنیک بخواهید.

ـ کابل های Cat1: 

این کابل ها در سال 1985 ارائه شده و برای انتقال صدا در سیستم های تلفنی استفاده می شود. لازم به ذکر است این کابل ها از ترافیک شبکه های کامپیوتری پشتیبانی نمی کند. کابل های Cat1 با حداکثر پهنا­ی باند 1 مگاهرتز و سرعت 1 مگابیت بر ثانیه برای سیستم تلفن ­های قدیمی، ISDN و مودم به کار می ­رود.

ـ کابل های Cat2:

این کابل ها دارای 4 سیم است که دو به دو به هم تابیده شده اند و در شبکه های Token ring استفاده می شوند. کابل های Cat2 دارای حداکثر پهنا­ی باند 4 مگاهرتز و سرعت 4 مگابیت بر ثانیه می باشد. استفاده از این نوع کابل ها چندان رایج نیست و ممکن است تنها در سیستم‌های تلفنی قدیمی دیده شود و از استانداردهای TIA/EIA-568 پشتیبانی نمی‌شود.

ـ کابل های Cat3:

این کابل ها دارای 4 جفت سیم مسی به هم تابیده است که در شبکه Token ring و ۱۰BaseT استفاده می شود تا سرعت 10Mbps پشتیبانی می کند. کابل های Cat3 تا مسافت 100 متر را پشتیبانی می کنید. حداکثر پهنای باند در کابل Cat3 UTP برابر با ۱۶ مگاهرتز است.

ـ کابل های Cat4:

این کابل ها نیز دارای 4 جفت سیم مسی به هم تابیده شده است که اغلب در شبکه های Token Ring استفاده می شود و از سرعت 10Mbps پشتیبانی می کند. البته این نوع کابل ها به ندرت امروزه استفاده می شود.

ـ کابل Cat5:

این کابل ها دارای 4 جفت سیم مسی بوده که همراه با سوکت RJ45 همراه است. تفاوت این کابل ها با کابل های قبلی اینکه کابل های Cat5 تا سرعت 100Mbps را پشتیبانی می کنند و حداکثر پهنای باند آن 100 مگاهرتز می باشد و در شبکه های Token Ring و Fast Ethernet استفاده می شود. همچنین از این کابل برای فواصل بیش از 100 متر نمی توان استفاده کرد زیرا شبکه دچار اختلال خواهد شد.

ـ کابل Cat5e:

این کابل شبکه دارای سرعت 1Gbps و پهنای باند 100 مگاهرتز و برای شبکه های Ethernet، Fast Ethernet و Gigabit Ethernet استفاده می شود.

ـ کابل Cat6:

این کابل ها دارای حداکثر پهنای باند 250 مگاهرتز است و در شبکه های Gigabit Ethernet و 10Gigabit Ethernet استفاده می شود. این کابل ها فاصله 55 متری را با سرعت 10Gbps و فواصل صد متری را با سرعت 1Gbps پشتیبانی می کند.

تفاوت میان کابل های Cat6 و کابل های Cat5e در جداکننده های فیزیکی است که بین چهار جفت سیم قرار گرفته و سبب کاهش تداخل الکترومغناطیسی می گردد. هنگام استفاده از این کابل ها باید دقت کنید که سایر اجزا مانند سوکت ها، پچ پنل ها و پچ کوردها نیز باید از این استاندارد پشتیبانی کنند.

ـ کابل Cat6a:

این کابل در سال 2009 به بازار آمد و همانند Cat6 در شبکه های Gigabit Ethernet و 10Gigabit Ethernet استفاده می شود. کابل های Cat6a سرعت 10Gbps و حداکثر پهنای باند 500 مگاهرتز را پشتیانی می کند.

ـ کابل Cat7:

این کابل ها در شبکه های Gigabit Ethernet و 10Gigabi Ethernet استفاده می شود. کابل های Cat7 سرعت 10Gbps و پهنای باند 600 مگاهرتز را پشتیبانی می کنند. از این کابل ها برای دیتاسنترها برای برقراری ارتباط میان سرورها، سوییچ های شبکه و دستگاه های ذخیره ساز استفاده می شود.

ـ کابل Cat8:

این کابل ها دارای سرعت سرعت انتقال 40Gbps و پهنای باند 2000 مگاهرتز می باشد. حداکثر طول پشتیبانی توسط این کابل ها 30 متر می باشد. همین امر موجب شده است که Cat8 قیمت بالاتری نسبت به نسل‌های پیشین خود داشته باشد و به همین دلیل مورد توجه شبکه‌های نیازمند سرعت و پهنای باند بسیار بالا، قرار گرفته است.

انواع کابل شبکه بر اساس جنس:

دو نوع اصلی کابل در شبکه های LAN وجود دارد:

ـ کابل شبکه مسی:

کابل های مسی، سیگنال را با استفاده از جریان الکتریکی و ولتاژ منتقل می کنند. اکثراً از این کابل ها در سیم کشی ها کوتاه مانند فواصل بین کامپوترها و داخل داکت ها استفاده می شود. لازم به ذکر است که هر چه میزان مس به کار رفته در این کابل ها بیشتر باشد، پهنای باند آن نیز بیشتر خواهد شد.

انواع کابل مسی عبارتند از:

1. کابل کواکسیال که شامل Thinnet و Thicknet است و در صنایع بیشتر استفاده می‌شود. 
2. کابل زوج سیم به هم تابیده Twistet Pair که شامل دو نوع است که مفصل در بالا آن را بررسی کردیم.

ـ کابل شبکه فیبر نوری:

فیبر نوری از جنس شیشه (یا پلاستیک) است که سیگنال های نوری در آن حرکت می کنند. بعد از آن روکش بعدی که از جنس شیشه یا پلاستیک می باشد و دارای ضریب شکست متفاوتی است که باعث برگشت نور منعکس شده به داخل هسته می شود. فیبر نوری معمولا توسط Coting که یک لایه ی محافظتی در برابر شرایط محیطی است، پوشیده شده است.

معرفی انواع کابل شبکه:

انواع کابل مورد نیاز شبکه یا به عبارتی کابل شبکه LAN، عبارتند از کابل زوج به هم تابیده Twisted Pair، کابل Unshielded Twisted یا UTP، کابل کواکسیال Coaxial، کابل چند جفتی Multi Pair. رسانه دیگری به نام بی سیم و وایرلس هم داریم که به عنوان وای فای شناخته می‌شود.

معرفی کابل های Twisted Pairs (زوج تابیده شده):     

این کابل ها به عنوان پرکاربردترین کابل ها در شبکه به حساب می آیند و کلیه شبکه های کامپیوتری توسط این کابل ها به هم متصل می شوند. زوج های تابیده شده از لحاظ ساختار دارای انواع مختلفی هستند که مهمترین آنها شامل:

ـ کابل Unshielded Twisted pair یا UTP:

کابل های UTP کابل هایی هستند که در آن هیچ گونه شیلد و فویلی استفاده نشده است. این کابل ها یکی از پرکاربردترین کابل های استفاده شده در شبکه های مخابراتی و کامپیوتری است به طوری که علاوه بر شبکه های کامپیوتری در سیستم های تلفن نیز از آنها استفاده می گردد.

نام استاندارد این نوع کابل شبکه U/UTP است.

ـ کابل Shielded Twisted Pair یا STP:

کابل Shielded Twisted Pair یا STP که زوج به هم تابیده شیلد دار است و در شبکه های توکن رینگ و Gigabit Ethernet کاربرد دارد. در حال حاظر این نوع کابل در نصب و راه اندازی شبکه استفاده نمی شود و منسوخ شده است. کابله ای STP یا شیلد دار کابل هایی هستند که به منظور کاهش تداخل الکترومغناطیسی (EMI) یا همامن نویز، در آنها از شیلد استفاده شده است. برای مثال در کابل کشی فواصل طولانی و یا وقتی کابل شبکه قرار است نزدیک میدان های مغناطیسی مثل کابل برق قرار گیرد.

فویل در ساختار کابل شبکه STP برای جلوگیری از نویز و شیلد برای تخلیه اثرات القایی و الکتریسیته ساکن به سیستم ارت، قرار می‌گیرد.

۷ نوع کابل شبکه شیلد دار یا STP داریم:

1. در کابل شبکه U/FTP یک فویل دور هر جفت سیم وجود دارد.
2. در کابل شبکه F/UTP یک فویل دور چهار جفت سیم یعنی کل سیم ها وجود دارد.
3. در کابل شبکه S/UTP یک شیلد دور چهار جفت سیم یعنی کل سیم ها وجود دارد.
4. در کابل شبکه SF/UTP یک شیلد و یک فویل، دور چهار جفت سیم یعنی کل سیم ها وجود دارد. به آن STP هم گفته می‌شود.
5. در کابل شبکه S/FTP یک فویل دور هر جفت سیم و یک شیلد دور چهار جفت سیم یعنی کل سیم ها وجود دارد.
6. در کابل شبکه F/FTP یک فویل دور هر جفت سیم و یک فویل دور کل سیم ها وجود دارد.
7. در کابل شبکه SF/FTP هم محافظ بافته شده و هم فویل دور سیم ها وجود دارد و هر جفت سیم هم فویل دارد. برای استفاده در شبکه هایی که امنیت و اهمیت بالا دارند استفاده می‌شود و البته گران ترین نوع کابل شبکه است.

منبع : انواع کابل در شبکه

روترها بخش مهمی از تکنولوژی هایی هستند که امروزه ما در زندگی روزمره خود از آن استفاده می کنیم. اما متاسفانه دقیقا ضرورت وجود آنها را درک نکرده و کارایی آنها را نمی دانیم. در حقیقت بسیاری از افراد در رابطه با عملکرد روتر ها و تفاوت آنها با مودم ها، سوئیچ های شبکه و هاب ها چیزی نمی دانند. خوشبختانه ما در این مقابله در رابطه با روترها توضیحات کاملی خواهیم داد تا شما بهتر بتوانید درک درستی از این دستگاه ها داشته باشید.

در واقع روتر ها روترها وظیفه دارند تا داده‌ها را بین شبکه‌های مختلف مسیریابی و منتقل کنند. اگر ما فقط یک شبکه داشته باشیم که در یک محدوده و رنج IP فعالیت می‌­کند، و اگر فعالیت کاربران در درون شبکه باشد و با خارج از شبکه ارتباطی صورت نگیرد، نیازی به استفاده از روتر نیست. همچنین این روترها می توانند به صورت نرم افزاری و سخت افزاری مورد استفاده قرار گیرند اما یک تفاوت عمده میان این دو وجود دارد و آن این است که روترهای نرم افزاری، توان و پایداری روترهای سخت افزاری را ندارند.

نحوه عملکرد روتر در شبکه:

روترها در مدل osi در لایه سوم شبکه یا همان network کار می‌کنند. لایه نتورک قلب یک شبکه است. روترها گاهی دو شبکه محلی را به هم وصل می کنند (LAN 2 LAN) و گاهی بین یک شبکه گسترده و شبکه محلی (LAN 2 WAN) قرار داده می‌شوند.

نحوه عملکرد روتر در شبکه به این صورت است که روترها دستگاه ها را در یک شبکه به وسیله انتقال بسته های اطلاعاتی به یکدیگر متصل می نماید. این اطلاعات را می توان بین دو دستگاه و یا یک دستگاه به اینترنت ارسال کرد. روتر ها این کار را با اختصاص یک آدرس IP محلی به هر یک از دستگاه ها در شبکه انجام می دهد. این کار انتقال اطلاعات را در شبکه تضمین کرده و از هدر رفتن آن در شبکه جلوگیری می نماید.

برای این که نقش روترها را در شبکه بهتر درک کنید داده ها را به عنوان یک بسته در نظر بگیرید که جهت ارسال به آدرس نیاز دارد تا به دست گیرنده درست برسد. شبکه کامپیوتری شما مانند یک جاده است به همین دلیل دانستن موقعیت مکانی در آن به دلیل وسعت زیاد کافی نیست. بسته های اطلاعاتی به راحتی می توانند به صورت محدود و یا به آدرس اشتباهی بروند.

روتر ها با اختصاص IP بسته ها را به آدرس درست هدایت می کنند. همچنین قادر هستند که کلیه بسته های اطلاعاتی را ارسال و یا حتی به فرستنده بازگردانند. این ارسال اطلاعات به سرعت انجام شده به طوری که اصلا متوجه نخواهیم شد.

نحوه عملکرد روترها :

عملیات روتینگ به معنای فرآیند ارسال داده IP از یک شبکه به شبکه دیگر است. در واقع روتر ها دستگاه هایی هستند که به شبکه متصل شده و کار انتقال داده را انجام می دهند. روترها در واقع به 2 بال شبکه (NIC) متصل هستند که یک بال به یک شبکه و دیگری به شبکه دیگر متصل است. در واقع این دستگاه ها می توانند تعداد شبکه های زیادی را به یکدیگر متصل نمایند و برای آنها یک NIC در نظر بگیرد.

پیکربندی دو شبکه با یک روتر بسیار آسان است. مانند شکل زیر:

اما زمانی که شبکه ما بزرگتر و در نتیجه تعداد روتر ها بیشتر می شود شرایط کمی پیچیده تر خواهد شد. برای مثال زمانی که ما می خواهیم سه شبکه را توسط روتر یه یک دیگر متصل نماییم دو روش وجود دارد:

1ـ یکی از روش ها این است که این سه شبکه را توسط دو روتر یه یک دیگر متصل نمایید. مانند شکل زیر:

در این روش زمانی که روتر B یا A غیر فعال می شود هیچ مسیری وجود ندارد که زیر شبکه A به زیر شبکه C برسد. بنابراین جهت انتقال اطلاعات از زیر شبکه A به زیر شبکه C نیاز به فعال بودن هر دو روتر A و B می باشد.                       

2ـ یکی دیگر از روش ها اتصال سه شبکه به وسیله 3 روتر می باشد. مانند شکل زیر:

کار روترها تنها انتقال اطلاعات در شبکه نمی باشد. در واقع آنها همواره به دنبال سریعتر مسیر جهت انتقال اطلاعات هستند.

در این روش جهت رسیدن به زیر شبکه C دو مسیر وجود دارد: 1ـ به طور مستقیم از زیر شبکه A به C برود.2ـ از طریق زیر شبکه B به زیر شبکه C برسد. قطعا این کار به دلیل سرعت بیشتر به طور مستقیم از زیرشبکه A به C انجام می شود. حال این سوال پیش می آید یک روتر چگونه این مسیر را تشخیص می دهد؟

روترها این کار را با استفاده از ارزش متریک تشخیص می داند. هر کدام از این مسیرها دارای یک ارزش متریک اختصاص داده شده می باشند. ارزش متریک درواقع یک مقدار ترجیحی می باشد. در این جا دو مسیر وجود دارد که یکی از آنها دارای ارزش متریک کمتری می باشد، به همین دلیل روتر انتقال را از طریق کمترین میزان انجام می دهد.

تفاوت روتر با مودم چیست:

از آنجایی که امروزه مودم ها بسیار پیشرفته شده و دارای برخی از ویژگی های روتر ها هستند، ایجاد تمایز میان این دو بسیار مشکل شده است. اما افرادی که روزهای اولیه اینترنت را به یاد دارند کاملا به تفاوت میان این دو آشنا هستند.

جهت اتصال به اینترنت نیاز به مودم داشته و جهت اتصال چندین دستگاه در شبکه و یا حتی خود مودم نیاز به روتر خواهید داشت. در واقع روتر ها اطلاعات را میان چند دستگاه و حتی مودم انتقال می دهند. مودم کانالی جهت انتقال اطلاعات از طریق اینترنت می باشد.

تفاوت سوییچ شبکه با روتر چیست:

همانطور که در مقاله سوئیچ شبکه چیست گفته شد، سوئیچ شبکه وظیفه دارد تا دیتاها را در درون شبکه جابه جا کنند، که به این فرآیند سوئیچینگ گفته می شود. اما سوئیچ ها توانایی این را ندارند که دیتاها را بین شبکه های دیگر تبادل کنند.

آنها می‌توانند درون یک Broadcast Domain داده‌ها را انتقال دهند. هر شبکه بر اساس نوع ساختار و طراحی که دارد شامل محدوده ای از IP‌ها است، به هر رنج IP در شبکه Broadcast Domain گفته می‌شود.

تفاوت روتر و هاب چیست:

به طور کلی می توان گفت هاب و سوییچ هردو ارسال و دریافت داده را در یک شبکه ی محلی برعهده دارند و قادر به ارسل دیتا به خارج از شبکه خود نمی باشند و دلیل این موضوع این است که نمی توانند IP Address ها را ببینند و مسیر یابی کنند و اینجاست که باید از دیوایسی به نام Router استفاده نمود.

هاب و سوئیچ برای ایجاد یک شبکه طراحی شده اند در صورتی که وظیفه ی روتر اتصال شبکه های ایجاد شده توسط هاب و سوئیچ شبکه به یکدیگر می باشد.

تفاوت میان روتر بی سیم و کابلی :

تفاوت میان روتر بی سیم و کابلی در نوع اتصال آن می باشد. یک روتر سیمی تنها دارای پورت های کابل شبکه است، در حالی که یک روتر بی سیم (همچنین به عنوان یک روتر Wi-Fi شناخته می شود) شامل آنتن ها و یک آداپتور بی سیم است که اجازه می دهد دستگاه ها بدون کابل برق وصل شوند. اکثر مودم ها و روتر ها شامل پورت های LAN و آنتن هستند.

انواع روش های مستریابی یا Routing در روتر:

به طور کلی دو روش مسیریابی در روترها وجود دارید که شامل:

• مسیریابی استاتیک یا Static Route
• مسیریابی داینامیک یا Dynamic Route

ـ مسیریابی استاتیک یا Static Route:

در این روش از مسیریابی مدیر شبکه می تواند به صورت دستی مسیرهایی را برای روتر تعریف نماید. یعنی در این روش جدول مسیریابی به صورت دستی ایجاد شده و کاملا واضح است که این روش برای شبکه هایی با تعداد روتر کم مناسب خواهد بود. زیرا اگر بخواهید تغییری را در روتری ایجاد کنید می بایست تنظیمات سایر روترها را نیز به صورت دستی تغییر دهید.

ـ مسیریابی داینامیک یا Dynamic Route:

در این روش روتر بر اساس پروتکل های مسیریابی که توسط مدیر شبکه تنظیم شده است، بهترین مسیر را انتخاب می­‌کند. مسیریابی داینامیک به روترها اجازه می‌دهد به وسیله پروتکل های روتینگ همدیگر را شناسایی کنند و مسیرهای شبکه را ایجاد و تنظیم کنند. پروتکل های مسیریابی به روتر کمک می­‌کنند تا بهترین مسیر را برای انتقال بسته‌ها انتخاب کنند. برخی از پروتکل های مسیریابی عبارتند از: OSPF – EIGRP– RIP-IS IS و غیره.

برترین روتر های شبکه در ایران:

شرکت های مختلفی در کل جهان روترهای شبکه را تولید و به بازار عرضه می کنند اما در این میان سه برند میکروتیک، دی لینک و سیسکو از سایرین معروف تر بوده و بیشترین تقاضا را دارند. حال دراین میان روتر های سیسکو در ایران بسیار پرفروش بوده و در صدر تولیدکنندگان قرار دارد. لازم به ذکر است این کمپانی روترهای مختلفی را با قابلیت ها و قیمت های مختلفی به بازار عرضه می نماید.

منبع : روتر چيست و چگونه کار مي کند

شبکه مجموعه ای از کامپیوتر ها، تجهیزات شبکه و لوازم جانبی است که توسط یک محیط انتقال و تحت قوانین مشخص برای به اشتراک گذاری منابع و داده ها متصل شده اند. یک مثال از شبکه، اینترنت است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان به هم متصل می کند. ما سعی کردیم در این مقاله کلیه اطلاعات لازم در رابطه با شبکه های کامپیوتری را برای شما گردآوریم.

یک شبکه امکان به اشتراک گذاری منابع شبکه و محاسبات را فراهم می کند. کاربران ممکن است به منابع ارائه شده توسط دستگاه های موجود در شبکه دسترسی داشته باشند و از آنها استفاده کنند، مانند چاپ سند در چاپگر. یک شبکه اجازه می دهد فایل ها، داده ها و انواع اطلاعات را به اشتراک بگذارید و به کاربران مجاز این امکان را می دهد تا به اطلاعات ذخیره شده در سایر کامپیوترهای موجود در شبکه دسترسی داشته باشند.

منابع در شبکه به دوسته تقسیم می شوند:

ـ Shareable: منابعی که قابل به اشتراک گذاری هستند مثل چاپگر،Folder

ـ UnShareable: منابعی که غیر قابل اشتراک گذاری هستند مثل کیبورد و موس، کارت صدا و …

پروتکل در شبکه به چه معناست؟

پروتکل شبکه مجموعه ای از قوانین است که نحوه انتقال داده ها بین دستگاه های مختلف در یک شبکه را تعیین می کند. در اصل، به دستگاه های متصل اجازه می دهد بدون توجه به تفاوت در فرایندها، ساختار یا طراحی داخلی آنها با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. به این دلیل است که می توانید به راحتی با مردم سراسر جهان ارتباط برقرار کنید و بنابراین نقش مهمی در ارتباطات دیجیتالی مدرن ایفا می کنند.

انواع اصطلاحات رایج در شبکه:

1. Server: سرور یا سرویس دهنده یک دستگاه یا کامپیوتر است که خدماتی را در شبکه ارائه می دهد مانند به اشتراک گذاری داده ها یا منابع بین چندین کلاینت یا انجام محاسبات برای یک کلاینت. یک سرور واحد می تواند به چندین کلاینت سرویس دهد و یک سرویس گیرنده تنها می تواند از چندین سرور استفاده کند. همچنینی برای اطلاعات بیشتر می توانید به مقاله ی ” سرور چیست و کاربرد آن در شبکه به همراه ویدئو و پادکست” مراجعه کنید.

2. Client: کلاینت یا سرویس گیرنده یک رایانه یا دستگاه است که خدمات را از سرور دریافت میکند. سرور منابعی مانند فایل ها، اطلاعات، دسترسی به اینترنت و اینترانت و قدرت پردازش خارجی را ارائه می دهد. در مورد پردازش، به هر کاری که روی سرور انجام می شود، کار ” server-side” گفته می شود. هر کاری که روی کلاینت انجام شود، به طور مشابه ” client-side” نامیده می شود.

3. Host: هاست یا میزبان، کامپیوتریا دستگاهی است که با میزبانهای دیگر در شبکه ارتباط برقرار می کند. میزبان های یک شبکه شامل کلاینت ها و سرورها هستند که داده ها، خدمات یا برنامه ها را ارسال یا دریافت می کنند. به طور کلی به هر دستگاه یا سخت افزار که به شبکه متصل هستند و تبادل اطلاعات دارند هاست گفته می شود.

انواع شبکه های کامپیوتری:

شبکه های کامپیوتری از لحاظ وسعت  و گستردگی به چند بخش تقسیم می شوند.

ـ (Personal Area Network) PAN:

PAN اساسی ترین نوع شبکه کامپیوتری است. این شبکه فقط برای یک فرد محدود شده است ، یعنی ارتباط بین دستگاه ها فقط در محل کار یک فرد متمرکز است. محدوده شبکه PAN ده متر از یک فرد به دستگاه ارائه دهنده ارتباطات است.

نمونه هایی از PAN عبارتند از کامپیوتر یا لپ تاپ، USB، تلفن، چاپگر، PDA و موارد دیگر.

 تصویر pan

دونوع شبکه ی PAN وجود دارد:

ـ Wired Personal Area Network: شبکه شخصی بی سیم با استفاده از فناوری های بی سیم مانند WiFi، بلوتوث توسعه می یابد. این یک شبکه کم برد است.

ـ Wireless Personal Area Network: شبکه شخصی سیم با استفاده از کابل ایجاد می شود.

ـ (Local Area Network) LAN:

LAN پرکاربردترین شبکه است. شبکه محلی یک شبکه کامپیوتری است که کامپیوترها را از طریق یک مسیر ارتباطی مشترک به هم متصل می کند ، که در یک محدوده محدود مانند یک ساختمان قرار دارد. LAN شامل دو یا چند کامپیوتر متصل به سرور است. این یک شبکه بسیار مفید برای اشتراک منابع مانند فایل ها، چاپنودا و سایراجزای دیگر است. ساده ترین نوع شبکه LAN اتصال کامپیوتر و چاپگر در خانه یا محل کار شما است. به طور کلی، LAN به عنوان یک نوع رسانه انتقال استفاده می شود. دو فناوری مهم درگیر در این شبکه عبارتند از اترنت و Wi-fi.

ـ (Metropolitan Area Network) MAN:

شبکه متروپولیتن یا MAN شامل یک شبکه کامپیوتری در کل شهر، محوطه دانشگاه یا یک منطقه کوچک است. این نوع شبکه، کامپیوترها را در یک فاصله جغرافیایی از طریق یک مسیر ارتباطی مشترک بر روی یک شهر یا منطقه شهری متصل می کند. سازمان های دولتی از MAN برای اتصال به شهروندان و صنایع خصوصی استفاده می کنند. در MAN ،LAN های مختلف به یکدیگر متصل شده اند.

ـ (Wide Area Network) WAN:

WAN یک نوع شبکه کامپیوتری است که کامپیوترها را در فاصله جغرافیایی وسیعی از طریق یک مسیر ارتباطی مشترک به هم متصل می کند. شبکه وسیع شبکه ای است که در یک منطقه جغرافیایی بزرگ مانند ایالات یا کشورها گسترش می یابد. یک شبکه گسترده، شبکه ای بسیار بزرگتر از LAN است. شبکه وسیع محدود به یک مکان واحد نیست، بلکه از طریق خط تلفن، کابل فیبر نوری یا پیوندهای ماهواره ای در یک منطقه جغرافیایی وسیع گسترش می یابد. رایج ترین مثال WAN اینترنت است.

ـ (Wireless Local Area Network) WLAN:

WLAN (شبکه محلی بی سیم) به شما کمک می کند تا با استفاده از ارتباطات بی سیم در یک محدوده مانند خانه ، مدرسه یا ساختمان اداری ، یک یا چند دستگاه را به یکدیگر متصل کنید. این به کاربران این امکان را می دهد تا در محدوده تحت پوشش محلی که ممکن است به شبکه متصل باشد ، حرکت کنند. امروزه اکثر سیستم های WLAN مدرن بر اساس استانداردهای IEEE 802.11 است. رایج ترین مثال WLAN، Wi-Fi است.

ـ (Campus Area Network) CAN:

بزرگتر از LAN است اما کوچکتر از MAN. این یک نوع شبکه کامپیوتری است که معمولاً در مکان هایی مانند مدرسه یا دانشگاه استفاده می شود. این شبکه محدوده جغرافیایی محدودی را پوشش می دهد ، یعنی در چندین ساختمان در محوطه دانشگاه گسترش می یابد و تمام بخش های دانشگاهی را به هم متصل می کند.

ـ (Storage Area Network) SAN:

یک نوع شبکه کامپیوتری است که سرعت بالایی دارد و گروهی از دستگاه های ذخیره سازی را به چندین سرور متصل می کند. این شبکه به LAN یا WAN وابسته نیست. در عوض ، SAN منابع ذخیره را از شبکه به شبکه قدرتمند خود منتقل می کند. SAN دسترسی به ذخیره اطلاعات در سطح بلوک را فراهم می کند. نمونه هایی از SAN شبکه ای از دیسک ها هستند که توسط شبکه ای از سرورها قابل دسترسی هستند. جهت آشنایی با SAN ها می توانید به مقاله انواع ذخیره ساز مراجعه نمایید.

ـ System Area Network:

یک نوع شبکه کامپیوتری است که خوشه ای از کامپیوترهای با کارایی بالا را به هم متصل می کند. این یک شبکه ارتباط محور و پهنای باند بالا است. SAN یک نوع LAN است که حجم زیادی از اطلاعات را در درخواست های بزرگ مدیریت می کند. این شبکه برای پردازش برنامه هایی که نیاز به عملکرد بالای شبکه دارند مفید است.

ـ (Enterprise Private Network) EPN:

EPN یک نوع شبکه کامپیوتری است که بیشتر توسط مشاغل مورد استفاده قرار می گیرد و خواهان اتصال امن در مکان های مختلف برای به اشتراک گذاشتن منابع کامپیوتر هستند.

ـ (Virtual Private Network) VPN:

VPN یک نوع شبکه کامپیوتری است که یک شبکه خصوصی را در سراسر اینترنت گسترش می دهد و به کاربر اجازه می دهد داده ها را ارسال و دریافت کند، گویی به شبکه خصوصی متصل شده است، اگرچه اینطور نیست. از طریق اتصال نقطه به نقطه مجازی، کاربران می توانند از راه دور به یک شبکه خصوصی دسترسی داشته باشند. VPN با کارکردن به عنوان رسانه ای که به شما اتصال شبکه محافظت شده می دهد، شما را از منابع مخرب محافظت می کند.

منبع : شبکه چیست