ابتدا اول در رابطه با Firmware صحبت کنیم که اصلا چی هست؟ در واقع فریمور برنامه نرم ‌افزاری است که روی بورد سیستم یا کنترلر قرار دارد. Firmware مسئول رفتارهای سیستم هنگام روشن شدن آن است. در این مقاله قصد داریم نحوه ی اپدیت firmware های سرور hp را شرح دهیم:

شرکت hp هر چند وقت یکبار پکیج هایی را برای بروزرسانی firmware های سرور با نام service pack for proliant (SPP) ارائه می دهید که می توانید آن را از سایت HPE دانلود کنید. توجه داشته باشید که معمولاً ورژن هر SPP به صورت یک تاریخ نشان داده می شود که این تاریخ، زمان ارائه آن می باشد.

هر SPP می تواند شامل بسیاری از آپدیت ها برای بروزرسانی چند سرور باشد اما باید به این نکته توجه کرد که هرچه سرورها قدیمی تر شوند سهم آنها از این بروزرسانی کمتر خواهد شد. شما برای اینکه دستگاه خود را آپدیت کنید باید بدانید از کدام ورژن های ارائه شده استفاده کنید. بعضی از ورژن ها به صورت full هستند و تمامی ابزارها را آپدیت می کنند، اما در بعضی دیگر ممکن است لازم باشد شما ابزار ها را به صورت جدا آپدیت کنید.

 

Firmware چیست و چگونه کار میکند؟

Firmware یک برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورالعمل های برنامه ریزی شده روی یک دستگاه سخت افزاری است. این دستورالعمل های لازم برای نحوه ارتباط دستگاه با سخت افزار دیگر را ارائه می دهد. در واقع فریمور امکان کنترل کردن دستگاه را برای شما فراهم می کند.

 

اما چگونه می توان نرم افزار را بر روی سخت افزار برنامه ریزی کرد؟

سیستم عامل معمولاً در فلش ROM یک دستگاه سخت افزاری ذخیره می شود. در حالی که ROM “حافظه فقط خواندنی” است، ROM فلش را می توان پاک کرد و دوباره نوشت، زیرا در واقع نوعی حافظه فلش است.

می توان firmware را “نیمه دائمی” دانست زیرا در همان حالت باقی مانده است مگر اینکه توسط به روزرسانی، به روز شود. برای اینکه بتوانید با سیستم عامل جدید کار کنید شاید لازم باشد سیستم عامل برخی از دستگاه ها مانند هارد درایو ها و کارت های ویدیو، کارت های گرافیکی، کنترلر های RAID را به روز کنید. سازندگان درایو CD و DVD اغلب به روزرسانی سیستم عامل را در اختیار شما قرار می دهند که به درایوها امکان خواندن رسانه های سریعتر را می دهد. گاهی اوقات تولیدکنندگان به روزرسانی firmware را ارائه می دهند که به راحتی دستگاه های آنها کارایی بیشتری دارند.

 

SPP چیست؟

سرویس پک HP یا Service Pack for ProLiant یا SPP یکی از سیستم های ارائه شده توسط شرکت HPE است که برای بروزرسانی سرورهای Proliant استفاده میشود. مجموعه ای از فریمورها، درایورها و smart component هاست که از طریق ابزار sum در محیط شما اجرا می شود. SPP در واقع پکیجی از ISO است. این راهکار، از نرم افزار SUM به عنوان ابزار پیاده سازی استفاده می کند.

 

Smart Update Manager (SUM) چیست؟

Smart Update Manager (SUM) و Service Pack for ProLiant (SPP) با همدیگر ایجاد Hewlett Packard Enterprise Smart Update Technology می کنند، برای حل مشکل به روزرسانی های وقت گیر، گرانی قیمت و خطا.

SUM ابزاری نوآورانه برای به روز نگه داشتن سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم HPE ProLiant ، HPE Synergy ،HPE BladeSystem و HPE Moonshot زیرساخت ها و گزینه های مرتبط با آن است. سخت افزار نصب شده و نسخه های فعلی سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم را کشف می کند، یک توصیه به روز رسانی ارائه می دهد ، و

به روزرسانی ها را به منظور کارآمد برای کاهش تأثیر بر عملیات اعمال می کند.

 رابط های مختلفی برای اعمال به روزرسانی ها فراهم می کند ، بنابراین می توانید رابط متناسب با نیازهای خود را انتخاب کنید. سرورها را در حالت آفلاین یا آنلاین ، به صورت محلی یا از راه دور از طریق مرورگر وب یا تعاملی یا خودکار به روز کنید.

ویژگی های کلیدی HPE SUM:

1. سهولت مدیریت سرور را افزایش می دهد: Smart Update Manager (SUM) اجازه می دهد تا تعمیر و نگهداری ادمین ها از طریق کنسولی که دارایGUI ، CLI یا تعاملی مبتنی بر مرورگر انجام شود، بنابراین زمان سفر کارکنان کاهش می یابد.
2. در ترکیب با Service Pack برای ProLiant (SPP)، یک راه حل کامل برای روشن و فعال نگه داشتن سیستم های HPE با جدیدترین سیستم عامل و درایورها ارائه می دهد.
3. ادغام های SUM با HPE OneView و HPE iLO Amplifier Pack اجازه می دهد سیستم عامل، درایور و نرم افزار سیستم را از داخل HPE OneView و HPE iLO Amplifier به روز کنید.
4. اطلاعات یکپارچه در مورد وابستگی ها، از جمله HPE Onboard Administrator و HPE Virtual Connect، براساس آزمایش گسترده هر Service Pack برای ProLiant (SPP)
5. ویژگی های استقرار از جمله گزارش های زنده که اطلاعات دقیق فرآیند به روزرسانی هدف را ارائه می دهند.
6. افزایش عملکرد، انعطاف پذیری و امنیت: (SUM) بدون نیاز به عوامل یا سایر نرم افزارهای نصب شده دائمی در گره های هدف فعالیت می کند.
7. عملکرد پایه شامل اعتبار سنجی، اختصاص خطوط اصلی در به روزرسانی هدایت شده، فیلتر پویا، فیلتر کردن با مدل سرور و امکان بارگیری خطوط اصلی از سرور
8. به روزرسانی های ضد دستکاری ارائه می دهد، زیرا به روزرسانی سیستم عامل فقط از طریق HPE iLO قابل دسترسی است و به صورت دیجیتالی معتبر است.
9. معماری بسیار کارآمد فناوری Smart Update به یک برنامه قدرتمند و در عین حال سبک با مقیاس پذیری عالی و همچنین مستقل و همچنین یکپارچه با HPE OneView ،HPE iLO Amplifier Pack و Intelligent Provening منجر می شود.
10. پشتیبانی گسترده از سیستم عامل آنلاین و به روزرسانی درایور، برای فعال شدن فقط به یک راه اندازی مجدد نیاز دارید که منجر به کاهش زمان خرابی می شود.
11. فهم و استفاده از اسناد با قالب و محتوای سازگار آسان است.

 

Smart Update (SUT) چیست؟

یکی دیگر از ابزار های بروزرسانی فریمور ها و درایو ها ی سرور hp در کنار sum است. ابزارهای Smart Update (SUT) یک افزونه SUM است که HPE OneView و سرورهای HPE iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به صورت خودکار به روزرسانی ها را انجام دهند تا عملیات IT را کاهش دهند.

SUT یک ابزار سیستم عامل (OS) است که توانایی انجام آنلاین سیستم عامل و یا به روزرسانی درایور را از طریق شبکه مدیریت HPE iLO سرورها بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل فراهم می کند. SUT از ویندوز، لینوکس (RedHat و VMware ESXi) پشتیبانی می کند.

HPE Smart Update Tools (HPE SUT) توانایی انجام هر دو سیستم عامل و به روزرسانی درایورهای سیستم عامل را بصورت آنلاین و بدون نیاز به داشتن مدارک در HPE OneView و بدون تخریب سرعت شبکه تولید فراهم می کند.

ویژگی های HPE Smart Update Tools:

1. سهولت مدیریت: HPE OneView و iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به طور خودکار به روزرسانی ها را انجام دهد تا عملیات IT را کاهش دهد.
2. پشتیبانی از وابستگی و مدیریت توالی بین درایورها و سیستم عامل.
3. به روزرسانی ها با استفاده از SUT از طریق شبکه مدیریت HPE iLO بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل انجام می شود.
4. زمان خرابی را کاهش می دهد: Smart Update Tools (SUT) تعداد راه اندازی مجدد مورد نیاز برای فعال سازی را محدود می کند.
5. به روزرسانی آنلاین برای نصب سریع و به روزرسانی در دسترس است.

در ادامه قصد داریم آموزش تصویری Service Pack Proliant را توضیح دهیم:

پس از دانلود ورژن SPP موردنظر خود به صورت فایل ISO باید ان را در فلش بوتیبل شده کپی کنید. توجه داشته باشید که گاهی اوقات لازم است برای نصب یک سری برنامه ها بر روی سرور ها و استوریج های hp از برنامه ی مخصوص سرور HP با نام USB Key Utility برای بوتیبل کردن فلش استفاده کنید.

USB Key Utility یک برنامه Windows است که محتوای Intelligent Provisioning یا SPP و سایر تصاویر CD یا DVD را در درایو فلش USB کپی می کند. پس از کپی کردن داده ها در درایو فلش USB، به جای استفاده از CD یا DVD ،Intelligent Provisioning یا SPP را از درایو فلش USB اجرا کنید. این فرایند در عملیات Headless-Server سودمند است. همچنین با اجازه دادن به کاربر برای بازیابی تصاویر خود از وب و سفارشی کردن آنها در صورت لزوم، ذخیره سازی، حمل و نقل و استفاده از مطالب را ساده می کند.

 

ابتدا باهم آموزش USB Key Utility را خواهیم دید:

1ـ ابتدا نرم افزار USB Key Utility را از سایت HP دانلود کنید.نرم افزار را اجرا و بر روی گزینه ی NEXT کلیک کنید.

2ـ در ادامه با قبول کردن شرایط و مقررات گزینه ی NEXT را زده و ادامه دهید.

3ـ در این مرحله با توجه به این که فلش دیسک ما بوتیبل است یا خیر یکی از گزینه ها را انتخاب می کنیم: گزینه ی اول برای زمانی است که فلش ما بوتیبل نشده است و گزینه ی دوم برای وقتی است که فلش ما بوتیبل شده است بهتر است همیشه گزینه ی اول را انتخاب کنیم تا درصورتی که از بوتیبل بودن فلش خود اطمینان نداریم این کار را مجدد انجام دهیم.

4ـ در این مرحله فایل مورد نظر را انتخاب می کنیم، گزینه ی اول برای مواردی که فایل انتخابی شما از روی CD یا DVD است، گزینه ی دوم انتخاب فایل ISO است این گزینه را انتخاب کرده و به مرحله ی بعد می رویم.

5ـ در اینجا نرم افزار هشدار میدهد که در صورت بوتیبل شدن فلش دیسک شما فرمت می شود و اطلاعات داخل ان پاک می شود OK می کنیم.

6ـ در مرحله ی اخر اطلاعات فایل ISO در داخل فلش بوتیبل شده کپی می شود. پس از پایان کار میتوانید فلش را جدا کرده و به سرور متصل کنید.

حال می توانیم Service Pack Proliant را برروی سرور نصب کنیم:

سرور را روشن یا ریستارت کرده و فلش را متصل می کنیم. پس از بوت شدن سرور با فلش تصویر زیر را مشاهده می کنیم.

1ـ با دو دستور مواجه می شویم:

ـ دستور اول بروزرسانی سرور به صورت اتوماتیک و دستور دوم بروزرسانی به صورت دستی است.

ـ گزینه ی دوم را انتخاب کرده و پیش می رویم.

2ـ اجازه می دهیم لود شود.

3ـ در این قسمت زبان موردنظر یعنی English را انتخاب می کنیم و گزینه ی accept را زده و next می کنیم.

4ـ در صفحه ی بعد دو گزینه داریم: سمت چپ (Firmware Update) و سمت راست (Smart Storage Administrator SSA).در برخی از ورژن های SPP ممکن است گزینه ی سومی به نام Insight Diagnose وجود داشته باشد که برای تست سخت افزار ها در اختیار کاربران قرار می گیرد.

5ـ Firmware Update را انتخاب می کنیم.

6ـ سه مرحله مشاهده می کنیم. بایداجازه دهیم مراحل یکی یکی طی شوند.

ـ مرحله 1 (inventory): در این مرحله کلیه سخت افزار ها بررسی می شوند تا مشخص شود کدام سخت افزار ها نیاز به بروزسانی دارند. اجازه میدهیم این مرحله کامل شود پس از اجرای کامل در پایین صفحه گزینه ی next فعال می شود. Next می کنیم.

ـ مرحله 2 (review): در این قسمت ما می توانیم لیستی از سخت افزار هایی که اپدیت انها در این SPP اورده شده است را مشاهده کنیم. در سمت راست installing version و available version یعنی نسخه ی فعلی و نسخه ی جدیدتر را مشاهده می کنیم، اگر سخت افزاری نیاز به اپدیت داشته باشد گزینه ی کنار ان فعال است. اما ما می توانیم هرکدام را که خواستیم فعال یا غیرفعال کنیم سپس در پایین صفحه گزینه ی deploy را می زنیم.

ـ مرحله 3 (Deployment): در این مرحله تمام بروزرسانی های که در مرحله ی قبل انتخاب کردیم انجام می شوند. این مرحله ممکن است کمی زمانبر باشد. پس از پایان دکمه ی Reboot را زده و اجازه میدهیم سرور ریستارت شود.

اکنون کار به اتمام رسیده وسرور ما اپدیت شده.

توجه داشته باشید در حالی که گزینه ی اول که اپدیت به صورت اتوماتیک است را انتخاب کنید، مستقیم به مرحله 3 می روید و سیستم به طور خودکار تمامی سخت افزارهای در دسترس را شناسایی کرده و اپدیت می کند.

منبع : چگونه سرويس پک hp را اپديت کنيم؟

:: بازدید از این مطلب : 662

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

 

ابتدا اول در رابطه با Firmware صحبت کنیم که اصلا چی هست؟ در واقع فریمور برنامه نرم ‌افزاری است که روی بورد سیستم یا کنترلر قرار دارد. Firmware مسئول رفتارهای سیستم هنگام روشن شدن آن است. در این مقاله قصد داریم نحوه ی اپدیت firmware های سرور hp را شرح دهیم:

شرکت hp هر چند وقت یکبار پکیج هایی را برای بروزرسانی firmware های سرور با نام service pack for proliant (SPP) ارائه می دهید که می توانید آن را از سایت HPE دانلود کنید. توجه داشته باشید که معمولاً ورژن هر SPP به صورت یک تاریخ نشان داده می شود که این تاریخ، زمان ارائه آن می باشد.

هر SPP می تواند شامل بسیاری از آپدیت ها برای بروزرسانی چند سرور باشد اما باید به این نکته توجه کرد که هرچه سرورها قدیمی تر شوند سهم آنها از این بروزرسانی کمتر خواهد شد. شما برای اینکه دستگاه خود را آپدیت کنید باید بدانید از کدام ورژن های ارائه شده استفاده کنید. بعضی از ورژن ها به صورت full هستند و تمامی ابزارها را آپدیت می کنند، اما در بعضی دیگر ممکن است لازم باشد شما ابزار ها را به صورت جدا آپدیت کنید.

 

Firmware چیست و چگونه کار میکند؟

Firmware یک برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورالعمل های برنامه ریزی شده روی یک دستگاه سخت افزاری است. این دستورالعمل های لازم برای نحوه ارتباط دستگاه با سخت افزار دیگر را ارائه می دهد. در واقع فریمور امکان کنترل کردن دستگاه را برای شما فراهم می کند.

 

اما چگونه می توان نرم افزار را بر روی سخت افزار برنامه ریزی کرد؟

سیستم عامل معمولاً در فلش ROM یک دستگاه سخت افزاری ذخیره می شود. در حالی که ROM “حافظه فقط خواندنی” است، ROM فلش را می توان پاک کرد و دوباره نوشت، زیرا در واقع نوعی حافظه فلش است.

می توان firmware را “نیمه دائمی” دانست زیرا در همان حالت باقی مانده است مگر اینکه توسط به روزرسانی، به روز شود. برای اینکه بتوانید با سیستم عامل جدید کار کنید شاید لازم باشد سیستم عامل برخی از دستگاه ها مانند هارد درایو ها و کارت های ویدیو، کارت های گرافیکی، کنترلر های RAID را به روز کنید. سازندگان درایو CD و DVD اغلب به روزرسانی سیستم عامل را در اختیار شما قرار می دهند که به درایوها امکان خواندن رسانه های سریعتر را می دهد. گاهی اوقات تولیدکنندگان به روزرسانی firmware را ارائه می دهند که به راحتی دستگاه های آنها کارایی بیشتری دارند.

 

SPP چیست؟

سرویس پک HP یا Service Pack for ProLiant یا SPP یکی از سیستم های ارائه شده توسط شرکت HPE است که برای بروزرسانی سرورهای Proliant استفاده میشود. مجموعه ای از فریمورها، درایورها و smart component هاست که از طریق ابزار sum در محیط شما اجرا می شود. SPP در واقع پکیجی از ISO است. این راهکار، از نرم افزار SUM به عنوان ابزار پیاده سازی استفاده می کند.

 

Smart Update Manager (SUM) چیست؟

Smart Update Manager (SUM) و Service Pack for ProLiant (SPP) با همدیگر ایجاد Hewlett Packard Enterprise Smart Update Technology می کنند، برای حل مشکل به روزرسانی های وقت گیر، گرانی قیمت و خطا.

SUM ابزاری نوآورانه برای به روز نگه داشتن سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم HPE ProLiant ، HPE Synergy ،HPE BladeSystem و HPE Moonshot زیرساخت ها و گزینه های مرتبط با آن است. سخت افزار نصب شده و نسخه های فعلی سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم را کشف می کند، یک توصیه به روز رسانی ارائه می دهد ، و

به روزرسانی ها را به منظور کارآمد برای کاهش تأثیر بر عملیات اعمال می کند.

 رابط های مختلفی برای اعمال به روزرسانی ها فراهم می کند ، بنابراین می توانید رابط متناسب با نیازهای خود را انتخاب کنید. سرورها را در حالت آفلاین یا آنلاین ، به صورت محلی یا از راه دور از طریق مرورگر وب یا تعاملی یا خودکار به روز کنید.

ویژگی های کلیدی HPE SUM:

1. سهولت مدیریت سرور را افزایش می دهد: Smart Update Manager (SUM) اجازه می دهد تا تعمیر و نگهداری ادمین ها از طریق کنسولی که دارایGUI ، CLI یا تعاملی مبتنی بر مرورگر انجام شود، بنابراین زمان سفر کارکنان کاهش می یابد.
2. در ترکیب با Service Pack برای ProLiant (SPP)، یک راه حل کامل برای روشن و فعال نگه داشتن سیستم های HPE با جدیدترین سیستم عامل و درایورها ارائه می دهد.
3. ادغام های SUM با HPE OneView و HPE iLO Amplifier Pack اجازه می دهد سیستم عامل، درایور و نرم افزار سیستم را از داخل HPE OneView و HPE iLO Amplifier به روز کنید.
4. اطلاعات یکپارچه در مورد وابستگی ها، از جمله HPE Onboard Administrator و HPE Virtual Connect، براساس آزمایش گسترده هر Service Pack برای ProLiant (SPP)
5. ویژگی های استقرار از جمله گزارش های زنده که اطلاعات دقیق فرآیند به روزرسانی هدف را ارائه می دهند.
6. افزایش عملکرد، انعطاف پذیری و امنیت: (SUM) بدون نیاز به عوامل یا سایر نرم افزارهای نصب شده دائمی در گره های هدف فعالیت می کند.
7. عملکرد پایه شامل اعتبار سنجی، اختصاص خطوط اصلی در به روزرسانی هدایت شده، فیلتر پویا، فیلتر کردن با مدل سرور و امکان بارگیری خطوط اصلی از سرور
8. به روزرسانی های ضد دستکاری ارائه می دهد، زیرا به روزرسانی سیستم عامل فقط از طریق HPE iLO قابل دسترسی است و به صورت دیجیتالی معتبر است.
9. معماری بسیار کارآمد فناوری Smart Update به یک برنامه قدرتمند و در عین حال سبک با مقیاس پذیری عالی و همچنین مستقل و همچنین یکپارچه با HPE OneView ،HPE iLO Amplifier Pack و Intelligent Provening منجر می شود.
10. پشتیبانی گسترده از سیستم عامل آنلاین و به روزرسانی درایور، برای فعال شدن فقط به یک راه اندازی مجدد نیاز دارید که منجر به کاهش زمان خرابی می شود.
11. فهم و استفاده از اسناد با قالب و محتوای سازگار آسان است.

 

Smart Update (SUT) چیست؟

یکی دیگر از ابزار های بروزرسانی فریمور ها و درایو ها ی سرور hp در کنار sum است. ابزارهای Smart Update (SUT) یک افزونه SUM است که HPE OneView و سرورهای HPE iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به صورت خودکار به روزرسانی ها را انجام دهند تا عملیات IT را کاهش دهند.

SUT یک ابزار سیستم عامل (OS) است که توانایی انجام آنلاین سیستم عامل و یا به روزرسانی درایور را از طریق شبکه مدیریت HPE iLO سرورها بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل فراهم می کند. SUT از ویندوز، لینوکس (RedHat و VMware ESXi) پشتیبانی می کند.

HPE Smart Update Tools (HPE SUT) توانایی انجام هر دو سیستم عامل و به روزرسانی درایورهای سیستم عامل را بصورت آنلاین و بدون نیاز به داشتن مدارک در HPE OneView و بدون تخریب سرعت شبکه تولید فراهم می کند.

ویژگی های HPE Smart Update Tools:

1. سهولت مدیریت: HPE OneView و iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به طور خودکار به روزرسانی ها را انجام دهد تا عملیات IT را کاهش دهد.
2. پشتیبانی از وابستگی و مدیریت توالی بین درایورها و سیستم عامل.
3. به روزرسانی ها با استفاده از SUT از طریق شبکه مدیریت HPE iLO بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل انجام می شود.
4. زمان خرابی را کاهش می دهد: Smart Update Tools (SUT) تعداد راه اندازی مجدد مورد نیاز برای فعال سازی را محدود می کند.
5. به روزرسانی آنلاین برای نصب سریع و به روزرسانی در دسترس است.

در ادامه قصد داریم آموزش تصویری Service Pack Proliant را توضیح دهیم:

پس از دانلود ورژن SPP موردنظر خود به صورت فایل ISO باید ان را در فلش بوتیبل شده کپی کنید. توجه داشته باشید که گاهی اوقات لازم است برای نصب یک سری برنامه ها بر روی سرور ها و استوریج های hp از برنامه ی مخصوص سرور HP با نام USB Key Utility برای بوتیبل کردن فلش استفاده کنید.

USB Key Utility یک برنامه Windows است که محتوای Intelligent Provisioning یا SPP و سایر تصاویر CD یا DVD را در درایو فلش USB کپی می کند. پس از کپی کردن داده ها در درایو فلش USB، به جای استفاده از CD یا DVD ،Intelligent Provisioning یا SPP را از درایو فلش USB اجرا کنید. این فرایند در عملیات Headless-Server سودمند است. همچنین با اجازه دادن به کاربر برای بازیابی تصاویر خود از وب و سفارشی کردن آنها در صورت لزوم، ذخیره سازی، حمل و نقل و استفاده از مطالب را ساده می کند.

 

ابتدا باهم آموزش USB Key Utility را خواهیم دید:

1ـ ابتدا نرم افزار USB Key Utility را از سایت HP دانلود کنید.نرم افزار را اجرا و بر روی گزینه ی NEXT کلیک کنید.

2ـ در ادامه با قبول کردن شرایط و مقررات گزینه ی NEXT را زده و ادامه دهید.

3ـ در این مرحله با توجه به این که فلش دیسک ما بوتیبل است یا خیر یکی از گزینه ها را انتخاب می کنیم: گزینه ی اول برای زمانی است که فلش ما بوتیبل نشده است و گزینه ی دوم برای وقتی است که فلش ما بوتیبل شده است بهتر است همیشه گزینه ی اول را انتخاب کنیم تا درصورتی که از بوتیبل بودن فلش خود اطمینان نداریم این کار را مجدد انجام دهیم.

4ـ در این مرحله فایل مورد نظر را انتخاب می کنیم، گزینه ی اول برای مواردی که فایل انتخابی شما از روی CD یا DVD است، گزینه ی دوم انتخاب فایل ISO است این گزینه را انتخاب کرده و به مرحله ی بعد می رویم.

5ـ در اینجا نرم افزار هشدار میدهد که در صورت بوتیبل شدن فلش دیسک شما فرمت می شود و اطلاعات داخل ان پاک می شود OK می کنیم.

6ـ در مرحله ی اخر اطلاعات فایل ISO در داخل فلش بوتیبل شده کپی می شود. پس از پایان کار میتوانید فلش را جدا کرده و به سرور متصل کنید.

حال می توانیم Service Pack Proliant را برروی سرور نصب کنیم:

سرور را روشن یا ریستارت کرده و فلش را متصل می کنیم. پس از بوت شدن سرور با فلش تصویر زیر را مشاهده می کنیم.

1ـ با دو دستور مواجه می شویم:

ـ دستور اول بروزرسانی سرور به صورت اتوماتیک و دستور دوم بروزرسانی به صورت دستی است.

ـ گزینه ی دوم را انتخاب کرده و پیش می رویم.

2ـ اجازه می دهیم لود شود.

3ـ در این قسمت زبان موردنظر یعنی English را انتخاب می کنیم و گزینه ی accept را زده و next می کنیم.

4ـ در صفحه ی بعد دو گزینه داریم: سمت چپ (Firmware Update) و سمت راست (Smart Storage Administrator SSA).در برخی از ورژن های SPP ممکن است گزینه ی سومی به نام Insight Diagnose وجود داشته باشد که برای تست سخت افزار ها در اختیار کاربران قرار می گیرد.

5ـ Firmware Update را انتخاب می کنیم.

6ـ سه مرحله مشاهده می کنیم. بایداجازه دهیم مراحل یکی یکی طی شوند.

ـ مرحله 1 (inventory): در این مرحله کلیه سخت افزار ها بررسی می شوند تا مشخص شود کدام سخت افزار ها نیاز به بروزسانی دارند. اجازه میدهیم این مرحله کامل شود پس از اجرای کامل در پایین صفحه گزینه ی next فعال می شود. Next می کنیم.

ـ مرحله 2 (review): در این قسمت ما می توانیم لیستی از سخت افزار هایی که اپدیت انها در این SPP اورده شده است را مشاهده کنیم. در سمت راست installing version و available version یعنی نسخه ی فعلی و نسخه ی جدیدتر را مشاهده می کنیم، اگر سخت افزاری نیاز به اپدیت داشته باشد گزینه ی کنار ان فعال است. اما ما می توانیم هرکدام را که خواستیم فعال یا غیرفعال کنیم سپس در پایین صفحه گزینه ی deploy را می زنیم.

ـ مرحله 3 (Deployment): در این مرحله تمام بروزرسانی های که در مرحله ی قبل انتخاب کردیم انجام می شوند. این مرحله ممکن است کمی زمانبر باشد. پس از پایان دکمه ی Reboot را زده و اجازه میدهیم سرور ریستارت شود.

اکنون کار به اتمام رسیده وسرور ما اپدیت شده.

توجه داشته باشید در حالی که گزینه ی اول که اپدیت به صورت اتوماتیک است را انتخاب کنید، مستقیم به مرحله 3 می روید و سیستم به طور خودکار تمامی سخت افزارهای در دسترس را شناسایی کرده و اپدیت می کند.

منبع : چگونه سرويس پک hp را اپديت کنيم؟

:: بازدید از این مطلب : 623

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

سرور چیست؟

به صورت کلی می توان گفت سرور، سیستمی است که وظیفه سرویس دهی و ارائه خدمات به سایر سیستم های دیگر را بر عهده دارند. سیستم هایی که از سرور خدمات دریافت می کنند، تحت عنوان خدمات گيرنده يا کلاینت (Client) شناخته می شوند. دواقع این سرورها یا سیستم های سرویس‌دهنده، کامپیوتری هستند که در طول شبانه‌روز به‌طور مداوم به شبکه جهانی اینترنت متصل بوده و دارای سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای اختصاصی است.

یک کامپیوتر خانگی هم که سیستم های دیگر به آن متصل هستند و خدمات دریافت می کنند، یک سرور به شمار می آید. در حقیقت تنها تفاوت آن با سایر کامپیوتر های خانگی امکان اتصال آن به شبکه و ارائه خدمات به سایر سیستم ها است. این کار به کمک برنامه ها و تنظیماتی که بر روی آن پیاده شده اند، امکان پذیر می شود.

برای مثال زمانی که شما سایت های مختلفی را در مرورگر خود وارد می کنید و به استفاده از خدمات آن ها می پردازید، در واقع شما نقش سرویس گیرنده یا همان کلاینت را بازی می کنید.همچنین سیستمی هایی که تحت شبکه به شما این خدمات را ارائه می کنند، سرور یا سرویس دهنده نام دارند.

انواع سرورهای بر اساس زیرساخت:

ـ سرور اشتراکی: 

 

این نوع سرورها همانطور که از نامش پیداست دارای منابع اختصاصی نبوده و دارای محدودیت سخت افزاری هستند. در واقع در این سرورها ممکن است چندین سایت یا هاست وجود داشته باشد و مشکل سایت‌ها ممکن است بر روی سایت‌های دیگر تاثیر بگذارد. به طور کلی این سرورها به‌صورت مشترک در اختیار کاربران قرار می‌گیرند.

از معایب سرورهای اشتراکی می توان به محدود بوده منابع و همچنین امنیت پایین اشاره کرد. به همین دلیل این سرورها برای شرکت ها و سازمان های بزرگ مناسب نیستند. در واقع تنها زمانی می توان از این سرورها استفاده کرد که شرکت کوچک و یا تازه تاسیس است و می خواهد در هزینه های خود صرفه جویی نماید. 

 

ـ سرور مجازی: 

 

در این نوع سرورها یک سرور فیزیکی با استفاده از نرم افزاری های مجازی سازی به بخش های کوچکتر تقسیم می شود. هر کدام از این بخش ها به طور مستقل به همراه سیستم عامل و اپلیکیشن های خود اجرا می شوند. 

البته لازم به ذکر است که منابع این نوع سرورها بسته به نوع سیستم مجازی ساز می تواند اختصاصی و یا اشتراکی باشد. البته نوع سخت افزار در این نوع سرورها نیز اهمیت دارد. در واقع این نوع سرورها حد واسط میان سرورهای اشتراکی و اختصاصی می باشد که در این صورت شما به منابع بیشتری دسترسی دارید.

در سرورهای مجازی، سایت‌هایی که روی یک سرویس‌دهنده و یا وب سرور قرار می‌گیرند، به مراتب کمتر از سایت‌های موجود در سرورهای اشتراکی هستند. به‌همین دلیل فضای بیشتری را در اختیار خواهید داشت. بسته به نوع مجزای ساز، منابعی که در اختیار مشتریان قرار می‌گیرد می‌تواند کاملاً اختصاصی و یا مشترک باشد. هدف از ارائه سرور مجازی در واقع کاهش هزینه‌ها می‌باشد.

 

ـ اختصاصی:

 

این نوع سرورها بر خلاف سرورها اشتراکی برای وب سایت‌های پربازدید، شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ مانند فروشگاه‌های آنلاین که نیاز به امنیت، سرعت‌بالا، پهنای باند مناسب و دسترسی بالا برای نصب هرگونه نرم‌افزار یا ایجاد تغییرات دارند، مناسب می باشند.

کاربران این سرورهای اختصاصی در CPU، رم، فضای ذخیره سازی و پهنای باند کاملا اختصاصی میزبانی خواهند شد. خرید سرور اختصاصی برای توسعه دهندگان وب و اپلیکیشن یک انتخاب مناسب به حساب می آید زیرا برای نصب نرم‌افزار و ایجاد تغییرات محدودیتی ندارند. مورد دیگری که باید در رابطه با این سرورها بدانید این است که هزینه سرورهای اختصاصی با توجه به نوع سیستم‌عامل، منابع و منطقه جغرافیایی متغیر است. این نوع سرور‌ها به علت انعطاف بالایی که دارند می‌توانند پاسخگوی نرم افزارهای متعدد و گوناگونی باشند که بر روی آنان نصب می‌شوند.

 

ـ سرور کولوکیشن یا دیتاسنتر:

 

سرور Colocation به امکان ارائه فضای رک،IP مورد نیاز، پهنای باند و تامین برق مورد نیاز تجهیزات شبکه و سرورها، گفته می شود که همه این خدمات برای نگهداری سخت‌افزار در دیتاسنتر است که توسط شرکت های ارائه کننده هاستینگ ارائه می شود.

در خدمات Co-Location (کولوکیشن)، سخت‌افزار و تجهیزات سروری شما به شرکت های هاستینگ تحویل داده خواهد شد، آنها نیز پس از تحویل آن ‌را در بستر شبکه دیتاسنتر نصب نموده و دسترسی‌ های لازم برای کنترل سرور را در اختیار شما قرار خواهند داد. با ارائه این خدمات از سوی شرکت های هاستینگ، ماهانه مبلغی به عنوان هزینه اجاره رک و همچنین در صورت انجام سایر خدمات از سوی خدمات گیرنده دریافت خواهد شد.

همانطور که گفته شد در این نوع سرور، سخت افزار‌ها مانند، هارد سرور، رم سرور و CPU سرور توسط کاربر خریداری شده و به دلخواه او نصب می‌گردد. تمامی نیازهای نرم افزاری سرور مانند نصب سیستم عامل و نصب نرم افزارها هم توسط کاربر صورت می‌پذیرد. همچنین مالک سرور اجازه دسترسی به سرور را دارد. لازم به ذکر است که در کولوکیشن تنها هزينه‌های مربوط به نگهداری سرور از كاربر دريافت می‌شود که طبيعتاً هزينه‌ها به شكل چشمگيری كاهش می‌يابند. 

ـ سرور Cloud یا ابری:

 

این سرورها که از قابلیت اطمنیان بالایی برخوردار بوده همان سرورهای مجازی اختصاصی هستند که در زیرساخت رایانش ابری ایجاد و مدیریت می شوند. فضای کلود به تعداد نامحدودی از دستگاه‌ها اجازه می‌دهد تا به عنوان یک سیستم واحد عمل کنند. این سرورها مقیاس‌پذیری و هزینه کمتری نسبت به سرورهای دیگر مانند سرور اختصاصی دارند.

سرور ابری از مشکلات سخت افزاری که ممکن است در سرورهای فیزیکی رخ دهد به دور بوده و پایدارترین گزینه برای شرکت هایی است که می خواهند هزینه کمتری داشته باشند. سرورهای ابری سرویس سریع‌تری ارائه می‌دهند در نتیجه با هزینه مشابه سرور فیزیکی منابع و خدمات سریع‌تری دریافت خواهید کرد. همچنین بروزرسانی آن بسیار آسان و سریع است.

 

انواع سرور :

 

ـ Web سرور:

وب سرورها نرم افزارها یا سخت افزارهایی هستند که امکان دسترسی به محتوا را از طریق اینترنت فراهم می کند. این نوع سرور، همانطور که از نامش پیداست، مخصوص میزبانی وب سایت ها می باشد و با استفاده از سرویس های خاص ارتباط بین آدرس ها و کاربران شبکه های اینترنتی را با صفحات وب فراهم می نماید. درواقع کاربرد آن به طور ویژه در حوزه ی وب هاستینگ و راه اندازی سایت می باشد.

 

ـ Standelone سرور:

به سروری گفته می شود که هیچ وابستگی به منبع خارجی ندارد و بدون این وابستگی به کاربران خود خدماتی را ارائه می نماید. در واقع این سرورها زیرشاخه و یا زیرساخت یک شبکه بزرگتر محسوب نمی شود.

 

ـ Name سرور:

Name Server ها قسمت مهم Domain Name System یا DNS هستند که وب سایت ها با استفاده از آنها امکان استفاده از نام دامنه را به جای آی پی آدرس ها می دهند.

ـ Printer سرور:

کامپیوتر یا دستگاهی است که از طریق شبکه به یک یا چند پرینتر و تعدادی کلاینت متصل شده و پس از دریافت فرمان پرینت از کلاینت ها آن را به پرینتر مناسب منتقل می کند. Fax Server نیز مشابه با این سرور است که تفاوت آن ارتباط با دستگاه های فکس بجای پرینتر است.

 

ـ Fax سرور:

همانطور که گفته شد دقیقه مشابه Printer Server می باشد.

 

ـ Proxy سرور:

این سرورها در واقع واسط میان کلاینت ها و سرورهای دیگر هستند و هنگامی که کاربر بخواهد اطلاعاتی چون فایل، صفحات وب و سایر منابع را از سرور دیگری دریافت کند، به  proxy server متصل می شود. 

 

ـ Sound سرور:

سروری که دسترسی و استفاده از ابزارهای صوتی همچون کارت صدا را مدیریت می کند.

 

ـ Application سرور:

سروری است که توانایی اجرای برنامه های نرم افزاری خاصی را داشته و کاربران از روی کامپیوتر های خود می توانند به نرم افزارها دسترسی داشته باشند.

 

ـ Database سرور:

 این مدل معمولا در اختیار سازمان های بسیار بزرگ قرار داده می شود و به صورت است که Database مورد استفاده یک نرم افزار یا سرویس که توسط کاربران بر روی کامپیوتر های آن ها مورد استفاده قرار می گیرد، بر روی سرور قرار می گیرد و تمام کاربران و کامپیوتر های متصل از یک دیتابیس مشترک که بر روی سرور می باشد، استفاده می کنند و اطلاعات نیز به صورت یکپارچه و متمرکز ذخیره سازی و پردازش می گردد.

 

ـ File سرور:

 

فایل سرور، سیستم مدیریت و ذخیره سازی فایل است و سروری است که دسترسی به فایل‌ها را فراهم می‌کند یعنی به عنوان مکان ذخیره سازی مرکزی فایل است که چندین سیستم می‌توانند به آن دست یابند. در واقع فایل های مورد نیاز یک مجموعه بر روی سرور قرار می گیرد و کاربران مختلف از کامپیوتر های مختلف می توانند به فایل ها دسترسی داشته باشند که امکان محدود کردن دسترسی ها برای هر کاربر به صورت ویژه نیز وجود دارد.

ـ Game سرور:

علاقه مندان به بازی های کامپیوتری می توانند به این سرورها متصل شده و به صورت آنلاین به انجام بازی های گروهی بپردازند. این نوع سرور درواقع Application Server هایی هستند که تنها برای بازی استفاده می شوند.

 

ـ Home سرور:

سروری برای منازل مسکونی است که از طریق یک شبکه خانگی و اینترنت به سایر دستگاه های داخل خانه خدمات ارائه می دهد.

 

ـ Media سرور:

این نوع از سرور مربوط به اشتراک Media می باشد. برای مثال یک ویدیو یا فایل صوتی بر روی سرور قرار می گیرد و کاربران می توانند بدون نیاز به دانلود فایل آن را بر روی کامپیوتر خود مشاهده کنند.

 

ـ Communication سرور:

از این سرور برای راه اندازی سرویس های ارتباطی استفاده می شود. که در آن هر کاربر و یا کامپیوتر به عنوان یک end point می توانند با اتصال به سروری که برای این منظور راه اندازی شده است با دیگر کاربران در ارتباط باشد و متن ها موارد مورد نیاز را به کاربر یا end point مقابل خود ارسال کند، که میزان دسترسی ها و ارتباطات هر فرد با افراد دیگر نیز توسط سرویس های  امنیتی کنترل می گردد.

 

ـ Computing سرور:

این سرور برای انجام پردازش و محاسبه استفاده می گردد، به این صورت که در زمانی که پردازنده های یک کامپیوتر برای پروسه یا کاربری خاصی کافی نمی باشند، می توان با اتصال این کامپیوتر به یک سرور دیگر از پردازنده های سرور نیز در کنار پردازنده های کامپیوتر کاربر استفاده نمود.

 

ـ Mail سرور:

این سرورها همانطور که از نامشون پیداست برای ارسال ایمیل استفاده می شوند. به این صورت که بر روی سرور یک سرویس ارسال ایمیل یا WebMail قرار می گیرد و خدمات و تراکنش های ارسال ایمیل از طریق آن سرور انجام می گردد.

 

سیستم عامل سرور و انواع آن:

سرور ها دارای نرم افزار و سیستم عامل های مختص به خود هستند که بر روی این کامپیوتر ها نصب می شود. از این جمله سیستم‌ عامل‌‌ سرور می توان به سیستم عامل های های مختلف Linux و Windows Server اشاره کرد. به همین دلیل در هنگام نصب سیستم عامل سرور باید به کاربرد سرور و نرم افزار هایی که بر روی آن نصب شده است توجه داشت. از جمله این سیستم عامل ها می توان به: 

ـ لینوکس: پر استفاده ترین سیستم عامل در دنیای میزبانی وب به حساب می آید و از دلایل آن می توان به رایگان بودن و متن باز بودن آن اشاره کرد. این حالت باعث می شود که ارتقای نرم افزاری و کارهای مدیریتی به سادگی و بدون نیاز به موارد اضافی انجام شود. و تمامی توزیعات لینکوس مانند CentOS، Fedora Core و Debian را شامل می شود.

 

ـ ویندوز: مطمئنا اکثراً با این سیستم عامل آشنایی دارید و با یک رابط گرافیکی رو به رو هستید که شباهت زیادی به کامپیوتر خانه تان دارد. اگر شما پروژه ای دارید که آن را با استفاده از تکنولوژی ASP.NET نوشته اید شما نیاز دارید برای اجرای آن از ویندوز سرور استفاده کنید. تمامی ورژن های مختلف ویندوز مانند windows 7 , 8 , 10 وwindows server  را شامل می شود .

تفاوت میان Workstation، سرور و PC:

ـ PC و یا کامپیوترهای شخصی: نوعی از سیستم است که برای استفاده فردی ساخته شده و کاربردهای فراوانی دارد. آنها نسبت به Workstation ها و سرورها بسیار ابتدایی بوده و تنها برای برخی نیازهای ابتدایی مورد استفاده قرار می گیرند.

ـ Workstation یا ایستگاه کاری: ایستگاه کاری و یا Workstation به رایانه ای گفته می شود که برای استفاده فردی ساخته شده و نسبت به کامپیوترهای شخصی عملکرد بالاتری دارند.

ـ سرورها: سرور ها سخت افزارهای بسیار قدرتمندی بوده که از قطعات سخت ‌افزاری خاصی تشکیل شده ‌است که دارای بالاترین پردازش و عملکرد می باشند. این دستگاه های بسیار قدرتمند می توانند پاسخگوی درخواست‌های متعدد کاربران، باشند.

 

تفاوت میان Workstation، سرور و PC را از چند منظر بررسی خواهیم کرد:

ـ از لحاظ قدرت:

به طور کلی قدرت ایستگاه های کاری از PC ها و قدرت سرورها از Workstation بالاتر می باشد. لازم به ذکر است اگر سیستمی با قدرت کافی انتخاب نکنید، بهره‌وری و تولید و خلاقیت و رضایت کارمند و کاربر را محدودخواهید کرد. ابتدا لازم است نیازهای کاربر شناسایی گردد و همچنین نرم افزارهایی که ممکن است در طول کار به آنها نیاز داشته باشد. پس از آن با توجه به نیازهای کاربر سیستم مورد نیاز خریداری گردد.

 

ـ از لحاظ قیمت:

در حالت ایده آل سیستمی که دارای قیمت مناسب و بیشترین کارایی باشد، سیستم مناسبی است. اگر سیستمی بیش از نیاز خود خریداری کنید باید بیشتر هم هزینه نمایید. به طور کلی قیمت Workstation ها از PC بیشتر بوده و از سرورها کمتر است. همیشه گران بودن نشانه خوبی نیست زیرا استفاده از یک ایستگاه کاری برای کاربری که اصلا به قابلیت های آن احتیاجی ندارد کاری بیهوده است و یا حتی می تواند کار آن را سخت نماید.

 

ـ از لحاظ ظاهری:

از لحظ ظاهری PC ها و Workstation ها به یکدیگر بسیار شباهت داشته اما سرورها بسیار تفاوت دارند.

امنیت در سرورها:

در حال حاضر امنیت در سرور لینوکس و امنیت سرور ویندوز بیشتر مورد بحث و استفاده است. این دو سیستم عامل دارای ساختار و نحوه کارکرد کاملا متفاوتی بوده و تنها در برخی موارد وجه اشتراک دارند. در سرور لینوکس، معمولا سرور با سیستم عامل minimal تحویل داده می شود که البته با نیاز کاربر برای سرویس دهی در وب کاملاً مناسب است.

خدمات امنیتی در سازمان ها و ارگان ها باید همگام با تغییرات در عصر جدید به روز رسانی شود. خدمات امنیت اطلاعات مجموعه‌ای است از سرویس های امنیتی که گستره بزرگی از نیازهای اطلاعاتی و امنیتی سرور های شرکت‌ها و سازمان‌ها را در بر می‌گیرد. انتشار نرم افزارهای جاسوسی و مخرب توسط عوامل داخلی و خارجی یا نشت اطلاعات حیاتی توسط این عوامل می تواند نمونه ای از این تهدیدات باشد. 

حالا راهکارهای ایجاد امنیت در سرور شامل:

 

1ـ تست نفوذ پذیری:

تست نفوذ (penetration test) یک روش سیستماتیک و برنامه ریزی شده است که آسیب پذیری ها و حفره های امنیتی سرور، شبکه و منابع و برنامه های متصل به آن را چک می کند. این سرویس که در دسته اول قرار می‌گیرد حملات هکرها بر روی اهداف مورد نظر را شبیه سازی کرده و پس از تشخیص حفره‌های امنیتی راهکارهای مناسب برای امن نمودن آنها ارائه می‌کند. تست شفاف،تست جعبه سیاه،تست جعبه خاکستری از انواع تست های نفوذ می باشند.

 

2ـ راه اندازی SIM:

یکی از راهکارهای کلیدی برای حفظ امنیت یک سازمان، استفاده از محصولاتی هستند که SIM یا Security Information Management نام دارند. این سیستم نرم افزاری است که تمامی لاگ‌های سیستم های مختلف را جمع آوری کرده و در صورت تشخیص یک رفتار غیر منتظره و یا اصطلاحا یک Bad Behavior در لاگ‌های سیستم عکس العمل نشان می‌دهد.

 

3ـ راه اندازی IDS/IPS:

IDS/IPS سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ ترافیک موجود در شبکه را با جزئیات بیشتری نسبت به فایروال تحلیل می‌کنند. ابزارهای IDS و IPS ترافیک را بررسی و هر بسته‌ی اطلاعات را با پایگاه داده‌ای از مشخصات حملات شناخته شده مقایسه می‌کنند.

 

4ـ نصب و راه اندازی FIREWALL:

فایروال های نرم افزاری بر روی سیستم عامل ها نصب شده و ترافیک ورودی و خروجی به شبکه یا سیستم عامل را کنترل می کنند. اینگونه فایروال های بیشتر مصارف خانگی، سازمان ها و شرکت های کوچک و متوسط را به خود اختصاص داده اند.

 

5ـ مدیریت حفره های امنیتی:

نرم افزارهای مدیریت سبب به روز رسانی و رفع حفره های امنیتی که موجب صرفه جویی در زمان و هزینه و پهنای باند شبکه های کوچک و بزرگ شده و در کمترین زمان ممکن به ارائه گزارش امنیتی سیستم های داخل شبکه و به روزرسانی آنها می پردازند.

 

6ـ جلوگیری از حملات سیملینک:

سیملینک امکانی است که توسط آن می توان ارجاعی از یک فایل یا دایرکتوری را در مسیر دیگری ایجاد کرد. برای مثال فایل test.php در مسیر home/test قرار دارد. اگر بخواهیم فایل test.php در مسیر دیگری برای مثال home/sample نیز قابل مشاهده، اجرا و حتی ویرایش باشد می توان از symlink استفاده کرد. این امکان در بسیاری از سیستم عامل ها پشتیبانی می شود اما نام و عملکرد آنها با هم متفاوت است.

 

7ـ امنیت در سطح سخت افزار:

جالب است بدانید که امنیت در سطح سخت افزار، بسیار قابل اعتماد تر از امنیت نرم افزاری است. تراشه های رمز گذاری شده، سامانه های تشخیص بیومتریک و…بسیار دقیق تر از Fire Wall ها، سیستم های ضد ویروس و سیستم های احراز هویت عمل می کنند.

انواع سرور از لحاظ برند:

سرورها در انواع و برندهای مختلفی در بازار موجود هستند اما شاید انتخاب از میان آنها کمی دشوار باشد. از جمله برندهای معروف در زمینه تولید سرور DELL، HPE و Cisco هستند. اما حال این سوال پیش می آید که شما از میان سرورهای DELL، HPE و Cisco کدام را برای دیتا سنتر خود انتخاب می کنید؟

ـ سرور سیسکو: اگرچه سرورهای Cisco در میان سرورها از محبوبیتی برخوردار نمی باشند اما هنوز هم می توانیم از خانواده سرورهای Cisco UCS به مزایایی دست یابیم. از جمله سرورهای سیسکو می توان به سرورهای Blade UCS B-Series، سرورهای رک UCS Series C، سرورهای ذخیره سازی UCS-S و UCS E-Series Blade Server for router ISR اشاره کرد.

ـ سرور اچ پی: جزء محبوب ترین سرورها به حساب می آیند و انواع مختلفی دارند که شامل DL و ML، Apolo، BL به حساب می آید.

ـ سرور Dell: این سرورها نیز تا حدی محبوبیت دارند از جمله این سرورها می توان به سرورهای PowerEdge Tower و سرورهای PowerEdge Rack اشاره کرد.

 

از لحاظ قیمت سرور Dell پایین تر از سرور HPE می باشد. و از طرفی دیگر سرورهای سیسکو به دلیل آنکه در ایران کمتر استفاده می شوند از قیمت بالاتری برخوردار هستند.

عوامل مهم در خرید سرور:

10 نکته اصلی که هنگام خرید یک سرور حتما باید در نظر داشته باشید شامل:

1ـ داریورها:

یکی از اولین مواردی که قبل از تصمیم گیری در مورد خرید باید در نظر بگیرید این است که آیا سرور مورد نیاز شما پشتیبانی درایور لازم را ارائه می دهد. اگر سرور شما Dell و یا HP نباشد نباید با درایورهای ویندوزی مشکل داشته باشید. با این حال، درایورهای سروهای Linux ممکن است به آسانی در دسترس نباشند. حتما این عامل را در نظر داشته باشید و بدون در نظر گرفتن آن اقدام به خرید نکنید.

 

2ـ Redundancy:

هنگام خرید سرور حتما این نکته را در نظر داشته باشید تا بتوانید سرور را متناسب باز نیاز خود پیکربندی نمایید. برای مثال برخی از سرورها به شما این امکان را می دهند تا حافظه مورد نیاز خود را نصب نمایید. در حالی که برخی دیگر ممکن است دارای یک شکاف اضافی باشند که می توانید از آن جهت نصب یک ماژول حافظه یدکی استفاده کنید. به این ترتیب می توانید هنگامی که یک حافظه دچار اختلال در عملکرد شود از حافظه یدکی کمک بگیرید.

 

3ـ قابلیت Hot-swappable:

این قابلیت سبب می شود بدون خاموش کردن سرور برخی از اجزای آن را تعویض نمایید. برای مثال سرورهایی هستند که در رابطه با برخی اجزا مانند رم سرور از این قابلیت پشتیبانی می کنند و می توانید رم آنها را در زمان روشن بودن دستگاه تعویض نمایید.

 

4ـ Form factor:

اگر می خواهید سرور خریداری شده خود را درون رک قرار دهید، هنگام خرید اندازه سرور و رک را در نظر بگیرید زیرا هنگام قرار گرفتن آن در رک باید از فضای کافی جهت تبادل جریان هوا، برخوردار باشد. توجه داشته باشید که سرورهای 2U و 4U نسبت به سرور 1U به فضای رک بیشتری نیاز دارند.

 

5ـ تخمل خطای رم:

نکته دیگری که درهنگام خرید سرور جدید باید در نظر داشت، پشتیبانی از فناوری های حافظه تحمل پذیر خطا ، مانند خطای تصحیح کد (ECC) است. حافظه ECC می تواند خطاهای حافظه تک بیتی را بطور پویا تصحیح کند. حافظه ECC همچنین می تواند خطاهای دو بیتی را تشخیص دهد اما نمی توانید آنها را تصحیح نماید.

 

6ـ Storage:

سرورها از نظر حافظه بسیار متفاوت هستند. اگرچه اکثر سرورهای موجود در بازار امکان استفاده از دو هارد داخلی را دارند، اما در بین آنها استثنائاتی نیز وجود دارد. برخی از سرورها هیچگونه حافظه داخلی ندارند و در عوض دارای یک SAN بوت هستند.اما از طرف دیگر برخی سرورها از تعداد زیادی از حافظه های داخلی پشتیبانی می کنند.

 

7ـ CPU support:

در این مرحله می بایست معماری CPU را در نظر بگیرید. امروزه بسیاری از سرورهای موجود در بازار دارای چندین سوکت جهت پشتیبانی از انواع مختلف پردازنده هستند. معمولا مدیران شبکه هنگام خرید سرور، نیاز فعلی خود را در نظر می گیرند. اما چقدر خوب است که نیاز آینده خود را پیش بینی کرده و بر طبق آن CPU و سرور مورد نیاز خود را خریداری نمایند.

 

8ـ Connectivity:

هر کدام از سرورهای موجود در بازار دارای یک شبکه داخلی هستند. با این حال اگر سرور به عنوان سرور میزبان عمل نماید اتصال آن به شبکه بسیار مهم می باشد. Clustering و مجازی سازی به طور معمول به آداپتورهای شبکه بیشتری نیاز دارد تا یک سرور مستقل. در این حالت یک سرور احتمالاً به طور پیش فرض دارای تعداد کافی آداپتور نخواهد بود اما باید مطمئن شویم که سرور ظرفیت اضافه کردن تعداد کافی آداپتور مورد نیاز را در خود داشته باشد.

 

9ـ ظرفیت حافظه:

اگر قصد دارید از سرور جدید خود به عنوان میزبان مجازی سازی استفاده کنید، حافظه سرور از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. حافظه مهمترین منبع در یک محیط سرور مجازی است ، بنابراین شما باید اطمینان حاصل کنید که سرور شامل حافظه کافی برای پشتیبانی از تمام سیستم عامل های مهمان بدون آنکه کمبودی در حافظه احساس شود را دارد.

 

10ـ قابلیت مدیریت:

اگر تعداد کمی سرور در دیتاسنتر خود دارید حتما اطمینان حاصل نمایید که سرورهای شما از قابلیت مدیریت سخت افزاری و نرم افزاری به خوبی پشتیبانی می نماید. بسیاری از سرورهای موجود در بازار از IPMI پروتکل های مدیریت استاندارد پشتیبانی می کنند. اما ابزارهای مدیریت نرم افزار، معمولاً اختصاصی هستند به طوری که نرم افزار مدیریتی یک سرور با سرور دیگر متفاوت است.

سرور اچ پی و انواع آن:

همانطور که گفته شد سرورهای اچ پی در میان سایر برندها از محبوبیت بیشتری برخوردار هستند. این سرورها انواع مختلفی هستند که شامل:

1ـ خانواده HP ProLiant BL:

سرورهای BL برای همه‌ی شرکت، در مقیاس بزرگ، متوسط و کوچک مناسب هستند. این سرورها به صورت تیغه ای قرار می گیرند. قرار گرفتن آنها به صورت تیغه ای سبب شده است که تعداد سرور بیشتری درون رک جای گیرد. از طرفی سادگی مدیریت، قابليت انعطاف بالا و ساختار متفاوت، موجب كاهش هزينه های ديتا سنترها و بالا رفتن كيفيت سرويس دهی شده است. قرار گیری سرورها درون تیغه ها بین 8 تا 16 عدد می باشد. 

2ـ خانواده HP ProLiant DL:

سرورهای HP ProLiant DL به عنوان پر فروش ترین سرورها در ایران به شمار رفته و جهت استفاده درون رک قرار می گیرند. از قابلیت های این سرورها قابلیت انعطاف و مدیریت پذیری بالا می باشد. از جمله سرورهای سری DL می توان به  مدلهای سری DL700 ،DL500 ،DL300 ،DL100 و DL900 اشاره نمود. لازم به ذکر است که  سری DL360 و DL380 به عنوان پر فروش ترین سرورها در ایران می باشند.

 

3ـ خانواده HP ProLiant ML:

سرورهای HP ProLiant ML انعطاف پذیر و قابل ارتقاء می باشد و برای دفاتری که دارای شعب مختلف هستند مناسب می باشند. سرورهای اچ پی ML به صورت قفسه ای هستند. به عبارتی قابلیت این سرورها در مقایسه با سرورهای سری DL هیچ کم و کاستی ندارند و علاوه برآن مزیت های بیشتری نیز مانند عدم وابستگی آنها به رک را دارا می باشند. البته اگر تمایل داشته باشید می توانید آن را در رک جای دهید. از جمله این سرورها می توان به سری ML100 و ML300 اشاره کرد.

 

4ـ خانواده HP ProLiant SL:

سرورهای HP ProLiant SL برای محیط هایی در مقیاس بزرگ طراحی شده اند. این مدل از سرورها برای میزبانی وب، خدمات ابری و برای شرکت هایی با محاسبات بالا مناسب می باشد. خانواده سرورهای SL امکان استقرار و پردازش سریع و هزینه عملیاتی پایین تر را فراهم می آورد.

منبع : سرور چيست و کاربرد آن در شبکه 

:: بازدید از این مطلب : 666

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

 

یکی از مشکلات رایج در هارد دیسک‌ها و SSD ها بدسکتور است. اگر دوست دارید تا در رابطه با این مشکل و روش های برطرف کردن آن بدانید پس با ما همراه باشید.

 

Bad Sector چیست؟

به طور کلی فضای هارددیسک ها از تعداد زیادی سکتور یا بخش با حجم 4 کیلو بایت تشکیل شده و هنگامی که یکی از این بخش ها یا سکتورها آسیب ببیند، درواقع بدسکتور ایجاد می شود. می توان گفت یکی از دلایل اصلی کند شدن هاردها بدسکتور است و زمانی که این مشکل بیش از حد زیاد شود خود نرم افزار هارد دستور توقف عملکرد دستگاه را داده و درواقع Crash می کند و هارد دیگر توسط سیستم شناسایی نمی شود.

هنگامی بدستکور رخ می دهد ممکن است کلیه دیتاهای شما از بین برود پس بهتر است، همیشه از کلیه اطلاعات خود یک Back up داشته باشید، اگر با روش های بکاپ گیری آشنایی ندارید حتما به مقاله انواع روشهای بکاپ (Backup) گیری از اطلاعات سری بزنید.

 

انواع بدسکتور:

بد سکتورها دو نوع دارند یکی بر اثر صدمات فیزیکی ایجاد می شود، ممکن است هد هارددیسک با سطح هارد اتصال برقرار کرده و هارد صدمه دیده باشد، نفود گرد و غبار نیز به داخل هارد می‌تواند منجر به بدسکتور شود، ممکن است فلش مموری سالید درایو فرسوده شده و دچار بدسکتور شود و یا اینکه صدمات فیزیکی باعث بدسکتور این مدل هارد گردد، که قابل ترمیم نیست و دیگری بر اساس مشکلات نرم افزاری ایجاد می شود که قابل ترمیم است. حالا در ادامه کامل تر در مورد انواع بدسکتور صحبت می کنیم.

 

بدسکتور فیزیکی چیست و دلایل ایجاد آن؟

همانطور که گفته شد در بدسکتور فیزیکی، کلاستر هارد به صورت فیزیکی آسیب دیده است که قابل ترمیم نیست. رایج‌ترین دلایل ایجاد بدسکتور فیزکی عبارت است از:

1. آسیب فیزیکی
2. ممکن است هارد در هنگام تولید در کارخانه دچار بدسکتور شده باشد.
3. ایراد در قطعات مثل بورد و هد و پلیت
4. تماس هد هارد با پلاتر
5. نفود گرد و غبار نیز به داخل هارد
6. استفاده زیاد از هارد و تعداد دفعات بالای خواندن و نوشتن

 

بدسکتور منطقی چیست و دلایل ایجاد آن؟

در بدسکتور منطقی یا نرم افزاری، کلاستر هارد به درستی کار نمی‌کند. در واقع سیستم عامل برای خواندن دیتا از آن سکتور ناکام است و می‌فهمد که error correcting code (ECC) با محتواهای سکتور سازگار نیست. البته این مشکلات با بروز صداهای ناهنجاری از هارد نمایان می شود. دلایل ایجاد بدسکتور منطقی عبارت است از:

1. خاموشی ناگهانی کامپیوتر به دلیل قطع برق یا جدا شدن کابل
2. سکتورهای هارد که دیتا دارند با ECC یکسان نیست.
3. آلوده شدن به ویروس و بدافزار

 

تست بدسکتور هارد:

روش هایی وجود دارد که می توان با استفاده از آن بدسکتور در هارد را تشخیص داد. برای مثال یکی از این ابزارها ChecK Disk نام دارد که یک ابزار داخلی ویندوز است. عملکرد این ابزار به این صورت است که هارد را اسکن کرده و سپس بدسکتور فیزیکی را در صورت وجود علامت می زند و بدسکتور منطقی را تعمیر می کند. این ابزار هنگام بالا آمدن ویندوز در کامیپوتر ها اجرا می شود، اما شما هم می توانید آن را به صورت دستی اجرا کنید.

لازم به ذکر است که اجرای این برنامه هر چند وقت یکبار توصیه می شود، زیرا در این حالت شما می توانید خطاهای هارد خود را بررسی کرده و در زمان مناسب از خرابی کامل آن جلوگیری نمایید.

دو روش برای تست بدسکتور هارد وجود دارد:

ـ Check Disk

ـ HDD Regenerator

 

آموزش ابزار ChecK Disk :

کلیه ویندوزها دارای ابزار Check Disk هستند که عمکرد همگی یکسان و تنها ممکنه ظاهر متفاوتی داشته باشند. توجه کنید که این روش برای رفع بد سکتور هارد اکسترنال و رفع بد سکتور فلش هم استفاده می‌شود. حالا ما قصد داریم کار با این ابزار را در ویندوز 10 به شما نشان دهیم.

1ـ ابتدا بر روی درایو مورد نظر خود راست کلیک کرده و بر روی Properties کلیک کنید.

2ـ وارد قسمت Tools شوید.

3ـ در این مرحله می بایست بر روی Check کلیک کنید. اگر هارد شما نیاز به اسکن نداشته باشد پنجره جدیدی برای شما باز می شود که اعلام می کند نیازی نیست اما اگر باز هم می خواهید کار را ادامه دهید بر روی اسکن کلیک کنید.

 

آموزش ابزار HDD Regenerator:

نرم افزار HDD regenerator یک نرم افزار رایگان برای تشخیص خطاهای مغناطیسی است که می تواند بدسکتورها را رفع نماید. این نرم افزار برای فایل سیستم‌های FAT و NTFS و … استفاده می‌شود.

 

1ـ ابتدا برنامه را دانلود کنید.

2ـ آن را بر روی سیستم خود نصب کرده و برنامه را اجرا کنید.

3ـ  در اینجا می خوایم اسکن درایو را با ساخت bootable USB flash drive انجام دهیم.

4ـ پنجره زیر باز می شود که باید بر روی Reset Flash Size کلیک کنید و بعد از OK را بزنید.

*توجه کنید که این کار باعث می‌شود تمام دیتای موجود روی فلش پاک شود پس حتما از اطلاعات این فلش بکاپ بگیرید.

 

5ـ با انتخاب گزینه yes سیستم ری استارت می‌شود.

6ـ برای اینکه سیستم از USB بوت شود باید در بایوس سیستم، Boot Priority Order را تغییر دهید.

۷- پس از اینکه سیستم بوت شد، درایوی که می‌خواهید اسکن کنید را انتخاب کنید و اینتر بزنید.

 

۸- ما در اینجا گزینه 2 را انتخاب می کنیم.

 

10- مدت زمانی این اسکن و ریکاوری طول می کشد پس صبور باشید.

 

11ـ در اینجا کار اسکن و ریکاوری به پایان رسید.

 

آموزش نرم افزار VictoriaHDD:

نرم‌افزار دیگری به نام VictoriaHDD همانند HDD Regenerator کار اسکن و اصلاح خطا را در هاردها انجام می دهد اما این نرم افزار کمی پیچیده تر است و برای استفاده از این روش شما به یک فلش قابل بوت با Victoria دارید. این کار را به راحتی از طریق ابزار WinSetupFromUSB درست می شود.

برای دانلود از یک فلش، شما باید تنظیمات BIOS را کمی تغییر دهید:

1. به بخش BIOS بروید و در قسمت“Main” آن گزینه “SATA Mode” را انتخاب کرده و مقدار “IDE” را به آن اختصاص دهید.
2. پس از اعمال تغییرات شما باید آنها را دخیره کرده و کامپیوتر را راه اندازی مجدد کنید. در اکثر BIOS ها شما باید کیلد F10 را فشرده و تغییرات خود را تایید کنید.

 

جهت تعمیر ابزار بدسکتور:

1. با استفاده از ابزار ذکر شده، فلش را بوت کنید.
2. هنگامی که دانلود کامل شد یک هارد و یک پورت را انتخاب کنید (دکمه P را روی صفحه کلید بفشارید) و روی Ext کلیک کنید. PCI SATA برای SATA و IDE برای هارد دیسک با اتصال رابط متناظر.
3. دکمه F4 را بزنید تا حالت BB فعال شود (توجه! 256 سکتور را پاک کنید).
4. وقتی این کار انجام شد. فرآیند را در حالت BB تکرار کنید: در نظر داشته باشید که سکتور REMAP کلاسیک، جز بخش هایی است که نمی تواند تعمیر شود، بنابراین به بخش پشتیبان منتقل می شود و موجب افزایش عملکرد هارد دیسک می گردد.

پس از انجام مراحل Victoria به قسمت My computer بروید و “Properties، Tools، Check،  Scan drive” را در پارتیشن های هارد اعمال نمایید.

منبع : بدسکتور چيست و چگونه مي توان آن را برطرف کرد؟

:: بازدید از این مطلب : 597

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

 

شبکه Zero Trust Network چیست؟

:: بازدید از این مطلب : 623

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

 

شبکه Zero Trust Network چیست؟

شبکه Zero Trust Network یا شبکه ZTN یک مدل مدیریت امنیت و کنترل شبکه به شمار می رود که در آن همانطور که از نام آن پیداست میزان اعتماد به صفر می رسد. به این معنی که در این مدل هیچ ماشین، سرویس و یا شخصی معتبر نبوده و در تمام مراحل و از هر جایی (داخل شبکه سازمانی، DMZ، بیرون شبکه سازمانی) کاربران و دستگاه ها باید احراز و تأیید هویت شوند و دسترسی آنها به صورت کاملا محدود و تنها بر حسب نیاز تعریف خواهد شد.

به طور کلی مفهوم شبکه Zero Trust Network این است که در دنیای سایبری هیچ کس و هیچ چیز قابل اعتماد نیست. این راهبرد اولین بار در سال 2010 توسط جان کیندرواگ، که در آن زمان تحلیلگر اصلی شرکت تحقیقات فارستر بود، معرفی گردید. چند سال بعد گوگل اعلام کرد که در شبکه خود Zero Trust را پیاده سازی کرده‌ که منجر به رواج آن در جامعه فناوری شده ‌است.

در مدل های مدیریت امنیت سنتی، شبکه به دو بخش بیرون و داخل تقسیم می شده که در آن شبکه بیرون نا امن و غیر قابل اعتماد بوده است. در این مدل ها کابران شبکه داخلی کاملا صادق و مسئولیت پذیر و قابل اعتماد هستند اما از آنکه 80% آسیب ها در شبکه از طریق سوء استفاده افراد با دسترسی های ممتاز کاربران اتفاق افتاده است به همین دلیل شبکه ZTN شکل گرفت که دقیقا اعتماد را نقطه ضعف می داند.

یک اشتباه رایج این است که برخی فکر می‌کنند عدم اعتماد (ZTN) به معنای آن است که شبکه‌ را به گونه‌ای طراحی کنیم که قابل اعتماد باشد در حالی که این راهبرد دقیقا به منظور از بین بردن این اعتماد کاذب معرفی شده است.

 

اساس مدل امنیتی Zero Trust:

ـ به حداقل رساندن اعتماد

ـ دادن کمترین دسترسی ممکن به کاربران: یعنی تا حد ممکن از دادن دسترسی حتما به کاربران ممتاز هم خودداری گردد. در واقع هیچ کاربر یا ماشینی نباید بصورت اتوماتیک در شبکه trust شده باشد و همانطور که قبل اشاره شد می بایست “حداقل سطح دسترسی” یا اصطلاحاً Least Privileged Security را برای آنها در نظر بگیریم.

ـ بخش بندی شبکه 

ـ مانیتورینگ کلیه فعالیت های شبکه و همچنین مراقبت از فعالیت های مشکوک

ـ هر دستگاه، کاربر یا جریان شبکه ای می بایست authenticate و authorize شود.

ـ آماده لازم جهت برخورد با هر خطری در شبکه در هر زمان

 

مراحل پیاده سازی شبکه Zero Trust Network:

 

1. سطح محافظت شونده یا Protect surface:

سطح محافظت شونده به واحد‌های کوچک از حساس ترین و با ارزش ترین المان‌های شبکه گفته می‌شود که شامل: داده (Data)، دارایی‌ (Assets)، برنامه‌های‌کاربردی (Applications) و سرویس‌ها (Services) شده که به اختصار DAAS خوانده می‌شوند.

همانطور که گفته شد DAAS شامل: 

• Data: شامل اطلاعات کارت اعتباری (PCI)، اطلاعات محافظت شده (PHI)، اطلاعات شخصی (PII) و مالکیت معنوی (IP)
• Applications: شامل برنامه ها و نرم افزارهای سفارشی
• Assets: کنترل های SCADA ، پایانه های point-of-sale، تجهیزات پزشکی، دارایی های تولیدی و دستگاه های اینترنت اشیا
• خدمات: DNS ، DHCP و Active Directory

 

2. نقشه جریان داده یا Transaction flow:

در معماری عدم اعتماد (ZTN) فقط ورود به سیستم مهم نیست بلکه استفاده از داده و مسیر حرکت آن در طول شبکه و یا به خارج از شبکه نیز در طول فعالیت کاربر باید مورد بررسی قرار بگیرد.

3. طراحی معماری مبتنی بر عدم اعتماد یا Zero Trust architecture:

هنگامی که رابطه بین DAAS، زیرساخت، سرویس‌ها و کاربران را درک کردید باید لایه‌ای ‌محافظتی را اطراف سطح محافظت شونده(Protect surface) و تا جای ممکن نزدیک به آن‌ها قرار دهید. برای ایجاد این لایه محافظتی و اطمینان از اینکه فقط ترافیک مجاز یا برنامه‌های قانونی به سطح محافظت شونده دسترسی دارند می‌توان از فایروال‌ها نسل جدید (next generation firewall)، استفاده کنید.

4.  ایجاد خط‌مشی‌های عدم اعتماد یا Zero Trust policy:

فایروال‌های نسل جدید شفافیت بالایی بر روی ترافیک عبوری داشته و این امکان را به شما می‌دهند که بر اساس روش کیپلینگ (Kipling) لایه‌های مختلف نظارت و کنترل دسترسی مبتنی بر خط مشی را اعمال کنید. از جمله این سوالات شامل:

• Who: چه کسی باید به یک منبع دسترسی داشته باشد؟
• What: از چه برنامه ای برای دسترسی به منابع داخلی استفاده می شود؟
• When: چه زمانی به منابع دسترسی پیدا می شود؟
• Where: مقصد بسته کجاست؟
• Why: چرا این بسته سعی می کند به این منبع در سطح محافظت دسترسی پیدا کند؟
• How: چگونه بسته از طریق یک برنامه خاص به سطح محافظ دسترسی پیدا می کند؟

 

۵. نظارت و اصلاح دائم یا Monitor and maintain:

در مدل شبکه Zero Trust NetworkN باید، باید نظارت دقیقی بر روی فعالیت و روابط بین کاربران، دستگاه‌ها، شبکه‌ها برنامه‌های کابردی و داده‌ها داشته باشید.

 

Zero Trust Network Access یا ZTNA چیست؟

Zero Trust Network Access (ZTNA) اصلی ترین فناوری است که سازمان ها را قادر می سازد تا امنیت Zero Trust را پیاده سازی کنند. این فناوری بیشتر زیرساخت ها و خدمات را پنهان می کند و ارتباطات رمزگذاری شده یک به یک بین دستگاه ها و منابع مورد نیاز آنها را ایجاد می کند.

منبع : https://mrshabake.com/zero-trust-network/

:: بازدید از این مطلب : 592

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

:: بازدید از این مطلب : 607

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

پروتکل DHCP چیست؟

پروتکل پیکربندی میزبان پویا یا پروتکل DHCP یک پروتکل مدیریت شبکه است که برای خودکارسازی مراحل پیکربندی دستگاه ها در شبکه های IP استفاده می شود، و به آن ها این امکان را می دهد تا از خدمات شبکه مانند DNS ،NTP و هرگونه پروتکل ارتباطی مبتنی بر UDP یا TCP استفاده کنند. یک سرور DHCP به طور خودکار آدرس IP و سایر اطلاعات را به هر میزبان (Host) در شبکه اختصاص می دهد تا بتوانند با نقاط پایانی دیگر (endpoints) به طور موثر ارتباط برقرار کنند.

علاوه بر آدرس آی پی، DHCP همچنین Subnet Mask ،default gateway ،DNS و سایر پارامترهای پیکربندی مربوط را اختصاص می دهد. RFC 2131 و 2132، DHCP را به عنوان نیروی مهندسی اینترنت (IETF) تعریف می کند. پروتکل DHCP استانداردی بر اساس پروتکل BOOTP است.

توانایی شبکه کردن سریع و آسان دستگاه ها بسیار مهم است و اگرچه چندین دهه است که وجود دارد، DHCP یک روش اساسی برای اطمینان از اینکه دستگاه ها می توانند به شبکه ها بپیوندند و به درستی پیکربندی شوند، می باشد. پروتکل DHCP تا حد زیادی خطاهایی را که هنگام اختصاص آدرس IP به صورت دستی ایجاد می شود ، کاهش می دهد و می تواند با محدود کردن مدت زمانی که یک دستگاه می تواند آدرس IP فردی را حفظ کند، آدرس های IP را گسترش دهد.

 

DHCP مدیریت آدرس IP را ساده می کند:

دلیل اصلی مورد نیاز پروتکل DHCP ساده سازی مدیریت آدرس های IP در شبکه ها است. هیچ دو میزبان نمی توانند آدرس IP یکسانی داشته باشند و پیکربندی دستی آنها احتمالاً منجر به خطا می شود. حتی در شبکه های کوچک، تعیین آدرس های IP به صورت دستی می تواند گیج کننده باشد، به ویژه در دستگاه های تلفن همراه که به طور غیر دائمی به آدرس IP نیاز دارند. خودکارسازی این فرآیند زندگی را برای کاربران و سرپرست شبکه آسانتر می کند.

 

اجزای DHCP:

هنگام کار با DHCP ، درک همه اجزا مهم است. در زیر لیستی از آنها و کارهایی که انجام می دهند آورده شده است:

 

ـ Server DHCP: دستگاهی شبکه ای که سرویس DCHP را اجرا می کند و آدرس های IP و اطلاعات پیکربندی مربوطه را در خود نگه می دارد که معمولاً سرور یا روتر است ، اما می تواند هر چیزی باشد که به عنوان میزبان عمل می کند ، مانند دستگاه SD-WAN.

 

ـ DHCP Client: نقطه پایانی است که اطلاعات پیکربندی را از سرور DHCP دریافت می کند. این می تواند یک کامپیوتر ، دستگاه تلفن همراه ، آی پی فون یا هر چیز دیگری باشد که به اتصال به شبکه نیاز دارد. اکثر آنها پیکربندی شده اند تا اطلاعات DHCP را به طور پیش فرض دریافت کنند.

 

ـ IP address pool: طیف وسیعی از آدرس هایی که برای سرویس گیرندگان DHCP در دسترس است. آدرس ها معمولاً به صورت متوالی از پایین به بالاترین تقسیم می شوند.

 

ـ Subnet: شبکه های IP را می توان به بخشهایی تقسیم کرد که تحت Subnet ها شناخته می شوند. زیر Subnet ها به مدیریت شبکه ها کمک می کنند.

 

ـ Lease: مدت زمانی است که یک DHCP Client اطلاعات آدرس IP را در اختیار دارد. وقتی قرارداد  منقضی می شود، کلاینت باید آن را تمدید کند.

 

ـ DHCP Relay: روتر یا میزبانی که پیامهای کلاینت را که در شبکه پخش می شود، گوش می دهد و سپس آنها را به Server DHCP ارسال می کند. سپس سرور پاسخ ها را به DHCP Relay ارسال می کند و آنها را به سرویس گیرنده منتقل می کند. از ان می توان برای متمرکز کردن سرورهای DHCP به جای داشتن یک سرور در هر Subnet استفاده کرد.

 

نحوه ی پیکربندی داده ها توسط Server DHCP و مقادیر کلیدی آن:

جریان اصلی این است که یک سرور DHCP داده های پیکربندی را بر اساس سیاست ادمین شبکه، به یک کلاینت که درخواست IP کرده است ارسال می کند. پارامترهای رایج شبکه (که گاهی اوقات به عنوان ” DHCP Options ” نیز نامیده می شوند) شامل subnet mask، DNS ، Host name و Domain name است.

از آنجا که کلاینت درخواست کننده هنگام پیوستن به شبکه آدرس IP ندارد، درخواست را پخش (broadcast) می کند. بنابراین پروتکل در مراحل اولیه ارتباطات IP استفاده می شود. اگر از چنین پروتکل پویایی برای دریافت آدرس IP استفاده نشود ، کلاینت باید از آدرس IP از پیش تعیین شده ای استفاده کند که عموماً “آدرس IP استاتیک” نامیده می شود، که بصورت دستی پیکربندی شده است.

 

سرویس DHCP سه مقدار کلیدی را به ارمغان می آورد:

 1) وظایف عملیات کاهش می یابد: مدیر شبکه دیگر نیازی به پیکربندی دستی هر کلاینت قبل از استفاده از شبکه ندارد.

 2) برنامه آدرس دهی IP بهینه شده است: آدرس هایی که دیگر استفاده نمی شوند آزاد می شوند.

3) قابلیت جابجایی کاربر به راحتی مدیریت می شود: هنگام تغییر اکسس پوینت شبکه ، مدیر نیازی به پیکربندی مجدد کلاینت ندارد.

 

مدیریت DHCP Lease Time:

اطلاعات آدرس IP تعیین شده توسط پروتکل DHCP فقط برای مدت محدودی معتبر است و به عنوان Lease DHCP شناخته می شود. مدت اعتبار را DHCP Lease Time می نامند. هنگامی که قرارداد اجاره منقضی می شود، کلاینت دیگر نمی تواند از آدرس IP استفاده کند و مجبور است تمام ارتباطات خود را با شبکه IP متوقف کند مگر اینکه درخواست ” rent” را از طریق چرخه تمدید اجاره DHCP تمدید کند.

برای جلوگیری از تأثیرات عدم دسترسی سرور DHCP در پایان مدت اجاره، کلاینت به طور کلی شروع به تمدید اجاره خود در نیمه راه دوره می کند. این فرایند تجدید تخصیص آدرس IP قوی به دستگاه ها را تضمین می کند. هر دستگاهی که هنگام ورود به شبکه آدرس IPv4 را بخواهد و پاسخی دریافت نکند از automatic private internet protocol addressing (APIPA) برای انتخاب آدرس استفاده می کند. این آدرس ها در محدوده شبکه /16169.254.0.0 هستند.

 

در چه سناریو هایی از DHCP استفاده می شود:

چهار سناریوی کلیدی استفاده از پروتکل DHCP وجود دارد:

1. اتصال اولیه به کلاینت: کلاینت از سرور DHCP آدرس IP و سایر پارامترها را برای دسترسی به خدمات شبکه درخواست می کند.
2. IP Usage Extension: سرویس گیرنده با سرور DHCP ارتباط برقرار می کند تا استفاده از آدرس IP فعلی خود را ادامه دهد
3. اتصال به کلاینت بعد از ریستارت: کلاینت با سرور DHCP ارتباط برقرار می کند تا تأیید شود که می تواند از همان آدرس IP قبل از ریستارت استفاده کند.
4. قطع ارتباط با کلاینت: سرویس گیرنده از سرور DHCP درخواست می کند آدرس IP خود را آزاد کند.

 

مزایای سرورهای DHCP:

علاوه بر مدیریت ساده، استفاده از سرور DHCP مزایای دیگر را فراهم می کند. این شامل:

1ـ پیکربندی دقیق IP: پارامترهای پیکربندی آدرس IP باید دقیق باشد و خطاهای تایپوگرافی معمولا برای رفع مشکل بسیار دشوار است و استفاده از سرور DHCP این خطر را به حداقل می رساند.

2ـ کاهش IP address conflict: هر دستگاه متصل باید یک آدرس IP داشته باشد. با این حال، هر آدرس فقط می تواند یک بار استفاده شود و یک آدرس تکراری منجر به یک درگیری شود که در آن یک یا هر دو دستگاه را نمی توان متصل کرد. این اتفاق زمانی می افتد که آدرس ها به صورت دستی تعیین می شوند، به ویژه هنگامی که تعداد زیادی از endpoint ها وجود دارد که فقط به صورت دوره ای، مانند دستگاه های تلفن همراه متصل می شوند. استفاده از پروتکل DHCP تضمین می کند که هر آدرس تنها یک بار استفاده می شود.

3ـ اتوماسیون مدیریت آدرس IP: بدون DHCP، مدیران شبکه باید به صورت دستی به سیستم ها IP اختصاص داده و لغو کنند. پیگیری مداوم این که کدام دستگاه دارای چه آدرس IP ای است سخت و مشکل ساز است. DHCP اجازه می دهد تا این کار به طور خودکار و متمرکز انجام شود به طوری که متخصصان شبکه می توانند تمام سیستم ها را از یک مکان واحد مدیریت کنند.

4ـ مدیریت تغییرات کارآمد: استفاده از پروتکل DHCP باعث می شود که آدرس ها، اسکوپ ها یا نقاط پایانی را تغییر دهید. به عنوان مثال، یک سازمان ممکن است بخواهد طرح آدرس IP خود را از یک محدوده به محدوده دیگر تغییر دهد. سرور DHCP با اطلاعات جدید پیکربندی شده و اطلاعات به نقطه های جدید ارسال می شود. به طور مشابه، اگر یک دستگاه شبکه ارتقا یافته و جایگزین شود، هیچ پیکربندی شبکه مجددی مورد نیاز نیست.

5ـ پیکربندی متمرکز و خودکار TCP/IP.

6ـ توانایی تعریف پیکربندی TCP/IP از یک مکان مرکزی.

7ـ امکان اختصاص طیف وسیعی از مقادیر پیکربندی TCP/IP با استفاده از گزینه های DHCP.

 

خطرات امنیتی پروتکل DHCP:

پروتکل DHCP نیاز به احراز هویت ندارد، بنابراین هر کلاینت می تواند به سرعت به یک شبکه بپیوندد. از این رو، تعدادی از خطرات امنیتی را باز می کند، از جمله سرورهای غیرمجاز که اطلاعات غیرمجاز را به کلاینت ها منتقل می کنند و آدرس IP به کلاینت های غیر مجاز یا مخرب داده می شود.

از آنجا که کلاینت هیچ راهی برای تأیید صحت یک سرور DHCP ندارد، می توان از آن برای ارائه اطلاعات شبکه نادرست استفاده کرد. این امر می تواند حملات denial-of-service attacks یا man-in-the-middle attacks را باعث شود که در آن یک سرور جعلی اطلاعاتی را که می تواند برای اهداف مخرب مورد استفاده قرار گیرد، منتشر می کند.

و به دلیل اینکه سرور DHCP هیچ راهی برای تأیید اعتبار مشتری ندارد، اطلاعات آدرس IP را به هر دستگاهی که درخواست می دهد، تحویل می دهد. یک هکر می تواند یک کلاینت را پیکربندی کند تا مداخلات خود را به طور مداوم تغییر دهد و به سرعت تمام آدرس های IP موجود در دامنه را از بین ببرد و مانع از دسترسی های شرکت از دسترسی به شبکه شود.

مشخصات DHCP برخی از این مسائل را حل می کند. یک گزینه اطلاعات مربوط به Relay وجود دارد که مهندسان را قادر می سازد پیام های DHCP را به عنوان آنها به شبکه متصل کنند. این برچسب را می توان برای کنترل دسترسی به شبکه استفاده کرد. همچنین یک تأییدیه برای تأیید اعتبار پیام های DHCP وجود دارد، اما مدیریت کلیدی می تواند پیچیده شود و تصویب شده است. استفاده از احراز هویت 802.1X، در غیر این صورت به عنوان کنترل دسترسی به شبکه (NAC) شناخته می شود، می تواند برای محافظت از DHCP استفاده شود.

منبع : https://mrshabake.com/dhcp-protocol/

:: بازدید از این مطلب : 680

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

مثلث امنیت و یا CIA:

مثلث امنیت و یا CIA یک مدل طراحی شده برای بررسی امنیت یک سازمان است که البته گاهی اوقات به آن AIC نیز گفته می‌شود. در واقع CIA از سه عنصر که حساس ترین اجزای امنیتی به حساب می آیند تشکیل شده است. شاید وقتی شما هم نام CIA را شنیدید به اولین چیزی که فکر کردید آژانس اطلاعات مرکزی است، یک آژانس دولتی مستقل ایالات متحده که وظیفه ارائه اطلاعات امنیت سایبری ملی به سیاست گذاران در ایالات متحده را بر عهده دارد.

اما در واقع اشتباه می کنید، CIA مخفف چیز دیگری است که ما در این مقاله قصد داریم به آن بپردازیم.

 

مثلث امینت شبکه از سه بخش تشکیل شده است:

این مثلث شامل اجزای زیر است:

 

ـ Confidentiality یا محرمانگی:

امروزه اطلاعات و محافظت از آن درجه اهمیت بسیار بالایی دارد. پس همواره افراد در تلاش برای محافظت از اطلاعات حساس و خصوصی خود در برابر دسترسی غیر مجاز هستند. یکی از اقدامات مهم در این زمینه بخش بندی اطلاعات و تعیین سطوح دسترسی به آن است. برخی از رایج ترین موارد مورد استفاده برای مدیریت محرمانه شامل لیست های کنترل دسترسی، رمزگذاری حجم و پرونده و مجوزهای پرونده یونیکس است.

دیتاها در شبکه به دو دسته تقسیم می شوند:

ـ دیتاهای در حال حرکت و انتقال

ـ دیتاهای بایگانی شده

محرمانه بودن به این معنی است که فقط افراد و سیستم های مجاز می توانند اطلاعات حساس یا طبقه بندی شده را مشاهده کنند. داده های ارسال شده از طریق شبکه نباید توسط افراد غیرمجاز قابل دسترسی باشد. مهاجم ممکن است سعی کند داده ها را با استفاده از ابزارهای مختلف موجود در اینترنت ضبط کرده و به اطلاعات شما دسترسی پیدا کند.

یک راه اصلی برای جلوگیری از این امر استفاده از تکنیک های رمزگذاری برای محافظت از داده های شما است تا حتی در صورت دسترسی مهاجم به داده های شما ، او نتواند آن را رمزگشایی کند. استانداردهای رمزگذاری شامل AES (استاندارد پیشرفته رمزگذاری) و DES (استاندارد رمزگذاری داده) است. راه دیگر محافظت از داده های شما از طریق تونل VPN است. VPN مخفف Virtual Private Network است و به انتقال امن داده ها بر روی شبکه کمک می کند.

 

ـ Integrity یا یکپارچگی:

به طور کلی این بخش از مثلث CIA به این معناست که تنها افراد و سیستم های مجاز و تعریف شده می توانند در دیتاها تغییر ایجاد نمایند.

باید مراحی طی شود تا اطمینان حاصل شود که داده توسط افراد غیر مجاز تغییر نیافته است. این اقدامات شامل مجوزهای دسترسی فایل و کنترل دسترسی است. کنترل نسخه (Version control) ممکن است به منظور جلوگیری از تغییرات اشتباه یا حذف تصادفی اطلاعات به وسیله اشخاص دارای مجوز مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر آن، برخی اجزا باید به منظور آشکارسازی تغییرات دیتا که ممکن است به دلیل عواملی غیر انسانی نظیر پالس‌های الکترومغناطیسی یا خرابی سرور به وجود آید، در محل قرار گیرد. همچنین به منظور افزایش اطمینان از صحیح بودن اطلاعات باید از پشتیبانی و افزونگی نیز استفاده شود.

دقت و اطمینان در اطلاعات مورد دیگری است که باید به آن توجه نمایید داده ها نباید در زمان انتقال تغییر کنند و باید مطمئن شویم که اطلاعات قابل تغییر نیست. همیشه این انسان ها نیستند که باعث تغییر داده می شوند بلکه گاهی اوقات نویز در محیط نیز سبب تغییر دیتای کاربر نیز می شود. Checksum مفهومی است که به سبب آن می توان مطمئن شد که اطلاعات تغییر نکرده است

 

ـ Availability یا در دسترس بودن:

Availability اطمینان از در دسترس بودن است. این بدان معناست که شبکه باید به آسانی در دسترس کاربران خود قرار گیرد. این امر در مورد سیستم ها و داده ها صدق می کند. برای اطمینان از در دسترس بودن، مدیر شبکه باید سخت افزار را حفظ کند، به روزرسانی های منظم را انجام دهد، برنامه ای برای خرابی و جلوگیری از تنگناهای شبکه داشته باشد.

ارائه پهنای باند ارتباطی مناسب و جلوگیری از وقوع اتفاقاتی است که باعث شود سرور از دسترس خارج شود مربوط به مجموعه اقداماتی است که در این بخش از مثلث CIA قرار می گیرد. هنگامی که سرور توسط برخی وقایع مانند حمله DOS یا DDoS، آتش سوزی و یا خرابی از دسترس خارج شود می توند مشکلات بسیار جدی برای سازمان و کاربران شبکه ایجاد نماید.

امروزه اکثر کسب و کارها به شدت به اطلاعات و شبکه های کامپیوتری وابسته هستند و خرابی شبکه می تواند سبب کاهش درآمد سازمان و اختلال در کار آنها گردد. برای پیشگیری از این اختلال می توان با استفاده از Redundancy یا همان افزونگی و یا استفاده از RAID ها هنگام بروز مشکلات، خسارت را کاهش داد. بازگردانی فوری سرور به حالت قابل دسترس (از حالتی که به صورت غیر قابل دسترس درآمده) برای حالاتی که سرور از دسترس خارج می شود یک امر ضروری می باشد. همچنین می بایست در موارد غیر قابل پیش بینی طبیعی مانند آتش سوزی برای این که اطلاعات کاملا از دست نروند نسخه پشتیبانی از آن ها داشته باشیم.

متد هایی که در این اصل وجود دارند شامل :

• (Disk Redundancy(raid
• Clustering
• Site Redundancy or CDN
• Backups
• Alternative power
• Cooling system

 

بهترین شیوه ها برای اجرای سه گانه CIA:

در اجرای سه گانه CIA، یک سازمان باید مجموعه ای از بهترین شیوه ها را دنبال کند. برخی از بهترین شیوه ها عبارتند از:

 

ـConfidentiality:

• داده ها باید بر اساس حریم خصوصی مورد نیاز سازمان اداره شوند.
• داده ها باید با استفاده از 2FA رمزگذاری شوند.
• لیست های کنترل دسترسی و سایر مجوزهای فایل را به روز نگه دارید.

 

ـIntegrity:

• اطمینان حاصل کنید که کارکنان درباره رعایت الزامات قانونی و به منظور به حداقل رساندن خطای انسانی آگاهی دارند.
• از نرم افزارهای بکاپ گیری و بازیابی استفاده کنید.
• برای اطمینان از یکپارچگی، از کنترل نسخه، کنترل دسترسی، کنترل امنیتی و گزارش داده ها استفاده کنید.

 

ـ Availability:

• از اقدامات پیشگیرانه مانند افزونگی یا Redundant و RAID استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که سیستم ها و برنامه ها به روز هستند.
• از سیستم های نظارت شبکه یا سرور استفاده کنید.
• در صورت از دست دادن داده ها ، از بازیابی اطلاعات اطمینان حاصل کنید.

 

در نظر گرفتن این سه اصل با هم در چارچوب “سه گانه” می تواند به توسعه سیاست های امنیتی برای سازمان ها کمک کند.  در نظر گرفتن سه مفهوم سه گانه CIA به عنوان یک سیستم به هم پیوسته و نه به عنوان مفاهیم مستقل، می تواند به سازمان ها در درک روابط بین این سه کمک کند.

در آخر باید به این نکته اشاره کرد که هر چه سطح دسترسی بالاتر باشد امنیت کم تر می شود و بالعکس هرچه امنیت بیشتر شود دسترسی کمتر. به طور کلی می توان گفت این سه عامل در مثلث امینت، اصول اساسی امنیت اطلاعات در شبکه و یا بیرون از آن را تشکیل می دهند به گونه ای که با استفاده از آن تمام تمهیدات لازمی که برای امنیت شبکه اتخاذ می شود و یا تجهیزات شبکه ای که ساخته می شوند، همگی ناشی از نیاز به اعمال این سه پارامتر در محیط های نگهداری و تبادل اطلاعات است.

منبع : https://mrshabake.com/what-is-cia-traid/

:: بازدید از این مطلب : 582

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

حمله Firmware چیست؟

قبل از اینکه بریم سراغ حمله Firmware بهتره اول یه تعریفی در خصوص خود Firmware داشته باشیم. Firmware یکی از اساسی ترین مجموعه دستورالعمل های رایانه یا دستگاه های الکترونیکی است. این مجموعه شامل دستورالعمل هایی است که به قطعات سخت افزاری جداگانه کامپیوتر (مادربرد ، پردازنده ، کارت گرافیک ، آداپتور شبکه ، صفحه کلید و غیره) می گوید که در هنگام فعال سازی چه باید بکنید و چگونه با نرم افزار روی کامپیوتر خود کار کنید. Firmware نوعی نرم افزار است که دستورالعمل های عملکرد خود را به سخت افزار می دهد. این کار مواردی مانند گفتن نحوه بوت و نحوه تعامل با سیستم عامل را به رایانه انجام می دهد. اگر به درستی محافظت نشود ، می تواند منجر به مشکلات عمده امنیت سایبری شود.

در واقع برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورات برنامه نویسی شده روی سخت افزار است. فریمور دستورات لازم برای اینکه دستگاه چگونه با دیگر اجزا و سخت افزارهای کامپیوتر ارتباط برقرار کند را ارائه می‌دهد.

به BIOS موجود در کامپیوتر خود فکر کنید: لحظه ای که کامپیوتر شما روشن است، به سیستم اصلی ورودی/خروجی (BIOS) مراجعه می کند تا دستورالعمل هایی را برای شروع کار مشاهده کند و جریان داده بین اجزای سخت افزاری و سیستم عامل را مدیریت می کند. برای لوازم الکترونیکی اولیه (مانند تلویزیون)، Firmware می تواند کل سیستم عامل آن باشد. 

اکثر دستگاه های الکترونیکی دارای Firmware هستند که می توانند در طول زمان به روز شوند تا مشکلات را برطرف کرده یا عملکرد را ارتقا دهند. این یکی از عوامل اصلی هک Firmware است. اگر می توانید به Firmware دستگاه دسترسی پیدا کنید، پس می توانید دستورالعمل های مورد نظر خود را در آن وارد کرده و تنظمیمات آن را تغییر دهید.

عاملی که حملات Firmware بدتر می کند این است که هنگامی که این حمله صورت می گیرد، حذف آن بسیار دشوار است. حمله Firmware در حال تبدیل‌شدن به یکی از اهداف محبوب عاملان تهدید است؛ دلیل آن هم این است که معمولا اطلاعات حساسی مانند اطلاعات هویتی یا کلیدهای رمزگذاری را در خود دارد.

مایکروسافت اخیرا گزارشی با عنوان «گزارش سیگنال‌های امنیتی مارس 2021» منتشر کرد که در آن اذعان شده بیش از 80% از سازمان‌های بین‌المللی قربانی حداقل یک حمله‌ firmware طی دو سال اخیر شده‌اند. این مطالعه عنوان کرده که تنها 29% درصد از سازمان‌های هدف قرارگرفته برای محافظت از firmware بودجه اختصاص داده‌اند. موسسه ملی استاندارد و فناوری (NIST) همچنین طی چهار سال گذشته افزایش پنج برابری حملات firmware را نشان داده است. از نظر کارشناسان امنیت سایبری این نوع از حمله Firmware به عنوان “پیشرفته” ترین نوع حمله به شمار می رود که البته خیلی به آن توجه نمی شود.

 

حمله Firmware چگونه صورت می گیرد؟

اکثر حملات Firmware به شکل بدافزار است، یک اصطلاح گسترده برای نرم افزارهای مخرب که برای بهره برداری از هر چیزی که قابل برنامه ریزی است طراحی شده است.

تقریباً شش سال پیش محققان فاش کردند که تقریباً تمام BIOS های کامپیوتر دارای کد مشترک هستند. این بدان معناست که فقط یک بدافزار می تواند به طور بالقوه ده ها میلیون سیستم مختلف را تحت تأثیر قرار دهد. هکرها با سوء استفاده از برخی از آسیب پذیری ها توانستند یک اسکریپت ساده بنویسند تا BIOS یک کامپیوتر آسیب پذیر “بازسازی” شود و دستورالعمل های خود را تزریق کنند. هکرها همچنین می توانند به رابط کاربری Firmware دستگاه دسترسی پیدا کنند.

چه چیزی Firmware را به یک هدف جذاب تبدیل می کند؟

عوامل متعددی باعث جذاب شدن Firmware به عنوان هدفی برای هکرها می شود. و همانطور که معمولاً در مورد حملات اتفاق می افتد، هنگامی که یکی از هکرها فضای مساعد جدیدی را تشخیص می دهد ، دیگران نیز به این فضا می پیوندند.

توجه به Firmware تا حد زیادی زمانی افزایش یافت که یک rootkit برای جاسوسی سایبری در سال 2018 شناسایی شد. به جای حمله به سیستم عامل یا نرم افزار ، این سیستم برای بهره برداری از رابط یکپارچه نرم افزار توسعه پذیر (UEFI) یک دستگاه طراحی شده است.

این روت کیت “Lojax” لقب گرفت و با ابزارهای دیگری بسته شد که Firmware سیستم را با بدافزار آلوده می کرد. برخی از کارهایی که برای انجام آن طراحی شده است عبارتند از:

• جمع آوری و ریختن تنظیمات سیستم در یک فایل متنی
• خواندن محتویات حافظه رابط جانبی سریال (SPI) کامپیوتر شخصی
• نصب rootkit و نوشتن Firmware اصلاح شده در حافظه سیستم

در اینجا برخی از مواردی وجود دارد که سیستم عامل را برای هکرها بسیار جذاب می کند:

هکرها می توانند به سیستم هایی که دیده نمی شوند حمله کنند

Firmware مشکل دید دارد. این عمدتاً به این دلیل است که سازندگان کامپیوتر و دستگاه ها دید کاربر را در لایه Firmware ایجاد نمی کنند. از آنجا که Firmware چنین اطلاعات حیاتی را به سیستم ها ارائه می دهد ، این چیزی نیست که اکثر تولیدکنندگان بخواهند کاربران با آن درگیر شوند ، با این حال نداشتن دید به هکرها اجازه می دهد تا در آن لایه آزادانه پرسه بزنند.

مواردی مانند آنتی ویروس/ضد بدافزار که در داخل سیستم عامل قرار دارند ، معمولاً در لایه Firmware قابل مشاهده نیستند. بنابراین ، آنها نمی توانند حملات Firmware را تشخیص دهند. بنابراین ، هکرها اغلب می توانند حملات مداومی را انجام دهند که ماه ها یا حتی سال ها ادامه دارد.

Firmware اغلب به روز نمی شود
به روز رسانی Firmware برای مواردی مانند کامپیوتر ، سرور ، روتر و سایر دستگاه های اینترنت اشیا (IOT) اغلب نادیده گرفته می شود. به روزرسانی های Firmware اغلب اتفاق نمی افتد و معمولاً  هشداری برای به روزرسانی  به شما نمی دهد.

چه عواملی حمله Firmware را خطرناک می کند؟

یکی از دلایلی که حمله Firmware را خطرناک می کند، سطحی است که در آن عمل می کنند. از آنجا که Firmware “زیر” سیستم عامل شما است، ابزارهای رایج برای تشخیص بدافزارها، مانند نرم افزار آنتی ویروس، آنها را نمی بینند و تشخیص نمی دهند.

هک Firmware می تواند اشکال مختلفی داشته باشد که شامل:

ـ تغییر توابع اصلی: هرگونه تغییر در راه اندازی و یا نصب سیستم عامل و همچنین غیر فعال کردن نرم افزاهای امنیتی مانند آنتی ویروس می تواند امنیت سیستم را به خطر انداخته و راه را برای هکرها هموار نماید.

ـ فیلتر کردن داده ها: این نوع از حملات می توانند به عملکردهای حافظه مستقیم قطعات سخت افزاری دسترسی داشته باشند تا داده ها را تقریباً صفر نشان دهند. 

ـ کنترل از راه دور: هکرها می توانند سیستم شما را از راه دور قفل کرده و یا “خراب کنند” و سیستم شما را تا زمان گرفتن پول در گروگان خود قرار دهند.

 

شکستن Firmware کنترل زیادی را به مهاجمان می دهد

هنگامی که یک نرم افزار خاص نقض می شود ، هکرها از آنچه که این نرم افزار می تواند انجام دهد و چگونه می تواند با سایر اطلاعات روی یک دستگاه تعامل داشته باشد ، محدود می شوند. اما وقتی سیستم عامل خراب می شود ، مانند ورود به سطح بالا است. هکرها می توانند نحوه عملکرد دستگاه را کنترل کرده و از آن لایه ، نحوه عملکرد سیستم عامل را کنترل کنند.

به عنوان مثال ، مهاجمی که کد مخرب را در لایه Firmware قرار می دهد می تواند:

اعتبار کاربر ایجاد کند و امتیازات کاربر را تغییر دهد
نحوه بوت شدن سیستم عامل را تغییر دهد
نحوه اعمال وصله های امنیتی سیستم عامل را تغییر دهد
از شروع بوت برنامه های خاص (پشتیبان گیری ، آنتی ویروس و غیره) جلوگیری کند.

برای جلوگیری از حمله Firmware چه اقداماتی را می توان انجام داد؟

گرچه روش های مختلفی برای انجام حملات Firmware وجود دارد، اما می توان با برخی اقدامات امنیتی تا حدی از آن جلوگیری کرد. 

ـ به روز رسانی مداوم Firmware: به روز نگه داشتن Firmware همه دستگاه های خود در آخرین نسخه و بررسی منظم آن، یکی از بهترین روش های دفاع است که می توانید انجام دهید.

ـ به هیچ چیز اعتماد نکنید: گاهی اوقات ممکن است کارمندان یک شرکت بدون آنکه بدانند با وصل یک هارد و یا یک فلش حاوی ویروس امینت Firmware را به خطر بیاندازند.

ـ ارتقاء سخت افزار: تولید کنندگان سخت افزار همواره در تلاش برای بهبود مشکلات، سخت افزاری، نرم افزاری و حتی امنیت محصولات خود هستند.

ـ بکاپ گیری مداوم از Firmware و تنظمیات آن: می توان گفت گرفتن بکاپ از سیستم می تواند بهترین مرحم در زمان بروز مشکلات باشد. اگر سیستم شما و اطلاعات آن دچار حمله شد به جای آنکه ساعت های ارزشمند خود را صرف آنچه از دست رفته کنید، می توانید بکاپ گرفته شده را به سیستم برگردانده و کار خود را ادامه دهید.

منبع : https://mrshabake.com/preventing-firmware-attacks/

:: بازدید از این مطلب : 594

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0